शाळेच्या मैदानातले धिंगाणे: आठवणींचा अविरत खेळ

शाळेच्या मैदानातले धिंगाणे: आठवणींचा अविरत खेळ

शाळेच्या मैदानातल्या आठवणी तुम्हाला कशा वाटतात? तुमच्या खेळांचे, मस्तीचे आणि आठवणींचे अनुभव आम्हाला कमेंटमध्ये नक्की सांगा! बालपणातील खेळांमधून तुम्हाला काय शिकायला मिळालं? जुन्या मित्रांसोबत पुन्हा खेळायची संधी मिळाली तर तुम्ही कोणता खेळ निवडाल?

बालपणीच्या आठवणींमध्ये ज्या काही गोष्टी मनाच्या एका खास कोपऱ्यात सदैव जपून ठेवल्या जातात, त्यात शाळेच्या मैदानावरची धम्माल निश्चितच सर्वात वर असते. ते दगडी मैदान, धुळीने माखलेले कपडे, खेळताना मिळालेल्या छोट्या जखमा आणि त्या क्षणांचं निरागस हास्य – यांसारख्या आठवणी मनाच्या गाभ्यात रुजलेल्या असतात.

शाळेची घंटा झाली की वर्गाच्या चौकटीत अडकलेले आम्ही सर्व मित्र-मैत्रिणी एका क्षणात मैदानाकडे धावत सुटायचो. काही क्रिकेटसाठी तर काही लपंडाव, कबड्डी किंवा खो-खोसाठी. कोणत्या खेळात किती मजा आहे, याचं गणित आम्ही कधीच मांडलं नाही, फक्त खेळत राहिलो. पायात चपला नाहीत तरी हरकत नाही, कपडे घामाने ओली झाले तरी पर्वा नाही – फक्त खेळणं हेच आमचं एकमेव ध्येय असायचं.

त्या मैदानावर आम्ही फक्त खेळलो नाही, तर जगणं शिकत गेलो. संघभावना काय असते, जिंकण्याचा आनंद किती मोठा असतो आणि हरल्यावर खचायचं नसतं, हे तिथेच शिकायला मिळालं. लंगडीच्या खेळात जो पडायचा, त्याला उचलून परत उभं करणं हीच खरी मैत्री होती. कधी क्रिकेटमध्ये बॉल हरवला की संपूर्ण टोळी त्याचा शोध घेत भटकायची. तो बॉल सापडला की जो आनंद व्हायचा, तो कोणत्याही मोठ्या विजया पेक्षा कमी नव्हता.

शाळेच्या स्नेहसंमेलनाच्या वेळी मैदानावर ज्या चाचण्या व्हायच्या, त्याची ही वेगळीच गंमत होती. उंच उडी, लांब उडी, शर्यती आणि रस्सीखेच – प्रत्येक स्पर्धा जिंकायची जिद्द असायची. पण त्याहून मोठी गोष्ट होती ती म्हणजे मित्रांसाठी टाळ्या वाजवायचा आनंद. कोणी धावत असलं की बाजूला उभं राहून ‘जा जा पटकन!’ असं ओरडायचं. एकमेकांना प्रोत्साहन देण्यात खरी मैत्री होती.

कधी तरी आम्ही अगदी वात्रटपणा ही केला. पी.टी.सर आले नाहीत की आम्ही स्वतःचं मैदान स्वतःच शोधायचो. कधी हातात बॅट नसेल तर झाडाची फांदी तोडून बॅट बनवायची. बॉल हरवला तर जुन्या फडक्याचा गोळा करून तात्पुरता बॉल तयार करायचा. त्या छोट्या युक्त्या, त्या निरागस कल्पनाशक्ती – आज ही आठवतात आणि नकळत हसू येतं.

त्या मैदानाने आम्हाला नुसतीच मजा दिली नाही, तर आयुष्य शिकवलं. जिंकताना आनंदाने उड्या मारायच्या आणि हरताना दुसऱ्याच्या विजयाचा स्वीकार करायचा हे तिथेच शिकलो. जीवनात कधीही हरलं तरी पुन्हा उभं राहायचं हे त्या मैदानानेच शिकवलं.

आता ते मैदान तसंच आहे, पण खेळणारी ती निरागस पावलं हरवली आहेत. जीवनाच्या वेगवान शर्यतीत धावताना मागे वळून पाहायला वेळ कुठे आहे? पण कधी तरी संध्याकाळी एखाद्या मैदानाच्या कडेला उभं राहून ते आठवणींचं पान उघडावंसं वाटतं. त्या मैदानावर एकदा परत पाय ठेवावासा वाटतो. पुन्हा एकदा मित्रांसोबत हरवलेला बॉल शोधावा, पुन्हा एकदा गडगडून पडावं आणि पुन्हा एकदा भरभरून हसावं असं वाटतं.

भावनिक आवाहन: तुमच्याही मनात शाळेच्या मैदानाच्या आठवणी अजून जिवंत असतील ना? त्या आठवणींना जरा उजाळा द्या. तुमच्या जुन्या मित्र-मैत्रिणींना शोधा, पुन्हा एकदा भेटा आणि ज्या मैत्रीने तुम्हाला घडवलं, ती मैत्री पुन्हा अनुभवण्यासाठी मैदानावर जा. कारण त्या धुळीच्या मैदानावर, त्या निखळ खेळांमध्येच तुमच्या मनाचं खरं बालपण दडलेलं आहे!

 शाळेच्या मैदानातील आठवणींना उजाळा देणारा हृदयस्पर्शी लेख. हरवलेले बॉल, लपंडाव, कबड्डी, आणि निखळ मैत्री यांची कहाणी. पुन्हा एकदा त्या आठवणी जगायला तयार आहात?

#शाळेच्या_आठवणी #मैदानातील_धम्माल #बालपण #खेळ #मित्र #शाळा #भावनिक_आठवणी #school_memories #childhood #sports #friendship