"वार्षिक स्नेहसंमेलन : आठवणींच्या रंगमंचावरचा पहिला अनुभव"

"वार्षिक स्नेहसंमेलन : आठवणींच्या रंगमंचावरचा पहिला अनुभव"

शालेय जीवनातील वार्षिक स्नेहसंमेलन हा एक अविस्मरणीय सोहळा असतो. पहिल्यांदा रंगमंचावर उभं राहण्याचा तो थरार, भीती आणि शेवटी मिळणाऱ्या टाळ्यांचा आनंद हा प्रत्येकासाठी खास असतो. या लेखाद्वारे त्या आठवणींना पुन्हा एकदा उजाळा देऊया!

शाळेच्या त्या दिवसांची आठवण कधी कधी अचानक मनाच्या कुठल्यातरी कोपऱ्यातून वर येते आणि मनात एक अनोखी हुरहुर दाटून येते. शाळा सुटली, मित्र-मैत्रिणी पांगले, वर्ग रिकामे झाले, पण आठवणी मात्र अजूनही ताज्याच आहेत!

त्या आठवणींमध्ये एक खास आठवण नेहमी मनात घर करून राहते – वार्षिक स्नेहसंमेलन आणि त्यात पहिल्यांदा रंगमंचावर केलेलं सादरीकरण!

पहिल्यांदा स्टेजवर उभं राहण्याचा तो क्षण, हृदयाचा जोरात धडधडणारा ठोका, प्रेक्षकांच्या हजारो डोळ्यांचा आपल्याकडे असलेला रोख, हाताच्या तळव्याला जाणवणारी घामट ओलसरता, घशात अडकून पडलेले शब्द आणि पहिल्या संवादानंतर उमटलेल्या टाळ्यांचा तो गडगडाट! हे सगळं आजही आठवतंय ना?

त्या पहिल्या रंगमंचीय क्षणांची जादू

तो दिवस आठवलं की मन पुन्हा त्याच काळात जातं. वर्गातील शिक्षकांनी स्नेहसंमेलनासाठी पात्रतेनुसार निवडलेली नावे जाहीर केली आणि आपलं नाव त्यात ऐकलं तेव्हा हृदयात एक अनोखी धडधड झाली.

पहिल्यांदाच शाळेच्या संपूर्ण विद्यार्थ्यांपुढे उभं राहायचं होतं, काहीतरी सादर करायचं होतं आणि त्या क्षणानंतर आपल्याला टाळ्या मिळणार की हशा हे ठरायचं होतं! कधी नव्हे ते आपण नाटक, नृत्य, भाषण किंवा गाणं सादर करणार होतो आणि शाळेतील संपूर्ण प्रेक्षकवृंद आपल्या प्रत्येक हालचालीकडे बघणार होता.

तयारीचा रोमांचक प्रवास

त्या दिवसापासून तयारीला सुरुवात झाली. सुरुवातीला मजा वाटली, पण जसजसे दिवस पुढे जात गेले तसतसा सरावाचा ताण जाणवायला लागला.

कधी संवाद विसरणं, कधी चुकीच्या ठिकाणी हसायला येणं, कधी तालात गडबड होणं – हे सगळं सरावाच्या पहिल्या टप्प्यात झालंच. पण हळूहळू प्रत्येक संवाद, प्रत्येक हालचाल, प्रत्येक स्टेप पक्की होत गेली.

त्या तयारीत एक वेगळीच मजा होती. शाळा सुटल्यानंतर संध्याकाळी मैत्रिणींबरोबर बसून संवाद पाठ करणे, शिक्षकांचे मार्गदर्शन मिळवणे, कधी आरशासमोर उभं राहून स्वतःशी बोलण्याचा प्रयत्न करणे – सगळं काही आता आठवलं तरी गालात हसू उमटतं.

तो सुवर्णक्षण : रंगमंचावरचा पहिला पाऊल

आणि मग तो दिवस आला. स्नेहसंमेलनाचा मोठा दिवस!

संपूर्ण शाळा साजरी झाल्यासारखी वाटत होती. सभागृहात झगमगते दिवे, रंगीबेरंगी पडदे, मागे मोठा संगीताचा आवाज आणि समोर बसलेले शाळेतील शिक्षक, विद्यार्थी, पालक – सगळे जण आजच्या कार्यक्रमाची आतुरतेने वाट पाहत होते.

आणि त्या क्षणी, जेव्हा आपलं नाव पुकारलं गेलं, तेव्हा हृदयात एकच प्रश्न – "मी हे करू शकेन का?"

रंगमंचावर चढतानाचा प्रत्येक पाऊल जड वाटत होता. भीती वाटत होती की, शब्द विसरले तर? लोकांनी हसण्यास सुरुवात केली तर? पण मग, नकळत मनात एक विचार आला – "हा क्षण पुन्हा येणार नाही, त्यामुळे याला जिंकणंच योग्य!"

पहिला संवाद तोंडून बाहेर पडला आणि पहिल्याच वाक्यानंतर समोरून आलेल्या टाळ्यांच्या गडगडाटाने जीवात जीव आला!

मनाचा आवाज म्हणत होता – "अरे, आपण हे करू शकतो! आपण खरोखर स्टेजवर आहोत!"

त्या आठवणींची शिदोरी

त्या एका क्षणाने आत्मविश्वास दिला. पुढे शिक्षणात, करिअरमध्ये, आयुष्यात – जेव्हा जेव्हा मोठ्या संधी आल्या तेव्हा त्या पहिल्या रंगमंचीय क्षणाची आठवण झाली आणि भीती कुठच्या कुठे पळून गेली.

आजही जर कुठल्याही मोठ्या व्यासपीठावर बोलायचं असेल, कोणत्याही नव्या गोष्टीला सामोरं जायचं असेल, तर तीच पहिली स्नेहसंमेलनाची आठवण एक उर्जा देऊन जाते.

मित्रांनो आठवणी जाग्या झाल्या ना?

जर हा लेख वाचून तुम्हालाही तुमच्या पहिल्या स्नेहसंमेलनाची आठवण आली असेल, तर आजच जुन्या मित्र-मैत्रिणींना फोन करा. त्याच गप्पा, तीच मजा पुन्हा जिवंत करा.

कधी कधी जुन्या आठवणींना स्पर्श करणंही एक वेगळाच आनंद असतो!

#वार्षिकस्नेहसंमेलन #शालेयआठवणी #पहिलंरंगमंच #आत्मविश्वास #शाळेतीलगमती #SchoolMemories #AnnualFunction #StagePerformance #MarathiBlog #EmotionalMemories #ChildhoodMemories