हरवलेली पाखरं येतील का रे पुन्हा…?
कधी काळी गावच्या शाळेचा तो कट्टा गजबजलेला असायचा. शाळा सुटली की मुलं-मुली तिथं जमा व्हायची, कुणी वह्या सांभाळत बोलत असायचं, कुणी वर्गातलं गुपित सांगत असायचं, तर कुणी चोरट्या हसण्यात दंग असायचं. त्या गप्पा, ते हास्य, ते निरागस खेळ... सगळंच जिवंत होतं.
मग एकेक करत हीच मुलं शिकायला शहरांकडे वळली. मोठे स्वप्नं पाहिली, मोठ्या इमारतींमध्ये शिरली, नवे जग पाहिलं. पण त्या स्वप्नांच्या धावपळीत कुठेतरी ती गावरान माती सुटली, ते लहानपणीचे कट्टे मागे पडले, आणि सगळेच आपापल्या वाटांवर पांगले.
गावाचं रिकामं झालेलं अंगण…
आजही तीच शाळा आहे. तीच माती, तेच झाड, तोच कट्टा… पण गप्पा मारणारी मुलं नाहीत. वर्गात आता नवीन चेहरे आहेत, पण त्यांच्यात ती पूर्वीची जिव्हाळ्याची ओढ नाही. कोणीच तसंत तासन्तास बोलत नाही. शिक्षक अजूनही तितक्याच प्रेमाने शिकवतात, पण त्यांच्या नजरेत एक हुरहुर आहे – "ती मुलं कुठे गेली रे? ती पुन्हा कधी भेटतील?"
गावातले लोक अजूनही तेच प्रश्न विचारतात, "आपली मुलं शहरात मोठी झाली, पण पुन्हा गावाची वाट धरतील का?" आई-वडील दरवाज्यात उभं राहून वाट पाहतात, पण ती हरवलेली पाखरं परत येत नाहीत.
मुलं मोठी झाली, पण नाती दूर गेली…
शहरात शिकलेली मुलं यशस्वी झाली, काही डॉक्टर झाले, काही इंजिनियर, काही सरकारी अधिकारी. पण त्या शिक्षणाने त्यांना गावापासून दूर नेलं. नाती फक्त फोनपुरती उरली, संवाद कमी झाले. ज्या गल्ल्या कधी सायकलच्या टायरांनी गजबजलेल्या असायच्या, तिथं आता नुसतीच शांतता आहे.
परत येतील का रे…?
कधी तरी कोणीतरी गावाला येतो, जुने दिवस आठवतो. पण नुसत्या आठवणी पुरेशा असतात का? त्या आठवणींना जपायला, पुन्हा जिवंत करायला कुणीतरी हवं ना?
एका पावसाळी संध्याकाळी, जुन्या मित्रांचा एक व्हॉट्सअॅप ग्रुप तयार झाला. कुणीतरी विचारलं, "ए, आपण परत एकदा गावच्या शाळेत भेटूया का?" सुरुवातीला फक्त मजेत बोलणं होतं. पण हळूहळू सगळ्यांच्या मनात ते बीज रुजलं.
आणि मग, एकेक करत सगळी हरवलेली पाखरं परत यायला लागली…
शाळेच्या कट्ट्यावर पुन्हा आवाज घुमला…
त्या दिवशी गावाचा कट्टा पुन्हा जिवंत झाला. सगळेजण परत आले होते – कुणी मुंबईहून, कुणी पुण्याहून, कुणी परदेशातून. कोणी मोठ्या गाडीत, तर कोणी साध्या गाडीवर… पण मनाने सगळे तिथंच होते, जिथे त्यांनी आपलं लहानपण जपून ठेवलं होतं.
तेच मित्र, तीच मस्ती, तीच जुन्या आठवणींनी डोळ्यात पाणी आणणारी ओढ… एकमेकांच्या खांद्यावर हात टाकून तेच शब्द उमटले –
"कितीही मोठं झालो, कुठेही गेलो… पण आपलं गाव, आपली माणसं, आपलं बालपण… हे कधीच हरवू शकत नाही."
त्या दिवसानंतर ठरलं – आता आपण दरवर्षी भेटायचं. आपल्या गावासाठी, आपल्या माणसांसाठी, आपल्या आठवणींसाठी.
हरवलेली पाखरं परत आली होती… आणि ती आता कायम राहणार होती!
#गाव #शाळा #मित्र #मैत्री #आठवणी #बालपण #कट्टा #नाती #परतफिरणे #गावाचीओढ #मातीचीआस #School #Friends #Childhood #Memories #Village #Homecoming #Reunion #Friendship #Roots #Nostalgia
No comments:
Post a Comment