"तुला सांगायचंय पण भीती वाटते - एक हृदयस्पर्शी गोष्ट"

"तुला सांगायचंय पण भीती वाटते - एक हृदयस्पर्शी गोष्ट"

"जेव्हा भावना मनात दडून राहतात, पण त्यांना शब्द द्यायला भीती वाटते... अशी हृदयस्पर्शी कथा जी तुम्हाला आठवणींच्या हिंदोळ्यावर नेईल."

तुला सांगायचंय पण भीती वाटते

शांत संध्याकाळ होती. सूर्य मावळतीला गेला होता, पण आकाशात अजून ही त्याच्या साक्षीने पसरलेले गुलाबी-किरमिजी रंग होते. निशा टेरेसवर उभी होती, हळुवार वाऱ्याने तिचे केस तिच्या चेहऱ्यावर येत होते. ती एकटक फोनच्या स्क्रीनकडे बघत होती, पण त्या नंबरवर कॉल करण्याची हिंमत होत नव्हती.

"तो काय विचार करेल?", "माझ्या भावना समजून घेईल का?", "आपली मैत्री यामुळे तुटेल का?" - असे शेकडो विचार तिच्या मनात फेर धरून नाचत होते.

भावनांची गोंधळलेली दुनिया

ती आणि समीर... शाळेपासूनचे मित्र. हळूहळू नकळतच तो तिच्या आयुष्याचा एक महत्त्वाचा भाग बनला होता. पण कधी ही तिने त्याला सांगितले नव्हते, कारण भीती वाटायची - काही तरी गमावण्याची. त्याला जर हे पटले नाही तर? जर त्याने यावर हसून दुर्लक्ष केले तर? किंवा जर त्याने मैत्री ही तोडली तर?

रोजच्या सारखाच दिवस होता, पण निशाच्या मनात आज प्रचंड घालमेल होत होती. तिच्या मनाने हजारो प्रश्न विचारले, पण कोणताच ठाम निर्णय होत नव्हता. शेवटी तिने एक संदेश टाईप केला:

"समीर, मला तुझ्याशी काही बोलायचंय. खूप दिवसांपासून सांगायचं होतं पण हिम्मत होत नव्हती..."

ती टाईप करून पुन्हा डिलीट करत राहिली. तिची बोटं फोनच्या स्क्रीनवर थबकली. शेवटी तिने एक खोल श्वास घेतला आणि त्या क्षणी तिने विचार केला – "आपल्या मनातल्या गोष्टी सांगण्याची ताकद आपल्याकडे हवी. जर तो खरा मित्र असेल, तर समजून घेईल."

सत्याचा स्वीकार

शेवटी निशाने त्याला कॉल केला. फोन वाजत होता, तिचं हृदय वेगाने धडधडत होतं. एका रिंग नंतर त्याने फोन उचलला, "हॅलो निशा! कसं काय?" त्याचा उत्साही आवाज ऐकताच तिला एकदम हुंदका आला. खूप काही सांगायचं होतं, पण शब्द अडकले होते.

"निशा? तू ठीक आहेस ना?" समीरच्या आवाजात काळजी होती.

ती खूप वेळ काही बोलली नाही. मग थोड्या वेळाने तिने हलक्या आवाजात म्हटलं, "समीर... मला काही सांगायचंय... पण भीती वाटते."

"अगं, सांग ना! आपल्यात काही लपवायचं आहे का? मी तुझा मित्र आहे."

त्या एका वाक्याने निशाला धीर आला. तिने हळूच डोळे मिटले आणि मनातले शब्द बाहेर आले. समीर काही वेळ गप्प होता, पण नंतर तो म्हणाला, "निशा, मी तुला खूप दिवसांपासून ओळखतो. मला माहिती होतं की तुझ्या मनात काहीतरी आहे. पण मी तुझ्या निर्णयाचा आदर करतो."

अश्रूंनी भरलेला शांत क्षण

त्याचा तो नाजूक शब्द ऐकून निशाला रडूच कोसळलं. तिने स्वतःला कधीच एवढं मोकळं केलं नव्हतं. तिला भीती वाटत होती की काही तरी गमावेल, पण त्या ऐवजी तिला तिच्या भावना समजून घेणारा मित्र मिळाला.

"कधी कधी आपल्याला भीती वाटते की आपण काय गमावू, पण आपण काय मिळवू शकतो याचा विचारच करत नाही."

समीरच्या या शब्दांनी निशाच्या डोक्यातली सगळी गोंधळलेली स्वप्नं शांत झाली. आज ती जिंकली होती – भीतीवर, मनाच्या गोंधळावर आणि तिच्या स्वतःच्या शंकेवर.

शेवटचा विचार

भावना लपवण्या पेक्षा त्या व्यक्त करणं महत्त्वाचं असतं. कधी कधी आपण न बोलताच खूप काही गमावतो. पण जेव्हा मन मोकळं करतं, तेव्हा नातेसंबंध अधिक घट्ट होतात. म्हणून, तुमच्या मनात काही असेल तर आजच व्यक्त करा – कारण कदाचित उद्या उशीर होईल...

तुमच्या भावना व्यक्त करा!

ही कथा वाचून तुमच्या मनात काही विचार आले का? तुम्ही कधी अशा परिस्थितीत सापडला आहात का? तुमचा अनुभव आम्हाला कमेंटमध्ये नक्की सांगा. 

#भावना #मैत्री #भीती #प्रेम #संबंध #मनमोकळेपणा #मराठीकथा #भावनिककथा #Love #Friendship #Emotions