"गावाकडच्या अंगणातलं मोकळं आभाळ - एक हृदयस्पर्शी आठवण"

"गावाकडच्या अंगणातलं मोकळं आभाळ - एक हृदयस्पर्शी आठवण" 

 "मोकळ्या आभाळाखाली हरवलेल्या आठवणींची जादू! ही हृदयस्पर्शी मराठी कथा वाचून तुम्हालाही बालपणाच्या आठवणी ताज्या होतील. आजच वाचा आणि प्रतिक्रिया द्या!"

गावाकडच्या अंगणातलं मोकळं आभाळ

गावाकडच्या मोकळ्या अंगणात बसून आभाळाकडे पाहण्याची मजा काही वेगळीच असते. त्या अंगणात जमिनीवर झोपून, आकाशाच्या पसाऱ्यात स्वतःला हरवून टाकण्याचा एक आगळा आनंद असतो. उन्हाळ्याच्या रात्री त्या मोकळ्या आभाळाखाली गार वाऱ्याच्या झुळकीत लहान मुलांसारखं स्वप्न पाहण्यात वेगळीच गंमत असते.

आमच्या गावात असं एक घर होतं. घरासमोर प्रशस्त अंगण, मधोमध वडाचं मोठं झाड आणि त्या झाडाखाली बसून आजोबा आम्हाला त्यांच्या लहानपणीच्या गोष्टी सांगायचे. त्या गोष्टी ऐकताना रात्रीच्या गडद आकाशात चंद्र-ताऱ्यांचं जणू एक खेळ सुरू असायचा. आम्ही सगळे मनसोक्त हसायचो, कधी डोळे विस्फारून ऐकत राहायचो, तर कधी निसर्गाच्या त्या गूढ सौंदर्याने मंत्रमुग्ध व्हायचो.

त्या अंगणातल्या आभाळाखाली बसून आम्ही नुसते गप्पाच नाही मारायचो, तर मन मोकळं करायचो. सुख-दुःख, स्वप्नं-अपेक्षा, प्रेम-रुसवेफुगवे... सगळं तिथे सहज मांडलं जायचं. त्या अंगणातलं मोकळं आभाळ हे फक्त आभाळ नव्हतं, ते आमच्या भावना, आमच्या आठवणी, आमच्या स्वप्नांचं एक निखळ प्रतिबिंब होतं. जेव्हा कधी मन भारी व्हायचं, जेव्हा आयुष्यातल्या अडचणींनी घेरलं, तेव्हा त्या अंगणात जाऊन बसलं की सगळं हलकं वाटायचं.

आमचं लहानपण तिथेच गेलं. चंद्राची चांदणी पाहत, कधी अंगणात चटई टाकून झोपत, कधी हात पसरून आभाळाला स्पर्श करण्याचा प्रयत्न करत. कधी वाऱ्याच्या झुळुकीत स्वप्नांच्या दुनियेत हरवत. त्या आभाळाखाली कितीतरी रहस्य दडलेली होती, कितीतरी आठवणी तिथल्या मातीने आत्मसात केल्या होत्या.

पण काळ बदलत गेला. शिक्षण, करिअर, नोकरी याच्या मागे धावत आम्ही गाव सोडलं. शहराच्या धकाधकीच्या जीवनात रमताना गावाकडच्या त्या मोकळ्या आभाळाची आठवण क्वचितच येऊ लागली. एका दिवशी अचानक आईचा फोन आला, म्हणाली, "आता इकडे कुणी राहत नाही, घर रिकामं वाटतं." आईचा आवाज जड वाटला, आणि मनात वेदनेची लाट उमटली.

त्या आठवणींना पुन्हा एकदा अनुभवण्यासाठी मी गावाकडे जायचं ठरवलं. जुनं घर, तेच अंगण, तेच आभाळ. पण काहीतरी वेगळं वाटत होतं. अंगण रिकामं वाटत होतं. तोच वडाचा वृक्ष होता, पण त्याखाली हास्याचे आवाज नव्हते, गप्पांचे फड नव्हते. मी त्या वडाखाली बसलो, डोळे मिटले आणि जुन्या आठवणी मनात दाटून आल्या.

त्या मोकळ्या आभाळाखाली झोपताना, एकेक आठवण डोळ्यांसमोर जिवंत होत गेली. गावाकडचं ते मोकळं आभाळ अजूनही तसंच होतं, पण त्याला पाहणारं, त्याचं कौतुक करणारं मन आता बदललं होतं. त्या आभाळाखाली मला माझ्या बालपणाचा सुगंध जाणवला, जणू तो मोकळा अवकाश मला पुन्हा माझ्या लहानपणात घेऊन जात होता.

त्या दिवशी मला कळलं, की शहर कितीही मोठं असो, सुखसुविधांनी भरलेलं असो, पण गावाकडच्या अंगणातलं मोकळं आभाळ आणि त्या आठवणी यांना कधीच विसरता येत नाही. आयुष्यात कितीही पुढे गेलो, तरीही मनाच्या एका कोपऱ्यात गावाकडच्या अंगणातल्या त्या मोकळ्या आभाळाखाली घालवलेला प्रत्येक क्षण चिरंतन राहील.

"तुमच्या गावाच्या आठवणी अजूनही मनात ताज्या आहेत का? तुम्हालाही असं मोकळं आभाळ अनुभवायला आवडतं का? तुमच्या प्रतिक्रिया खाली कमेंटमध्ये नक्की द्या!"