वर्गखोलीत हरवलेलं बालपण

 वर्गखोलीत हरवलेलं बालपण

शाळेतील वर्ग खोलीत हरवलेलं निरागस बालपण आठवतंय? ही हृदयस्पर्शी कथा तुमच्या शाळेच्या आठवणींना जागं करेल. वाचा आणि आपल्या भावना व्यक्त करा!

वर्गखोलीत हरवलेलं बालपण

शाळेचा तो गोडसर वास अजूनही मनाच्या एका कोपऱ्यात जिवंत आहे. तो गंध फक्त पुस्तकांचा नव्हता, त्या गंधात मैत्रीचा ओलावा होता, निरागस हसण्याचा गोडवा होता, आणि अबोल अश्रूंची चव होती. त्या वर्ग खोलीत बालपण हरवलेलं नव्हतं, ते त्या चौकटीत कायमचं जिवंत होतं.

कधी काळी आमचा वर्ग एका गजबजलेल्या रंगमंचासारखा होता. एका कोपऱ्यात गुपचुप गप्पा, दुसऱ्या कोपऱ्यात मित्राची चोरून होणारी मदत, तिसऱ्या कोपऱ्यात शिक्षकांचा कठोर पण प्रेमळ धाक, आणि चौथ्या कोपऱ्यात अबोल स्वप्नं रंगवणारे डोळे. त्या भिंतींना अजून ही आमच्या खोडकर हसण्याचे आवाज ऐकू येतात का? त्या बाकांवर अजून ही आमची नावे कोरलेली आहेत का?

त्या वर्गखोलीत बसलेल्या एका लहानशा मुलीचा चेहरा अजून आठवतो. तिच्या डोळ्यात कायम एक निरागस चमक असायची, पण हसताना ती थोडी अबोल वाटायची. तिचं नाव नेहमी कुणी तरी पुन्हा पुन्हा विचारायचं, कारण ती स्वतःच फारसा आवाज काढायची नाही. ती तिथे होती, पण तरी ही नव्हती. ती एकट्या बाकावर बसायची, खिडकीच्या दिशेने. बाहेर आकाशात उडणाऱ्या पाखरांकडे टक लावून पाहत राहायची, जणू काही तिच्या मनातले शब्द त्या पाखरां बरोबर उडून जात असतील.

एक दिवस वर्गात शिक्षकांनी विचारलं, "तुमच्या बालपणातली सगळ्यात प्रिय आठवण कोणती?"

सगळ्यांनी आनंदाने हात वर केला. कुणाला सायकल शिकलेला दिवस आठवला, कुणाला आईने मारलेला एक हलकासा धपाटा, कुणाला पहिल्यांदा मिळालेलं मोठं पारितोषिक. पण ती मुलगी मात्र गप्प होती.

शिक्षकांनी तिला विचारलं, "तुझी सर्वात प्रिय आठवण कोणती?"

तिने खाली मान घातली. मग थोड्याशा थरथरत्या आवाजात म्हणाली, "माझं बालपण अजून आलेलंच नाही..."

वर्गात क्षणभर नीरव शांतता पसरली. कुणालाच काही कळेना. सगळ्यांचे डोळे तिच्याकडे वळले. तिच्या शब्दांमध्ये एक वेगळीच वेदना होती.

शिक्षकांनी हळूच विचारलं, "म्हणजे?"

ती अजूनही खिडकीकडे पाहत होती. मग एक दीर्घ श्वास घेत म्हणाली, "बालपण म्हणजे काय असतं, हेच कधी समजलं नाही. शाळेतून घरी गेले की कपडे बदलून स्वयंपाक करायला लागायचं. छोट्या भावाला सांभाळायचं. आईबाबा कामावर जात, आणि मी घर सांभाळायचे. कधी बाहेर जाऊन खेळले नाही, कधी खऱ्या अर्थाने शाळा अनुभवली नाही. अभ्यास आणि जबाबदाऱ्या याचाच खेळ चालू होता. म्हणूनच, बालपण म्हणजे काय, हे मला कधी कळलंच नाही..."

ती एवढं बोलून थांबली. वर्गात पुन्हा शांतता पसरली. एका कोपऱ्यातून कुणीतरी डोळ्यांच्या कडा पुसत होतं.

त्या वर्गखोलीत तिच्यासारखी अनेक मुलं होती. काहींचं बालपण घरच्या जबाबदाऱ्यांमध्ये अडकून गेलं होतं, काहींचं गरिबीने हिरावून घेतलं होतं, तर काहींना कठोर वास्तवाने खेळण्याच्या वयात मोठं केलं होतं.

त्या दिवशी आम्हाला कळलं, बालपण सगळ्यांना सारखं मिळत नाही.

शाळा संपली. वर्ग रिकामा झाला. पण त्या बाकांवर अजूनही कोणी ना कोणी येऊन बसतंय असं वाटत राहिलं. काळजात काहीतरी हलत राहिलं.

त्या वर्गखोलीत फक्त आम्ही नाही हरवलो होतो, तिथे आमचं लहानपणही कायमचं हरवलं होतं.

मित्रांनो,तुमच्या आठवणी?

ही कथा वाचताना तुम्हाला तुमचं बालपण आठवलं का? तुमच्या शाळेतील कोणत्या आठवणी तुमच्या हृदयाच्या जवळ आहेत? तुमच्या भावना आम्हाला नक्की कळवा!

#बालपण #शाळेच्या_आठवणी #वर्गखोली #हृदयस्पर्शी_कथा #मराठी_ब्लॉग #MarathiStory #ChildhoodMemories #SchoolDays