एका वहीत दडवलेली संपूर्ण शाळा

एका वहीत दडवलेली संपूर्ण शाळा

एका जुन्या वहीत जपलेल्या आठवणींनी संपूर्ण शाळा जिवंत होते! ही हृदयस्पर्शी कथा तुमच्या ही आठवणींना नव्याने उजाळा देईल.

एका वहीत दडवलेली संपूर्ण शाळा

पावसाळ्याचे दिवस होते. खिडकी बाहेर टपोऱ्या थेंबांची झड लागली होती. सागर कपाट आवरत असताना एका कोपऱ्यात त्याला एक जुनी, मळकट झालेली वही सापडली. जरा धूळ झटकून त्याने ती उघडली आणि त्याच्या डोळ्यांसमोर अचानक एकेक प्रसंग उलगडू लागले. जणू त्या वहीत संपूर्ण शाळाच जिवंत होती.

पहिल्या पानावर निळ्या शाईत लिहिलेले होते – "शाळेचा पहिला दिवस"

आठवलं… नवा गणवेष, पांढरी शुभ्र शर्ट-पँट, खांद्याला नवे दप्तर आणि पायात काळे बूट. पहिल्या दिवशी सागर जरा घाबरलाच होता. वर्गात जाऊन एका बाकावर बसला, तेव्हा बाजूच्या मुलाने हसून विचारले,

"तुझं नाव काय?"

"सागर," त्याने ओशाळल्या सुरात उत्तर दिलं.

"मी रोहित! आपण मित्र होऊया का?"

त्या एका प्रश्नाने सागरला हायसं वाटलं. त्या दिवसापासून सागर आणि रोहित अजोड मित्र झाले. प्रत्येक टिफिनमध्ये अर्धी पोळी, अर्धी भाजी शेअर करणारी दोस्ती.

वहीच्या दुसऱ्या पानावर एक वेगळंच चित्र होतं. "पहिली बाकं आणि पहिली मैत्री"

त्या चित्रात सागर आणि मोहिनी एकत्र बसले होते. मोहिनी… वर्गातली सगळ्यात हुशार मुलगी. प्रत्येक गणिताचे उत्तर पटापट देणारी, पण सागरसाठी मात्र कायम मदतीला धावून येणारी! त्याने पहिल्यांदा इंग्रजीत नाव लिहायला शिकलं तेही मोहिनीमुळेच.

एके दिवशी सरांनी विचारलं, "सागर, तू तुझं नाव इंग्रजीत लिहू शकतोस का?"

सागर गडबडला. लाजला. खाली मान घालून उभा राहिला. मोहिनीने लगेच पेन्सिल घेतली आणि त्याच्या वहीत लिहिलं – "Sagar"

त्या क्षणापासून, सागरच्या वहीत नाव होतं, आणि मनात कायमसाठी एक आठवण!

शाळेतील खोड्या आणि शिक्षेचा आनंद

वहीच्या पुढच्या पानावर एक मोठ्ठं चित्र होतं – काळ्या फळ्यावर कोणी तरी खोडकरपणे लिहिलं होतं, "सरांचा मोठा नाक!"

तो दिवस अजूनही आठवतोय…

गणिताच्या तासाला सरांनी फळ्यावर समीकरण लिहिण्यासाठी बोलावलं, आणि रोहितने लपून एका कोपऱ्यात लिहिलं – "सरांचा मोठा नाक!"

पूर्ण वर्ग फुटून हसला. पण सरांनी पाहिलं आणि रोहितला उभं केलं. शिक्षा काय? १०० वेळा लिहायचं – "मी कधीच नकल करणार नाही."

रोहितने लिहिलं, पण मधल्या ओळीत लहान अक्षरांत चोरून टाकलं – "पण उद्या नक्की करीन!"

सरांनाही हसू आवरलं नाही, आणि त्यांनी फक्त एकदा डोक्यावर टपली मारली.

शाळेच्या बसमधल्या गमतीजमती

शाळेची बस म्हणजे सगळ्यांची धमाल गँग! सीटसाठी रोज भांडणं, कोण पहिलं खिडकीजवळ बसेल यासाठी स्पर्धा, आणि अचानक गाडी थांबली की पुढच्या मुलाच्या डोक्यावर आपलं दप्तर आदळायचं!

एकदा असंच… बसमध्ये "सरप्राईज चॉकलेट पार्टी" ठेवली होती. प्रत्येकाने चॉकलेट आणायचं आणि मग वाटून खायचं. पण रोहित आणि सागरने आधीच चॉकलेट खाल्लं आणि रिकामे कागद वाटले.

संपूर्ण गँगने त्यांना पकडून शाळेच्या मैदानावर फिरवून आणलं… शिक्षा म्हणून!

शाळेचा शेवटचा दिवस

आणि मग, वहीच्या शेवटच्या पानावर… फक्त दोन ओळी होत्या –

"शाळेचा शेवटचा दिवस! डोळ्यातलं पाणी थांबत नव्हतं... त्या बाकांवर शेवटचा स्पर्श झाला, पण त्या मित्रांना शेवटचा मिठी मारताना, सगळं अंतर गडद झालं."

त्या दिवसाची आठवण सागरच्या मनात अजूनही ताजी होती. एकेक मित्र ज्या पायरीवर उभा राहून एकमेकांचा निरोप घेत होता… जणू एक न संपणारी गती, पण त्या क्षणाने सगळं स्थिर केलं होतं.

"आपण पुन्हा भेटू…" असं म्हणत सगळे निघाले, पण ती वही मात्र साक्षीदार होती, त्यांच्या मैत्रीची, त्या निरोपाच्या पावसात भिजलेल्या भावनांची…

सागरने वही हळूच बंद केली, त्यावर हात फिरवला आणि स्वतःशीच पुटपुटला,

"काही आठवणी अशा असतात, ज्या विसरता येत नाहीत. त्या एका वहीत दडवलेली संपूर्ण शाळा आजही माझ्या मनात जिवंत आहे..."

त्याने वही उचलली आणि सायकल काढली… कुठे जायचं हे माहित नव्हतं, पण वाट फक्त त्या शाळेच्या दिशेने वळली!

मित्रांनो तुमची प्रतिक्रिया कळवा!

ही कथा वाचून तुमच्या शाळेच्या आठवणी जाग्या झाल्या का? तुमच्याकडेही अशी एखादी वही आहे का? तुमच्या भावना आम्हाला कमेंटमध्ये नक्की कळवा…

कारण काही आठवणी केवळ शब्दांत नाही, तर हृदयात जिवंत राहतात!

#मराठीकथा #शाळेच्याआठवणी #शाळेतीलमित्र #भावनिककथा #nostalgia #schooldays #schoolfriendship #memories