कधी मिळेल का पुन्हा गावच्या जत्रेची गंमत? | हृदयस्पर्शी मराठी कथा

 कधी मिळेल का पुन्हा गावच्या जत्रेची गंमत? | हृदयस्पर्शी मराठी कथा

 गावच्या जत्रेच्या आठवणींनी मन भरून येईल अशी हृदयस्पर्शी, भावनिक आणि मनाला भिडणारी मराठी कथा. पुन्हा एकदा त्या दिवसांचे सोनेरी क्षण अनुभवायला तयार आहात का?

कधी मिळेल का पुन्हा गावच्या जत्रेची गंमत?

"गावची जत्रा!" या दोन शब्दांत किती भावना, आठवणी आणि असंख्य रंग दडले आहेत, हे तेव्हाच कळतं, जेव्हा आपण शहरातल्या गजबजाटात अडकतो आणि त्या लहानशा गावच्या आठवणी मनात दाटून येतात.

गावच्या जत्रेची ती जुनी आठवण...

बालपणीच्या त्या रम्य दिवसांमध्ये जत्रेचा दिवस म्हणजे आनंदाचा सागर असायचा. सकाळपासूनच घरभर चहलपहल सुरू व्हायची. आई लवकर उठून सकाळचा स्वयंपाक आटपायची. बाबा ही नेहमीच्या वेळेपेक्षा जरा लवकरच बाहेर पडायचे, गावभर मंडप लागलेत का, दुकानं मांडलीत का, हे पाहायला.

माझ्या सारखीच गावातली बाकीची मुलं ही जत्रेच्या वेडाने झपाटलेली असायची. शाळेतील मित्रांमध्ये चर्चा फक्त जत्रेची! कुणाला फुगडी घालायची असेल, कुणाला मिठाई खायची असेल, तर कुणाला कुस्त्यांचा थरार पाहायचा असायचा.

गावात येणाऱ्या फडातले तमाशे, गोंधळ, भारुड, गाण्यांच्या ठेक्यावर ताल धरायला लावायचे. लहान-मोठ्या खेळण्यांची दुकानं पाहून डोळे चमकायचे. मी मात्र वेड लागल्या सारखा बासरीच्या दुकानापाशी उभा राहायचो. तो गोड सनईचा आवाज कानात गुंजत राहायचा.

ते दिवस गेले, ती जत्रा हरवली...

पण जसजसं मोठं होत गेलो, तसतसं जत्रेच्या त्या आनंदावर धुळ बसू लागली. शिक्षणासाठी शहरात आलो. रोजच्या धावपळीच्या जगण्यात ती लहानपणीची निरागसता कुठे तरी हरवली. जत्रेचं ते उत्साहपूर्ण रूप आता आठवणींच्या स्वरूपात उरलं होतं.

आता कधीही गावाला गेलो तरी तिथल्या जत्रेत तेच मनमुराद हसणारे चेहरे दिसत नाहीत. तिथे अजून ही गोंधळ होतो, दुकानं लागतात, खेळण्यांची गाडी उभी असते, पण त्या सगळ्यात कुठे तरी जुन्या आठवणींची मजा हरवलेली असते. मित्र वेगळे झाले, काही शहरात स्थायिक झाले, तर काही गावात राहिले. पण त्या जुन्या जत्रेच्या गप्पा मारायला कोणीच उरलं नाही.

आईचा तो हृदयस्पर्शी फोन...

एका दिवशी अचानक आईचा फोन आला, "बाळा, यंदा तरी जत्रेला येणार का रे? तुझ्याशिवाय कसं सुतं जमत नाही रे... सगळे विचारतात!"

आईच्या त्या शब्दांनी माझ्या आत काही तरी हललं. आईच्या शब्दांमधली हूरहूर स्पष्ट जाणवत होती. त्या क्षणी ठरवलं, "यंदा काही झालं तरी जत्रेला जायचं."

गावात पोहोचलो आणि पहिल्याच पावलावर जुन्या आठवणींनी मन भारावून गेलं. सगळं काही तसंच होतं – जत्रेचा उत्साह, मंदिराचा गाभारा, भक्तीमय वातावरण, आणि ओळखीचे लोक. पण आतून काही तरी कमी वाटत होतं. ती मित्रांची टोळी कुठेच नव्हती!

जत्रेतील तो अनपेक्षित क्षण...

मी मंदीरात दर्शन घेत होतो आणि अचानक मागून कोणीतरी पाठीवर टपली मारली. वळून पाहतो, तर समोर माझा बालपणीचा मित्र माधव उभा होता! काही क्षण मी स्तब्धच झालो, पण त्यानंतर आम्ही दोघं ही इतक्या जोरात हसलो की, मंदिरातील लोक आमच्याकडे पाहत राहिले.

माधवला पाहून मला जुनी आठवण झाली. लहानपणी त्याने मला पहिल्यांदा लाकडी घोडा घेऊन दिला होता. आणि आजही त्याने त्याच्या खिशातून एक छोटासा लाकडी घोडा काढला आणि म्हणाला, "आठवतंय का रे? यावर बसून आपण राजा-महाराजांचा खेळ खेळायचो!"

त्या लाकडी घोड्याने माझ्या डोळ्यात पाणी आणलं. "अरे माधव, हे तर माझ्या आठवणींचं सोनं आहे रे!" एवढंच बोलता आलं.

पुन्हा जत्रेच्या प्रेमात पडलो...

त्या दिवसापासून मी ठरवलं – जत्रेच्या दिवसात काहीही झालं तरी गावाला यायचंच! त्या आठवणी पुन्हा जिवंत करायच्या. मित्रांना बोलवायचं. एकत्र गप्पा मारायच्या. पुन्हा तीच मस्ती, तेच आनंदाचे क्षण अनुभवायचे.

शहरातली चकाकी काही दिवसाची असते, पण गावच्या मातीची ओढ आयुष्यभर सोबत राहते. आपण कितीही पुढे गेलो, कितीही मोठे झालो, तरी लहानपणीच्या त्या आठवणींना पुन्हा जगण्याची संधी मिळाली, तर त्याहून मोठं सुख दुसरं नाही!

तुमच्याही आठवणीत अशी एखादी जत्रा आहे का?

ही कथा वाचून तुम्हालाही तुमच्या गावच्या जत्रेच्या आठवणी जाग्या झाल्या का? त्या आठवणींना उजाळा द्या आणि आपल्या भावना आमच्यासोबत शेअर करा. तुमच्या प्रतिक्रियांची आम्ही आतुरतेने वाट पाहतो!

#गावाची_जत्रा #मराठी_कथा #भावनिक_कथा #हृदयस्पर्शी_कथा #गावच्या_आठवणी #मराठी_संस्कृती #ग्रामीण_जीवन #गोड_आठवणी #MarathiStory #EmotionalStory #VillageFair #ChildhoodMemories