शाळेच्या पटांगणात उमटलेले अविस्मरणीय हास्य

शाळेच्या पटांगणात उमटलेले अविस्मरणीय हास्य

शाळेच्या पटांगणातील निरागस हास्य, मित्रांची निखळ मैत्री, आणि काही न विसरता येणाऱ्या आठवणींची हृदयस्पर्शी कथा. एकदा वाचल्यानंतर तुमच्याही मनात शाळेच्या त्या सोनेरी दिवसांच्या आठवणी दाटून येतील!

शाळेच्या पटांगणात एक गडगडाटी हसू उमटले आणि संपूर्ण वातावरण आनंदाने भारून गेले. वर्गातील मित्रांच्या मिश्कीलतेमुळे आणि निरागस खोड्यांमुळे शाळेच्या प्रत्येक कोपऱ्यात एक हसरा सूर उमटायचा. पटांगण म्हणजे केवळ मैदान नव्हतं, ते बालपणाच्या आठवणींचं एक जिवंत पुस्तक होतं.

आम्ही सर्व मित्र पटांगणात जमलो होतो. मोठ्या सुट्टीत पाट्या टाकून डबा खाण्याची मजा वेगळीच असायची. निलेशचा नेहमीचा पांढरट प्लास्टिकचा डबा उघडताच संपूर्ण गट एकाच वेळी ओरडला, "काय रे, आज परत तेच पोहे?" आणि आम्ही सर्व जण गडगडून हसू लागलो. त्याच्या चेहऱ्यावरचा गोंधळलेला भाव आणि त्याच्या आईच्या रोजच्या नाश्त्यावरची आमची मस्करी, हे आमच्या गटाच्या आठवणींमध्ये नेहमीच चमकत राहणार होतं.

अजून एका आठवणीशिवाय ही गोष्ट पूर्ण होणार नाही. आमच्या शाळेतील वार्षिक क्रीडा स्पर्धा चालू होत्या आणि पटांगणात साऱ्यांचीच धावपळ सुरू होती. आमच्या गटाला "खेळाडू" म्हणणं म्हणजे चांदण्या रात्री सूर्य शोधण्यासारखं होतं! आम्ही काही विशेष खेळात भाग घेत नसलो तरी एक मात्र नक्की – आम्ही हास्यस्पर्धेत पहिला क्रमांक पटकावला असता!

सचिनने एकदा कुठून तरी एक तासभरका बॉक्स आणला आणि मोठ्या गर्जनेने ओरडला, "आज आपल्या गटासाठी एक विशेष पुरस्कार आहे!" आम्ही सगळे भुवया उंचावून त्याच्याकडे पाहू लागलो. तो बॉक्स उघडला आणि आत एक लहानशी घंटा होती. "ही घंटा जिच्या हातात असेल त्याला हसल्याशिवाय राहता येणार नाही!" हा खेळ सुरू झाला आणि त्याने असे काही विनोदी प्रश्न विचारायला सुरुवात केली की आम्ही सगळे एकामागून एक गडगडून हसू लागलो.

पटांगणाच्या कोपऱ्यात राहणारा एक जुना आंब्याचा वृक्ष आमच्या आठवणींचा साक्षीदार होता. तिथे बसून आम्ही किती तरी स्वप्नं रंगवली होती – कोणी मोठा डॉक्टर होण्याचं स्वप्न पाहायचं, कोणी अभिनेता तर कोणी लेखक होण्याची स्वप्नं बघायचं. पण शेवटी, आयुष्याने सगळ्यांनाच वेगवेगळ्या वाटांवर नेलं.

एक दिवस आम्ही अखेरच्या दिवशी एकत्र जमलो होतो. सगळ्यांचे डोळे पाणावले होते. पटांगणात त्या दिवशी हसू नव्हतं, पण त्या आठवणी आमच्या मनात कायमच्या कोरल्या गेल्या होत्या. मित्रांचा निरोप घेताना कंठ दाटून आला, पण त्या आठवणींना कवेत घेऊन आम्ही पुढे चाललो.

भावनिक शेवट:

ही कथा वाचून तुम्हालाही तुमच्या शाळेच्या आठवणी जाग्या झाल्या का? शाळेच्या पटांगणातल्या कोणत्या खोड्या तुम्हाला आजही आठवतात? तुमची मनातील खास आठवण आम्हाला खाली कमेंटमध्ये नक्की कळवा!

#SchoolMemories #MarathiStory #Friendship #ChildhoodMemories