थोडं चुकलं, खूप शिकवलं – एका अबोल नात्याची जीवघेणी हकिगत

थोडं चुकलं, खूप शिकवलं – एका अबोल नात्याची जीवघेणी हकिगत

एक अशी मराठी कथा जी 'थोडं चुकलं, खूप शिकवलं' या शब्दांतून भावनांचा महासागर उलगडते. ही हृदयस्पर्शी गोष्ट तुमचं मन पिळवटून टाकेल. नात्यांची गुंतागुंत, शहाणीव आणि पश्चात्तापाने भरलेली, ही कथा एकदा नक्की वाचाच.

संध्याकाळचे सात वाजले होते. पावसाचे टिपूर थेंब खिडकीच्या काचेवर नादात थडथडत होते. आर्याच्या हातात गरम चहाचा कप होता, समोर पुस्तक होतं, पण तिचे डोळे पुस्तकाच्या ओळींवर नव्हते... तिच्या डोळ्यासमोर दिसत होता तो चेहरा… तिच्या आयुष्यातून अचानक निघून गेलेला चेहरा – अमोल.

शब्द थांबले होते, पण आठवणींची सरिता अजून ही वाहत होती. "थोडं चुकलं, पण खूप शिकवलं..." — आर्याच्या मनात त्याच्या बद्दलचा शेवटचा विचार हाच होता.

एक शाळा, एक बेंच, एक स्वप्न – आर्या आणि अमोल.

त्यांचं नातं ना पूर्ण मैत्रीचं होतं, ना प्रेमाचं. त्याहून ही काही तरी खोल आणि अबोल.

आर्या शांत, संयमी, आणि अमोल धडपडणारा, स्वप्नाळू. आर्याचं निरीक्षण धारदार होतं. ती अमोलच्या चुका दाखवायची, पण त्याचं मन सांभाळत.

पण एक दिवस, काही तरी वेगळंच घडलं.

कॉलेजच्या पहिल्या वर्षात आर्याची निवड एका नामवंत लेखन स्पर्धेसाठी झाली. तिच्या आयुष्यातलं ते एक मोठं स्वप्न होतं. अमोलने तिच्यासाठी खूप मेहनत घेतली — पुस्तकं शोधणं, टिपणं काढणं, रात्री जागून चर्चा करणं... पण स्पर्धेच्या दिवशी, तो अचानक गायब झाला.

आर्या कॉलेजला पोहोचली, त्याला शोधत राहिली, पण अमोल तिथे नव्हताच. मन कोसळलं, विचारांचा गोंधळ झाला आणि शेवटी तिने स्पर्धा अर्धवट सोडली. तिचा आत्मविश्वास हरवला. आणि तिच्या मनात एक कटू भावना ठाण मांडून बसली – "अमोलने मला दगा दिला..."

काळ सरकत गेला. संवाद संपले. मोबाइल नंबर बदलले गेले.

पण आर्याच्या मनात तो एकच प्रश्न राहिला –

“का? का तो त्या दिवशी नव्हता? का माझ्या यशाच्या क्षणी तो दूर गेला?”

आर्या पुढे गेली. लेखिका बनली. तिच्या लेखनाने नाव मिळवले.

पण तिच्या प्रत्येक ओळीत, प्रत्येक शब्दात कुठे तरी "तो" झळकत राहिला.

काही वर्षांनी एका पुस्तक प्रकाशन समारंभात आर्या प्रमुख पाहुण्या म्हणून गेली. तिथेच तिला दिसला — तोच चेहरा, तोच नजरेतला संकोच — अमोल!

दोघं वर्षांनी समोरासमोर. डोळ्यांनी संवाद सुरू झाला. कार्यक्रम संपल्यावर तो हळूच तिच्याजवळ आला.

“आर्या... माफ कर. त्या दिवशी मी तुला दगा दिला नाही. मी फक्त... माझ्या दुःखातून तुला वाचवलं.”

आर्या गोंधळली. तिच्या भुवया उंचावल्या.

“त्या दिवशी माझ्या आईला अर्धांगवायूचा झटका आला होता. मी हॉस्पिटलमध्ये होतो. तुला सांगायचं खूप होतं, पण शब्द नव्हते. आणि भीती होती – तू काय समजशील?”

त्या क्षणी आर्याच्या डोळ्यातून अश्रू वाहू लागले.

जी व्यक्ती एवढ्या वर्षांपासून तिच्या मनात दोषी होती, ती तर स्वतः यातना सहन करत होती.

तिने थरथरत्या हातांनी त्याचा हात धरला.

“थोडं चुकलं... पण खूप शिकवलं, अमोल. तू शिकवलंस... की प्रत्येक अबोली मागे एक वेदना असते. प्रत्येक नात्यामागे एक कारण असतं. आणि... क्षमा करणं हीच खरी समजूत असते.”

त्यादिवशी दोघं पावसात चालत राहिले. शब्दांशिवाय.

गुंतलेल्या नात्यांची ओझी मोकळी करत.

एकमेकांना दोष न देता... माफ करत.

त्यांचं नातं अजून ही तसंच होतं – अबोल.

पण आता त्यात होती समजूत, सहवेदना, आणि माफ करण्याची कला.

भावनिक शेवटचं आव्हान:

कधी कधी आपण ज्यांना गमावतो, ते खरंतर आपल्यापासून जात नाहीत. ते आपल्या आठवणीत, शब्दांत, आणि शांततेत राहतात.

जर ही कथा तुमच्या मनाला स्पर्शून गेली असेल, तर कृपया तुमचं मत शेअर करा.

कदाचित तुमच्या ही आयुष्यात असं एखादं "थोडं चुकलं, पण खूप शिकवलं" असं नातं असेल...

कदाचित, त्याला ही तुम्ही समजून घेऊ शकाल... आणि माफ करू शकाल.

#थोडंचुकलंखूपशिकवलं #भावनिकमराठीकथा #मराठीप्रेमकथा #HeartTouchingStory #MarathiBlogStory #EmotionalMarathiKatha #TrueBond #ForgivenessStory #MarathiLoveTales #SEOStoryForBlog