आठवणीतील तो प्रेमळ धपाटा – एक गोड आठवण

शीर्षक: आठवणीतील तो प्रेमळ धपाटा – एक गोड आठवण

"शिक्षकांचा तो प्रेमळ धपाटा, जो कधी राग आणायचा, आज मात्र आठवला की गोड वाटतो. शाळेच्या आठवणींना उजाळा देणारा हृदयस्पर्शी लेख! वाचा आणि तुमच्या बालपणीच्या गुरुजींना मनोमन वंदन करा!"

आठवणीतील तो प्रेमळ धपाटा – एक गोड आठवण

शाळेचे दिवस म्हणजे आठवणींची अनमोल शिदोरी! त्यात गोडवे ही आहेत आणि थोडीशी धडधड ही. वर्गातील गोंधळ, खोड्या, शिक्षकांचा ओरडा, मित्रांसोबतची धमाल – हे सगळं आठवताना मन एकदम प्रसन्न होतं. पण या आठवणींमध्ये अजून ही ज्या गोष्टीचा एक वेगळाच ठसा आहे, ती म्हणजे – शिक्षकांचा तो प्रेमळ धपाटा!

त्या वेळी कधी तो धपाटा रागाने मिळायचा, कधी थोडा दुखायचा ही, पण आज तोच धपाटा आठवला की हसू ही येतं आणि डोळ्यांच्या कडा ही ओलावतात. त्या धपाट्यात शिक्षण होतं, शिस्त होती, आणि सर्वात महत्त्वाचं म्हणजे प्रेम होतं. आजच्या जगात कुणी ही आपल्याला चुका दाखवत नाही, पण त्या काळी गुरुजी अगदी जीव लावून, आपल्या भल्यासाठी रागावत होते.

शाळेतील ते दिवस आणि शिक्षकांचा धपाटा...

एका सकाळी नेहमी प्रमाणे वर्गात शिरलो आणि मित्रांसोबत मस्ती करत असतानाच मागून एक भारदस्त आवाज कानावर आला,

"तुम्ही अजून ही पुस्तकं काढली नाहीत का?"

आम्ही दचकून मागे पाहिलं. गुरुजी दारात उभे होते, डोळ्यात तीच तिखट नजर आणि हातात नेहमीची काठी. अचानक सगळे गप्प झाले. वर्गात शांतता पसरली.

"सगळी मुलं पुस्तकं काढतील, पण तू मात्र अजून ही खोड्या काढत बसलायस?" गुरुजी माझ्याकडे पाहत म्हणाले.

मी थोडा घाबरलो, पण तरी ही चेहऱ्यावर नकळत हसू उमटलं. त्यांना चांगलं माहीत होतं, की मी अभ्यास सोडून काही तरी गडबड करत असणार. आणि मग पुढच्याच क्षणी हातावर तो हलकासा धपाटा बसला.

तो धपाटा काही मोठा नव्हता, पण तो लाज आणणारा होता. मित्रां समोर शिक्षा झाल्याने चेहरा लाल झाला होता. आता हसणाऱ्या मित्रांच्या ही चेहऱ्यावर शिस्त आली होती.

"असे खेळत राहाल, अभ्यास कधी करणार?" गुरुजी म्हणाले आणि त्या एका वाक्यात आम्हाला संपूर्ण आयुष्याचा धडा मिळाला.

त्या वेळी कधी वाटायचं की, 'हे काय, गुरुजी उगाचच मारतात!', पण नंतर समजलं की त्यांचा तो धपाटा नुसता शिक्षा नव्हती, तर तो आपल्याला घडवायचा एक भाग होता.

त्या धपाट्याने शिकलेले धडे...

आजच्या काळात कोण आपल्याला चुकांवर ओरडतं? ऑफिसमध्ये बॉस ओरडला तरी आपल्याला राग येतो. पण शाळेत जेव्हा गुरुजी ओरडायचे, तेव्हा ते आपल्या भल्यासाठीच असायचं.

आज आपण जर वेळेवर काम करायला शिकलेलो असू, जबाबदारी घेऊ शकत असू, तर त्या मागे त्या प्रेमळ धपाट्यांचं योगदान मोठं आहे.

त्या दिवसांच्या आठवणी...

अजून ही आठवतंय, एकदा दहावीच्या परीक्षेच्या वेळी एका मित्राने ठरवलं होतं की, अभ्यास न करता परीक्षा देणार. गुरुजींनी त्याला बोलावून घेतलं आणि खूप समजावलं. पण त्याचं वेंधळे पणा पाहून गुरुजींचा हात आपसूक वर गेला. "आयुष्याशी खेळू नकोस!" हे त्यांच्या शब्दांतलं प्रेम त्या एका धपाट्यात होतं.

तो मित्र आज एका मोठ्या कंपनीत मोठ्या पदावर आहे. तो अजून ही म्हणतो, "जर त्या दिवशी गुरुजींनी तो धपाटा दिला नसता, तर आज मी इथे नसतो!"

गुरुजींच्या त्या धपाट्याने घडलेलो आम्ही!

शाळेच्या दिवसांत मिळालेल्या त्या धपाट्याचं महत्त्व आता कळतं. कारण तेव्हा मिळालेल्या त्या शिस्तीमुळे आज आपण जगाशी दोन हात करू शकतो. त्या धपाट्याच्या ताकदीमुळे आज आपण योग्य वेळी निर्णय घेऊ शकतो.

त्या गुरुजींना एकदा तरी भेटा!

आज आपण मोठे झालो, जगभर विखुरलो, अनेक जबाबदाऱ्या अंगावर घेतल्या, पण ज्या शिक्षकांनी आपल्याला घडवलं, त्यांना शेवटची कधी भेट दिली होती का?

त्यांचा तो धपाटा विसरला असाल, पण त्यांनी तुमच्यासाठी वाहिलेलं प्रेम, दिलेली शिकवण विसरू नका.

भावनिक आवाहन:

आजच थोडा वेळ काढा आणि आपल्या जुन्या शिक्षकांना फोन लावा.

एकदा त्यांच्या समोर जाऊन उभे राहा आणि त्यांना सांगा 

"गुरुजी, तुमच्या त्या प्रेमळ धपाट्यानेच आम्ही घडवलो गेलो. आज जे काही आहोत, ते तुमच्यामुळेच!"

#शिक्षकांचा_धपाटा #शाळेच्या_आठवणी #गुरुजींचे_प्रेम #शिक्षणाची_शिस्त #शाळेचे_दिवस #गोड_आठवणी #शिक्षकांचा_आदर #मराठीब्लॉग #भावनिकलेख #शिक्षकांचा_प्रभाव