"अरे, तू कुठे आहेस?" – हरवलेल्या मैत्रीची हृदयस्पर्शी कथा

शीर्षक: "अरे, तू कुठे आहेस?" – हरवलेल्या मैत्रीची हृदयस्पर्शी कथा

 वर्षांनंतर अचानक आलेल्या एका पत्राने जुन्या मित्राची आठवण जागी होते. ही कथा वाचा आणि मैत्रीच्या अनमोलतेची जाणीव करा.

संध्याकाळची वेळ होती. सूर्य पश्चिमेकडे झुकला होता, आकाशात केशरी छटा पसरली होती. रमेश आपल्या ऑफिसमधून घरी परतत होता. रोजच्या प्रमाणे थकवा जाणवत होता, पण आज मन काहीसं अस्वस्थ होतं.

घराच्या पत्त्यावर आलेलं एक पत्र त्याच्या हातात होतं. हल्लीच्या डिजिटल युगात, हाताने लिहिलेलं पत्र मिळणं दुर्मिळच. उत्सुकतेने त्याने लिफाफा उघडला.

"प्रिय रमेश," पत्राची सुरुवात होती.

"कसा आहेस? खूप वर्ष झाली आपली भेट नाही. आठवतंय का आपलं बालपण? शाळेच्या त्या गमतीजमती, एकत्र खेळलेले खेळ, अभ्यासाचे तास, आणि ते निष्पाप हसू. आयुष्याच्या धावपळीत आपण एकमेकांपासून दूर झालो. पण मनाच्या कोपऱ्यात तुझी आठवण सदैव ताजी आहे.

हल्लीच जुन्या फोटोच्या अल्बममध्ये आपले काही फोटो पाहिले. ते दिवस पुन्हा जगावेसे वाटले. तुझ्याशी बोलायचं खूप मन होतं, म्हणून हे पत्र लिहितोय.

कृपया वेळ काढून मला भेट. तुझी वाट पाहतोय.

तुझा जुना मित्र, सुरेश."

पत्र वाचून रमेशच्या डोळ्यांसमोर बालपणीच्या आठवणी तरळू लागल्या. सुरेश, त्याचा लहानपणीचा जिवलग मित्र. शाळेतील पहिला दिवस, सुरेशनेच त्याला नवीन वर्गात ओळख करून दिली होती. दोघेही एकमेकांचे खांद्यावर हात टाकून शाळेच्या आवारात फिरायचे. एकत्र खोड्या काढायचे, शिक्षकांच्या रागालाही हसत सामोरे जायचे.

पण काळाच्या ओघात, शिक्षण, करिअर, कुटुंब या जबाबदाऱ्यांमध्ये रमेश आणि सुरेश एकमेकांपासून दूर झाले. संपर्क तुटला, पण मनातील मैत्रीची ओढ कायम राहिली.

रमेशने पत्राच्या खाली दिलेल्या पत्त्यावर लक्ष केंद्रित केले. तो पत्ता ओळखीचा वाटला. त्यांच्या लहानपणीच्या गल्लीतला होता. रमेशच्या मनात विचारचक्र सुरू झालं. 'इतक्या वर्षांनंतर अचानक हे पत्र? सुरेशला खरंच भेटावं का?'

मनातील द्वंद्व काही वेळ चालू राहिलं, पण शेवटी मैत्रीच्या ओढीपोटी त्याने निर्णय घेतला. दुसऱ्या दिवशी सुटी घेऊन सुरेशला भेटायचं ठरवलं.

सकाळी लवकर उठून रमेशने जुन्या गल्लीत पाऊल टाकलं. प्रत्येक वळणावर, प्रत्येक इमारतीत त्याच्या बालपणीच्या आठवणी दडल्या होत्या. सुरेशचा घराचा दरवाजा ओळखीचा वाटला, पण थोडा जीर्ण झाला होता.

त्याने दरवाज्यावर हलकेच टकटक केली. काही क्षणांनी दरवाजा उघडला गेला. समोर सुरेश उभा होता, थोडा वयस्कर दिसणारा, पण डोळ्यांत तीच जुनी चमक. दोघेही काही क्षण एकमेकांकडे पाहत राहिले, आणि मग अचानक एकमेकांना मिठी मारली.

"रमेश! विश्वास बसत नाही, तू खरंच आलास!" सुरेशच्या आवाजात आनंद ओसंडून वाहत होता.

"सुरेश, तुझं पत्र मिळालं आणि तुझी खूप आठवण आली. कसा आहेस?"

दोघेही घरात बसून जुन्या आठवणींना उजाळा देऊ लागले. शाळेतील गमतीजमती, कॉलेजचे दिवस, पहिल्या नोकऱ्या, सगळं काही आठवत होतं.

"रमेश, आयुष्य खूप वेगाने पुढे जातं. आपण अनेक गोष्टींचा पाठपुरावा करतो, पण काही नाती, काही मैत्री अशा असतात की त्यांची जागा कोणीच घेऊ शकत नाही. तुझी खूप आठवण यायची, पण कसा संपर्क करावा कळत नव्हतं. शेवटी ठरवलं, पत्र लिहावं."

"सुरेश, खरंच, आपण या धावपळीच्या आयुष्यात जुन्या नात्यांना विसरत चाललोय. पण तुझं पत्र मिळालं आणि जाणवलं की काही नाती, काही मैत्री अनमोल असतात. त्यांना वेळ द्यायला हवा."

त्या भेटीनंतर रमेश आणि सुरेशने ठरवलं की महिन्यातून एकदा तरी भेटायचं, एकमेकांच्या आयुष्यात काय चाललंय ते शेअर करायचं.

ही कथा आपल्याला सांगते की आयुष्य कितीही व्यस्त असलं तरी, जुन्या मित्रांची आठवण, त्यांच्यासोबत घालवलेले क्षण अनमोल असतात. आपणही आपल्या जुन्या मित्रांना, ज्यांच्याशी कधीच संपर्क झाला नाही, त्यांना एक फोन, एक पत्र, किंवा एक भेट देऊ शकतो. कदाचित, त्यांनाही तुमच्या आठवणी येत असतील.

#Friendship #MissingFriend #EmotionalStory #MarathiStory #HeartTouching #OldMemories #FriendshipNeverEnds #Reunion #MarathiBlog #SEO