"भिंतीवरच्या घड्याळाइतकं टिकून राहिलेलं नातं : काळासोबत फुललेली एक अबोल गोष्ट"

"भिंतीवरच्या घड्याळाइतकं टिकून राहिलेलं नातं : काळासोबत फुललेली एक अबोल गोष्ट"

काळाच्या काट्यांसारखं न बदलणारं एक नातं… 'भिंतीवरच्या घड्याळाइतकं टिकून राहिलेलं नातं' या भावनिक मराठी कथेत शाळेपासून ते वृद्धत्वापर्यंतची अबोल साथ उलगडते. वाचा ही हृदयस्पर्शी कथा.

कथा : भिंतीवरच्या घड्याळाइतकं टिकून राहिलेलं नातं

शाळेच्या जुन्या इमारतीतल्या एका वर्गात, चौथ्या बाकावर बसलेली दोन मुलं… अनय आणि गौरी. वयाच्या नवव्या वर्षीची ती निरागस मैत्री होती. लांबट डोळ्यांचा शांत अनय आणि गालावर खळी असलेली खोडकर गौरी. दोघांचं बोलणं कमी, पण एकमेकांशी समजूत जास्त. शिक्षकांची बडबड, वर्गातल्या खोड्यांचा आवाज, शाळेच्या घंटांचा गोंधळ… पण त्यांचं एक नातं असं होतं की जसं त्या वर्गाच्या भिंतीवरचं जुनं घड्याळ – सतत चालू, सतत समजूतदार आणि वेळेच्या प्रत्येक क्षणाला साक्षीदार.

काही गोष्टींचं नाव मैत्री असतं, काहीचं प्रेम, आणि काहीचं फक्त "सोबत". अनय आणि गौरीचं नातं हे अशाच एका शब्दात न मावणाऱ्या भावनेत गुंफलेलं. एकमेकांसाठी विशेष पण कधीही हक्क गाजवणं नसलेलं. सुट्ट्यांमध्ये एकमेकांसाठी लपवलेली शाळेची शेवटची बिस्किटं, पावसाळ्यात एक छत्रीत भिजलेलं अंग, आणि परीक्षेच्या दिवसातल्या "तू शिकवलं नसतंस तर मी पास झाले नसते" अशा छोट्या मोठ्या गोष्टी, ह्या सगळ्या त्या घड्याळासारख्या काळाच्या साठवणीत जमा होत गेल्या.

दहावीच्या निकालाच्या दिवशी मात्र काहीसं बदललं. अनयचा नंबर पहिला लागला, गौरी मागे राहिली. तिचं घरचं परिस्थितीचं ओझं, आणि त्यातला अभ्यासाचा तणाव, सगळं अनयच्या लक्षात आलं. तो पुढे कॉलेजला गेला, शहर बदललं, पण मागे गौरी राहिली – तिच्या आईच्या आजारपणासाठी नर्सिंग कोर्स करत.

पुढच्या काही वर्षांत दोघांचं बोलणं कमी झालं. सोशल मिडियावर एकमेकांचे अपडेट्स वाचायचे, पण तो घड्याळ जसजसं जुनं व्हायचं, तसं त्यांचं नातं शांत होत गेलं. वेळ पुढे गेला. अनय एका बहुराष्ट्रीय कंपनीत, जग फिरणारा झाला. गौरी एका सरकारी रुग्णालयात डोळ्यातून समजून घेणारी परिचारिका.

एक दिवस, अचानक अनयच्या आईला अर्धांगवायूचा झटका आला. गावातल्या सरकारी हॉस्पिटलमध्ये तिला ठेवण्यात आलं. अनय ताबडतोब गावी पोहचला. हॉस्पिटलच्या त्या पांढऱ्याशुभ्र वॉर्डमध्ये एक ओळखीचा चेहरा दिसला – गौरी. तीच, पण आता डोळ्यांत साक्षात समज, कपाळावर चिंतेची रेषा, आणि हातात एक सुई.

दोघांनी काही बोलायचं ठरवलं नव्हतं, पण डोळ्यांनी संवाद झाला. त्यानंतरच्या काही दिवसांत, अनयने वेळ काढून तिच्याशी बोलायला सुरुवात केली. जुने दिवस, शाळेचे किस्से, त्यांच्या सायकलवरून घरी जाताना खाल्लेले बर्फाचे गोळे – सगळं आठवायला लागलं. अनयच्या आईला जेव्हा घरी सोडण्यात आलं, तेव्हा तिने एकाच गोष्ट सांगितली – "ती पोरगी… तुझी बालमैत्रीण… तिनं मला जीव लावला रे. तुमचं नातं फार खूप आहे."

त्या रात्री, गावातल्या त्या जुन्या शाळेच्या आवारात, अनय आणि गौरी पुन्हा भेटले. वर्ग बंद होते, बाकं पोकळ होती, पण भिंतीवरचं ते जुनं घड्याळ मात्र चालू होतं – नेहमीसारखं.

गौरीने हसून विचारलं, “तुला आठवतं का? आपण इथेच बसायचो.”

अनय थोडा शांत झाला. त्याने तिच्या डोळ्यांत पाहिलं आणि हळूच म्हणाला, “तुझ्या नसलेल्या बोलण्यातही एवढी साथ होती की मी कधी एकटं पडलोच नाही.”

त्या रात्री, अनयने तिला काही विचारलं नाही, प्रेम जाहीर केलं नाही. पण तिच्या हातातल्या घड्याळाकडे पाहिलं आणि हसून म्हणाला, “हे घड्याळ चालूच आहे बघ. आपल्यासारखं.”

गौरी थोडं लाजली, थोडं थांबली आणि म्हणाली, “वेळ थांबत नाही, पण काही नाती त्या वेळेपेक्षा जास्त जगतात.”

आज त्यांच्या भेटीला पंधरा वर्ष झाली. दोघं वेगवेगळ्या शहरांत राहतात, पण दर महिन्याच्या पहिल्या रविवारी, सकाळी ११ वाजता ते एकमेकांना एक मेसेज पाठवतात – “घड्याळ अजूनही चालू आहे.”

त्यांच्या नात्याला प्रेमाचं नाव नको, मैत्रीचा रंग नको… त्यांना फक्त एकमेकांच्या वेळेची साथ हवी होती. आणि ती वेळ, त्या दोघांनी एकमेकांसाठी जपून ठेवली आहे – जशी एका भिंतीवर टिकून राहिलेली आठवण, जशी त्या जुन्या शाळेच्या वर्गातलं चालतं घड्याळ.

भावनिक शेवटासाठी आवाहन:

तुमच्याही आयुष्यात असं कुणीतरी आहे का, ज्याच्याशी नातं वेळेपेक्षा जास्त टिकून आहे? ज्या नात्याला नाव नाही, पण अस्तित्व आहे?

मग आजच त्यांना एक मेसेज करा… "आपलं घड्याळ अजूनही चालू आहे…"

ही कथा वाचून तुम्हाला काय वाटलं, ते नक्की खाली कमेंटमध्ये सांगा. तुमचंही नातं आमच्यासोबत शेअर करा – कारण काही नाती काळाच्या पलीकडे असतात…

#घड्याळासारखं_नातं #अबोलमैत्री #भावनिकमराठीकथा #MarathiEmotionalStory #TimelessBond #SilentLove #HeartTouchingMarathi #UniqueMarathiStory #FriendshipBeyondWords #MarathiBlogSEO