न परत येणारं बालपण: हृदयाला भिडणारी एक भावनिक कथा

न परत येणारं बालपण: हृदयाला भिडणारी एक भावनिक कथा जी आठवणींच्या ओलाव्यात भिजवून टाकेल

बालपणाच्या आठवणींना स्पर्श करणारी ही युनिक आणि हृदयस्पर्शी मराठी कथा वाचून तुमचं मन पुन्हा एकदा त्या निरागस दिवसांत हरवून जाईल. अश्रूंना थांबवणं अशक्य होईल.

न परत येणारं ते बालपण

शांत झाडांच्या सावलीत लपलेली ती छोटी गल्ली…जिथं भातुकलीचा खेळ खेळताना आम्ही संसार उभा केला होता…ते दिवस, जे फक्त हसण्यावर जगायचे, आणि रुसवा फक्त दोन मिनिटांचा असायचा.

आज मी परत आलोय, त्याच गावात. पण पावलांना वेगळीच थरथर आहे. डोळ्यांसमोर सगळं स्पष्ट आहे…आणि तरी सुद्धा आजूबाजूला काहीही नाही उरलेलं. फक्त आठवणी. आणि त्या आठवणींच्या प्रत्येक कोपऱ्यात दडलेलं…ते न परत येणारं बालपण.

ती झोपडी सारखी शाळा…मातीच्या भिंतींमध्ये आमचं जग सामावलेलं होतं. पाटीवरची पहिली अक्षरं कोरणाऱ्या बाईच्या हातात प्रेम होतं, ओरड नव्हती. पाटीवरची रेघ सरळ काढली की ती डोळ्यांनीच कौतुक करायची. आणि रेघ वाकडी झाली की गालावर एक हसू उमटायचं – ‘‘परत करून बघ बाळा... जमेल तुला.’’

दप्तर पाठीवर आणि मोकळं डोकं – हीच आमची शिदोरी होती. परीक्षेचं नावही घेतलं की पोटात गोंधळ व्हायचा, पण परीक्षा संपली की मैत्रीतली ती खोडकर मस्ती परत यायची. एका पाच रुपयांच्या वडापावमध्ये चार मित्रांचं पोट भरायचं आणि हसणं मात्र अखंड चालायचं.

गल्लीत खेळताना आम्ही वेगळं काहीच नव्हतो. ना कोणी गरीब, ना कोणी श्रीमंत. ना कोणी हुशार, ना कोणी आळशी. आम्ही सगळे फक्त मित्र होतो. कुणाच्या घरी टीव्ही आला की अख्खं गाव त्याच्या दारात बसायचं. “रामायण” सुरू होणार असायचं आणि आम्ही टीव्ही ऐवजी एकमेकांच्या चेहऱ्यातच नवे विश्व बघायचो.

म्हणूनच आज परत आलो, ती गल्लीत उभा राहिलो, तर जाणवलं – घरं तीच आहेत, पण माणसं नाहीत. आवाज तसाच आहे, पण ओळखी नाहीत. बालपण संपलं…आणि एकेका आठवणी सकट जगणंही बदललं.

त्या गल्लीत अजून ही एक झाड आहे. आमचं आवडतं झाड. जिथे बसून आम्ही भिजलेले कपडे वाळवायचो, आईला न सांगता पावसात खेळायचो. ते झाड आज ही आहे, पण त्याच्या फांद्यांवर आमचं लहानपण नाहीये. कुठेbतरी हरवून गेलंय ते. आणि आम्ही ही हरवलोय त्या आठवणींमध्ये.

मी बूट काढून झाडाच्या मुळाशी बसलो. डोळ्यात पाणी आलं. कोणतं ही दु:ख नव्हतं, पण मनातली ओल निघून जात नव्हती. ते पाणी म्हणजे माझ्या हरवलेल्या दिवसांची आठवण होती.

"मला वाटतं, मी पुन्हा कधी हसणार नाही तसंच... जसं मी त्या वेळी हसायचो."

कारण आता हसणं ही कारणानं होतं. बालपणी हसणं स्वाभाविक होतं. हसल्यावर कोणी विचारायचं नाही, "का हसतोस?" आज हसल्यावर सुद्धा संशय वाटतो लोकांना.

बालपणातल्या प्रत्येक क्षणाला एक नवा रंग होता. धावण्याच्या स्पर्धेत हरल्यावर रडायचं आणि दुसऱ्या दिवशी पुन्हा धावायला तयार व्हायचं. आता मात्र एक अपयश आलं की आपणच आपल्याला सोडून देतो.

माझ्या मित्रांची आठवण झाली. राम्या, बंटी, चिन्नू, सोनू, आणि मी – एक अढळ टोळी होतो आम्ही. कोण कुठं गेलं हेही आता ठाऊक नाही. सोशल मिडियावर काही मिळाले, काही हरवलेच कायमचे.

पण ज्या दिवशी बंटीचा फोन आला, आणि त्यानं फक्त एवढंच म्हटलं, "आपण एकदा भेटूया का रे सगळे?"

त्या दिवशी मी समजलो – मैत्रीचं बालपण अजून कुठेतरी आपल्यात जिवंत आहे.

पण सगळे भेटले तेव्हा...सोनू नव्हता. आणि आम्हा सगळ्यांच्या नजरेत सोनूसाठी राखलेले अश्रू होते. तो गेला होता. कायमचा.

त्याच्या आठवणीं सोबत आम्ही जेव्हा पुन्हा त्या गल्लीत गेलो, तेव्हा सगळ्यांच्या मनात एकच भावना होती –

हे बालपण परत येणार नाही.

आज आयुष्यात खूप काही मिळालंय. कार आहे, बंगला आहे, पदवी आहे. पण त्या मातीचा वास नाहीये. आणि त्या झाडाच्या फांदीवरचा विश्वास नाहीये. आता सगळं मोजत जगतो – वेळ, पैसे, भावनाही.

तेव्हा...फक्त माणसं मोजली जायची – किती जिवाभावाची!

आज मला भेटावंसं वाटतं त्या सगळ्यांना, ज्यांच्याबरोबर मी बालपण जगलो.

फेसबुक, व्हॉट्सअॅप, इंस्टाग्राम...या सगळ्यांच्या पलिकडे, मला पुन्हा त्या गल्लीत जावंसं वाटतं.

जिथं शब्द नव्हते, पण नाती होती.

शेवटी एकच गोष्ट आठवते –

बालपण परत येत नाही. पण आपण मात्र त्या आठवणीत रोज जाऊ शकतो. डोळे मिटा…आणि स्वतःलाच तिथं चालताना पाहा…फुटक्या चपलेत, घामेजल्या शर्टात…आणि तरीही आनंदात.

भावनिक आवाहन :

जर तुम्हाला ही कथा वाचून आपल्या बालपणाच्या आठवणी जाग्या झाल्या असतील, डोळ्यांत ओल आली असेल, आणि कुठेतरी मन पुन्हा त्या गल्लीत गेलं असेल…तर तुमचं मन मोकळं करा.

तुमच्या आठवणी आम्हाला लिहा…कदाचित, तुमच्या शब्दांतून कुणाचं हरवलेलं बालपण पुन्हा सापडेल.

मराठी: #बालपण #आठवणी #हृदयस्पर्शीकथा #भावनिककथा #शाळेचेदिवस #मैत्री #गाव #मातीचावास

English: #ChildhoodMemories #EmotionalStory #MarathiBlog #HeartTouching #Nostalgia #OldDays #Friendship #VillageLife