संघर्षाच्या आगीतून यशाची तेजस्वी ज्योत: एक जिद्दीची अविस्मरणीय यात्रा

संघर्षाच्या आगीतून यशाची तेजस्वी ज्योत: एक जिद्दीची अविस्मरणीय यात्रा

एक सर्वसामान्य तरुणीच्या संघर्षातून यशाकडे वाटचाल करणारी ही कथा वाचकांच्या मनाला स्पर्शून जाते. या भावनिक मराठी कथेतून जिद्द, स्वाभिमान आणि आत्मविश्वास यांची प्रचिती मिळते.

संघर्षाच्या आगीतून यशाची तेजस्वी ज्योत: एक जिद्दीची अविस्मरणीय यात्रा

संध्याकाळी गावच्या नदीकाठी बसून सूर्यमावळतीकडे पाहत असतानाही तिला आठवत राहतो तो एका कपड्याच्या दुकानात झाडू मारणारा क्षण, जेव्हा तिला पहिल्यांदा लाज वाटली होती... पण आता, त्याच क्षणाचा तिला अभिमान होता.

ती म्हणजे सई. एक साधी, पण मनाने मोठी मुलगी. तिचं गाव - मातीने भरलेलं, पावसात रस्ता चिखलाने सांडलेला, आणि उन्हाळ्यात अंगाची लाही लाही करणारा. तिचं घर एका झोपडपट्टीत, झोपडीच्या भिंतींवर भेगा, पण त्या भेगांपेक्षा तिच्या आयुष्याच्या भेगा खोल होत्या.

तिच्या वडिलांचं काम, इतरांच्या शेतात मजुरी. आई घरांमध्ये भांडी घासायची. आणि सई… ती लहानपणापासूनच जगाला वेगळ्या नजरेने पाहायची. बाकीच्यांसाठी लहानशी गोष्ट – शाळेत जाणं – सईसाठी लढाई होती. शाळा घरापासून ४ कि.मी. होती. चालत जावं लागे. पावसात चिखलात पाय रुतायचा, उन्हात डोकं भाजायचं… पण ती थांबली नाही.

शाळेत तिला फाटलेले युनिफॉर्म घालून जावं लागायचं. हातात पुस्तक नसायचं, कारण दोन वेळचं जेवण पुरवणं घरासाठी आव्हान होतं. शिक्षक विचारायचे, “सई, पुस्तकं का नाही?” आणि तिच्या डोळ्यात पाणी यायचं, पण ओठांवर हसू असायचं.

एक दिवस शाळेतील एका मुलीच्या आईने तिच्या कपड्यांबद्दल टिप्पणी केली, “तिच्या घरात काहीच नाही का?” त्यावेळी सई पहिल्यांदा अंतर्मुख झाली. घरी आल्यावर तिने आईला विचारलं, “आई, मी एवढी गरीब का आहे?” आईचं उत्तर होतं, “गरीब शरीराने असतो ग, मनाने नाही. आणि हे शरीर एक दिवस तुला यशाकडे घेऊन जाईल.”

ते उत्तर तिला आयुष्यभरासाठी पुरलं.

सईने ठरवलं – कोणतंही काम लाज वाटून टाळायचं नाही. ती दुपारी शाळा करून संध्याकाळी दुकानात झाडू मारायची. रात्र झाली की अभ्यास. झोपायचं चार तास, आणि पुन्हा नवीन दिवस. हसत हसत, रडत रडत, तिने दहावी उत्तीर्ण केली – आणि संपूर्ण गावात पहिल्यांदा तिच्या झोपडीत वीज लागली, कारण गावकऱ्यांनी तिचं अभिनंदन केलं.

पण यशाचा प्रवास इतक्यात थांबणारा नव्हता.

कॉलेजचं शुल्क भरायला पैसे नव्हते. वडील म्हणाले, “बसं झाली. आता कुठे शिकणार?” पण आईने आपलं मंगळसूत्र मोडलं. “तिचं भविष्य सोन्यासारखं आहे. हे सोनं आज मोडलं तरी चालेल.”

हे ऐकून सई रडली… पण अश्रू आनंदाचे होते.

कॉलेजला जाताना सई लोकल ट्रेनमध्ये लोकांना वह्यं विकायची. सकाळी पहाटे उठून ट्रेनमध्ये चढायचं, लोकांना आवाज देत वह्यं विकायच्या, मग कॉलेज, आणि परत घरी आले की रात्री टीपं टाकून दुसऱ्यांसाठी प्रोजेक्ट बनवायचे – कारण त्यातून तिला थोडेसे पैसे मिळायचे.

कधी कधी ती रेल्वे स्थानकावर भुकेने विव्हळून गेलेली. पण तिला आठवायचं आईचं वाक्य – “आपलं पोट रिकामं असलं तरी मन समृद्ध असायला हवं.”

ती मनाने श्रीमंत होती. आणि त्या श्रीमंतीमुळेच तिने शिक्षण पूर्ण केलं.

शेवटच्या वर्षाला असताना तिने एका मोठ्या कंपनीत इंटर्नशिप केली. तिथे तिच्या बोलण्यात, तिच्या कामात, आणि तिच्या चिकाटीत एवढं वेगळेपण होतं की तिचं लक्ष वेधलं गेलं. तिच्या मागे कोणतीही मोठी ओळख नव्हती. कोणताही शिफारस करणारा नव्हता. पण तिच्या नजरेत विश्वास होता.

तिला त्या कंपनीत नोकरी मिळाली.

ती नोकरी मिळाली तेव्हा तिने पहिल्यांदा आई-वडिलांना फोन केला. वडील काही बोललेच नाहीत, पण त्यांच्या डोळ्यांत अश्रू होते. आई फक्त म्हणाली, “माझं मंगळसूत्र परत घालता येणार आहे का?” आणि सई म्हणाली, “आई, आता तुला सोन्याची साडीही आणून देईन.”

आज सई एका मोठ्या कंपनीत प्रोजेक्ट मॅनेजर आहे. तिचं स्वतःचं छोटं घर आहे. आई-वडील आता निवांत आयुष्य जगत आहेत. आणि सई अजूनही तिच्या जुन्या झोपडीतली मुलं शिकवते, त्यांना वह्यं वाटते. कारण ती विसरली नाही – संघर्ष काय असतो ते.

ती स्वतः आता संघर्षाच्या आगीतून जन्मलेली तेजस्वी ज्योत आहे.

शेवटी एकच वाक्य:

"माझं आयुष्य हे इतरांसाठी दिवा आहे. मी जळले, पण अंधार नाही राहू दिला."

वाचकांना भावनिक आवाहन:

ही कथा केवळ सईची नाही. ही आपली, आपल्या प्रत्येकातील एका आवाजाची गोष्ट आहे. अशा आवाजांना ओळख द्या.

तुम्हाला ही कथा वाचताना काय वाटलं?

कृपया आपल्या भावना खाली कमेंटमध्ये शेअर करा.

कदाचित तुमच्या प्रतिक्रियेने अजून एखादी ‘सई’ उभारी घेईल…

#संघर्षाचीकथा #प्रेरणादायककथा #मराठीकथा #StruggleToSuccess #EmotionalMarathiStory #TejaswiJot #MarathiMotivationalStory #मराठीप्रेरणा #मनस्पर्शीकथा