"वर्गशिक्षिकेच्या मायेचा हात: आठवणींच्या ओलाव्यात भिजलेलं बालपण"

"वर्गशिक्षिकेच्या मायेचा हात: आठवणींच्या ओलाव्यात भिजलेलं बालपण"

वर्गशिक्षिकेच्या मायेच्या स्पर्शाने जीवन बदललेली कथा. हृदयस्पर्शी, भावनांनी भारलेली आणि प्रत्येक वाचकाच्या मनात घर करणारी अनमोल आठवण.

वर्गशिक्षिकेचा हात फिरवलेला डोक्यावर

शाळेच्या पहिल्याच दिवशी मी धडधडत्या हृदयाने वर्गात पाऊल टाकलं होतं. नवा गणवेश, नवी वही, नवं पेन... पण या सगळ्यांत सगळ्यात नवीन आणि अनोळखी होतं ते म्हणजे "शाळा" आणि "शिक्षिका". आईच्या पोटाशी लपून लहानसाच मोठा झालो होतो, आणि आज पहिल्यांदाच तिला हात हलवून 'बाय' म्हणावं लागत होतं. डोळ्यात टचकन पाणी आलं होतं, पण मी खंबीरपणे वळलो होतो — पण मन मात्र आईजवळच राहिलं होतं.

वर्गात शुकशुकाट होता. काहींच्या डोळ्यात भीती, काहींच्या चेहऱ्यावर उत्सुकता. आणि मी... मी तर थरथरत होतो. बाकावर बसल्यावर आजूबाजूच्या मुलांचं हसू आणि खेळ बघून मला अजूनच एकटं वाटत होतं.

तेवढ्यात एक सौम्य आवाज कानावर आला,

"काय झालं बाळा? आईची आठवण येतेय का?"

मी काहीच न बोलता डोळे मिटले आणि तोंड लपवलं. तेव्हा कुणीतरी हळुवारपणे माझ्या डोक्यावर हात फिरवला...

तो स्पर्श — तो मायाळू, प्रेमळ आणि वात्सल्यानं भरलेला हात — वर्गशिक्षिकेचा होता.

त्या स्पर्शात आईसारखी ऊब होती, स्नेह होता, आणि एक न बोलता समजून घेण्याची शक्ती होती. त्या क्षणी जाणवलं की ही स्त्री फक्त शिक्षिका नाही, ती शाळेतील आई आहे. त्या एका हातफिरवणीने माझं मन निवळलं. पहिल्या दिवशीचा तोच स्पर्श आजही आठवतो आणि डोळे पाणावतात.

वर्गशिक्षिकेचं नाव होतं – वैशाली मॅडम.

सुरुवातीला आम्हा सर्वांना त्या फक्त 'शिक्षिका' वाटत. पण हळूहळू आम्ही समजलो की त्या फक्त पुस्तकं शिकवणार्‍या मॅडम नव्हत्या, त्या आमच्या बालमनाचा भाग बनलेल्या होत्या.

मुलांमध्ये कुणी चुकलं, रडू लागलं, भांबावलं की त्यांच्या हातात गालावरून किंवा डोक्यावरून एक हात फिरायचा – आणि सगळं ठीक होऊन जायचं. त्यांनी आम्हाला शुद्धलेखन शिकवलं, पण त्याहून आधी शिकवलं – प्रेम, माया आणि माणुसकी.

एकदा मी गणिताच्या परीक्षेत कमी गुण घेतले. डोळ्यांत पाणी. घरी काय सांगायचं, ही चिंता. वर्गात कोपऱ्यात गप्प बसलो होतो. मॅडम माझ्याजवळ आल्या, काही बोलल्या नाहीत, फक्त डोक्यावर हात ठेवला. आणि मग हळूच म्हणाल्या,

"गुणांनी माणूस मोठा होत नाही, प्रयत्नांनी होतो."

त्या एका वाक्यानं माझ्या मनातली निराशा विरघळली. त्यांच्या हातातली उब मनापर्यंत पोहोचली होती.

मॅडम फक्त शिकवत नव्हत्या – त्या जगवत होत्या.

त्या आम्हाला थेंब थेंब करून स्वाभिमान, आदर, आणि नाती जपायला शिकवत होत्या. अभ्यासाची सवय लावणं तर एक गोष्ट होती, पण मन घडवणं – हे त्यांचं खरं शिक्षण होतं.

गणवेश शिवून न मिळालेल्या मुलीला त्यांनी स्वतःचा ओढणीचा कापड फाडून पट्टा शिवून दिला होता.

आई-वडील हरवलेला एक मुलगा शाळेबाहेर रडत बसला होता, त्याला त्या मॅडमने आपल्या हातात उचलून घेतलं होतं आणि डोक्यावरून हात फिरवत तोपर्यंत थांबल्या होत्या, जोपर्यंत त्याचे पालक येईनात.

शाळा सुटली. वर्ग सुटला. आयुष्य पुढे सरकलं.

पण त्या डोक्यावरून फिरलेल्या हाताचा स्पर्श काळाच्या कुठल्याही वाळवंटात हरवला नाही. उलट, तो आजही आठवतो, तेव्हा मनात एक ओलावा निर्माण होतो.

वर्षानुवर्षे झाली, पण जेव्हा आयुष्यात अंधाराच्या गर्तेत सापडलो, जेव्हा अपयशांनी वेढलं, तेव्हा एकच गोष्ट आठवायची – "वर्गशिक्षिकेचा डोक्यावरून फिरवलेला हात".

आईप्रमाणे ती उब देणारा, वडिलांप्रमाणे खंबीर करणार, आणि मित्रासारखा खरेपणानं मार्गदर्शन करणारा.

कधी कधी वाटतं – वर्गशिक्षिका म्हणजे आईची दुसरी छाया.

शाळा संपली, कॉलेज आलं, नोकरी लागली. पण मनात मात्र अजूनही तोच पहिला दिवस आणि मॅडमचं डोक्यावरून फिरवलेला हात.

त्या दिवसानंतर मी जेव्हा जेव्हा काही मिळवलं, मनात मॅडमसाठी एक 'धन्यवाद' उमटायचाच.

"तुमच्यामुळेच मी आहे."

एकदा काही वर्षांनी मी शाळेत गेलो होतो. मॅडम निवृत्त झाल्या होत्या. शाळेच्या गेटवर एक जुनी सावली दिसली – केस पांढरे झालेले, डोळ्यात मृदू तेज, आणि हातात वही. तीच, वैशाली मॅडम!

माझं नाव ऐकल्यावर त्यांच्या डोळ्यांतून अश्रू आले, आणि त्यांनी पुन्हा तोच हात माझ्या डोक्यावरून फिरवला...

...आणि मी पुन्हा लहान झालो. पुन्हा पहिला दिवस आठवला. पुन्हा तोच उबदार स्पर्श. आयुष्यात कितीही मोठं व्हा, पण त्या शिक्षिकेच्या हाताचा मायेचा ओलावा विसरता येत नाही.

शेवटचं वाक्य – वाचकांसाठी खास

आजही तुमच्या आठवणीत अशी कोणीतरी वर्गशिक्षिका असेल जिने केवळ शिकवलं नाही, तर आयुष्य घडवलं असेल. तुम्हीही अशी अनुभवलेली गोष्ट खाली कमेंटमध्ये लिहा. तुमचं अनुभवही कोणाच्या हृदयाला स्पर्श करू शकतं.

मराठी:

#वर्गशिक्षिका #शाळेच्याआठवणी #भावनिककथा #मराठीब्लॉग #हृदयस्पर्शीकथा #मायेचाहात #बालपण #मराठीलेख

English:

#MarathiBlog #EmotionalStory #SchoolMemories #TeacherLove #HeartTouching #ChildhoodDays #MarathiWriting #MotherlyTouch