"बेंचवर कोरलेली नावे : अबोल प्रेमाच्या आठवणींचा कोरलेला काळ"
शाळेतील बेंचवर कोरलेली नावे आणि आठवणी पुन्हा उलगडणारी एक भावनिक, हृदयस्पर्शी कथा. जुनी मैत्री, अबोल प्रेम आणि हरवलेल्या क्षणांचा स्पर्श… पुन्हा अनुभवण्यासाठी वाचा ही अत्यंत भावनिक कथा.
बेंचवर कोरलेली नावे : अबोल प्रेमाच्या आठवणींचा कोरलेला काळ
त्या जुन्या शाळेच्या इमारतीच्या दुसऱ्या मजल्यावर उजव्या बाजूच्या वर्गात एक जुना लाकडी बेंच अजूनही शांतपणे उभा होता. वाऱ्याच्या झुळकीनं हलणाऱ्या खिडकीच्या काचीतून येणारा प्रकाश त्याच्या लाकडाच्या पृष्ठभागावर कोरलेल्या नावे उजळवत होता... "स + क", "ओम + रुचिता", "4E Rocks", "Forever Friends", "तुझी आठवण येते"... आणि अजून कितीतरी...
ते नावं फक्त कोरलेली नव्हती, ती एकेक जिवंत आठवण होती. प्रत्येक नावामागे दडलेली होती एक कहाणी – अबोल प्रेम, निष्पाप मैत्री, आणि काही न सागता दूर गेलेली नाती.
आज त्या वर्गात पुन्हा एक चेहरा परत आला होता... तो म्हणजे सौरभ.
२० वर्षांनंतर, अचानक शहरातून गावात परतल्यावर सौरभ थेट शाळेकडे वळला. पावलं आपोआप त्या वर्गात गेली जिथं तो एका खिडकीजवळच्या शेवटच्या बाकावर बसायचा. त्याच्या डोळ्यांसमोर एक क्षणभर सर्व जुनं जिवंत झालं...
"ती"
ती – काव्या. ती त्या वर्गात नवी आली होती. गोंडस, शांत, पण काहीतरी वेगळं बोलणं होतं तिच्या डोळ्यांत. पहिल्याच दिवशी तिच्या शेजारी बसायला कोण धजावत नव्हतं. पण वर्गशिक्षिकेने सौरभचा हात धरून तिला शेजार दिला.
तेव्हापासून सुरुवात झाली... सुरुवातीला फक्त गृहपाठ दाखवायचा, मग पुस्तकं शेअर करायची, मग खिडकीबाहेर बघत बघत एकमेकांना हळूच बघणं... सौरभचं आयुष्य काव्याच्या हास्याभोवती फिरायला लागलं होतं.
पण ते अबोल होतं, नावही नव्हतं त्याला – प्रेम म्हणावं की मैत्री?
"तो दिवस"
दहावीच्या परीक्षेच्या आधीचा तो शेवटचा दिवस. वर्गात सर्व जण "फेअरवेल नोट्स", "गुड लक" असे संदेश लिहीत होते. पण सौरभचं मन मात्र काहीतरी वेगळं करत होतं.
तो त्या बेंचवर कोरून टाकतो – "स + क" – खूप बारीक अक्षरात, कारण कोणाला दिसू नये, पण कायमचं राहावं.
काव्याने त्या क्षणी त्याच्याकडे बघितलं... डोळ्यात पाणी, ओठांवर हलकं हसू... काहीच न बोलता ती उठून गेली.
"पुढचं आयुष्य"
त्यादिवशी शेवटचा दिवस होता. परीक्षा झाली, शाळा संपली, आणि दोघांचं नातंही कुठंतरी मागेच राहिलं. सोशल मीडियाच्या युगातही काव्याचा पत्ता सौरभला कधी मिळालाच नाही.
तो आयुष्यभर फक्त त्या बेंचवर कोरलेल्या नावामधूनच तिच्या आठवणी जपत राहिला.
त्यानं नोकरी केली, शहरं बदलली, पण ती एक बेंच, ती एक खिडकी, ती बोटांनी कोरलेली अक्षरं त्याच्या मनात कायम कोरली गेली.
"पुन्हा तो वर्ग"
आज, २० वर्षांनी, सौरभ पुन्हा त्या वर्गात उभा होता. हात अलगद फिरवला त्या कोरलेल्या नावावर – "स + क". त्याच क्षणी मागे एक आवाज ऐकू आला...
"अजूनही टिकून आहे हो ती नोंद…"
सौरभने वळून पाहिलं… ती… काव्या.
पांढऱ्या शालीतली, केसांत पावसाची ओल, चेहऱ्यावर हसतं भाव, पण डोळे थोडे ओले.
“माझं नाव कधीच कोरायचं नव्हतं तिथं... पण तू कोरलं आणि मी रोज येऊन बघत गेले...” ती म्हणाली.
सौरभ काहीच बोलू शकला नाही. दोघेही त्या बेंचवर बसले. खिडकीतून यायारी वारं पुन्हा जुनं सारं जिवंत करत होतं.
"नावं कोरलेलीच राहतात..."
काव्याचं लग्न झालं होतं. दोन मुले होती. पण त्या कोरलेल्या नावात काहीतरी असं होतं जे कोणालाही विसरता येत नव्हतं.
सौरभने तिच्या पायाशी बसून हात जोडले आणि म्हणाला –
“त्या नावात मी तुला हरवून बसलो होतो. पण आज वाटतं की तू त्या नावातच जिवंत राहिलीस.”
कथेचा शेवट… पण आठवणींचा नाही
त्या दिवसानंतर सौरभ त्या वर्गात रोज जाऊ लागला. शिक्षकांनी आता तो बेंच शाळेच्या स्मृतीकोनाड्यात ठेवला. त्यावर एक छोटीशी पाटी… "ही जागा अबोल आठवणींना समर्पित..."
शेवटचा विचार
कधी कधी काही नात्यांना नाव लागत नाही, कारण ती फक्त जिवंत राहण्यासाठी असतात – शब्दांत नाही, कोरलेल्या लाकडात. जर तूही अशा एखाद्या आठवणीत अडकलेला असशील, तर नक्की ही कथा शेअर कर आणि खाली आपल्या भावना लिहा...
#बेंचवरकोरलेलीनावे #अबोलप्रेम #शाळेच्याआठवणी #EmotionalMarathiStory #SchoolBenchLove #BenchMemories #MarathiKatha #HearttouchingMarathiStory
