चुलीवरच्या गरमागरम भाकरीची चव – आठवणींत हरवलेले गोड क्षण

चुलीवरच्या गरमागरम भाकरीची चव – आठवणींत हरवलेले गोड क्षण

चुलीवरच्या भाकरीची चव आज ही आठवते? आईच्या हातच्या गरमागरम भाकरीच्या आठवणींनी मन भरून येईल. वाचा ही हृदयस्पर्शी आठवण आणि तुमच्या आठवणी आम्हाला सांगा!

चुलीवरच्या भाकरीची चव आज ही आठवते

लहानपणी गावात गेले की सकाळी उठल्या बरोबर एक गोडसा वास घरभर दरवळायचा. तो सुगंध असायचा चुलीवर भाजलेल्या गरमागरम भाकरीचा! आज ही आठवतोय तो मऊसूत भाकरीचा स्पर्श आणि लहानशा हातांनी आईच्या मदतीला धावण्याचा तो आनंद. चुलीवरची भाकरी केवळ भाकरी नव्हती, ती घरच्या प्रेमाची, आईच्या मायेची चव होती. गॅसच्या स्टोव्हवर केलेल्या पोळ्यांची चव काहीही असो, पण त्या चुलीवरच्या भाकरीची सर त्यांना कधीच येणार नाही.

आईच्या हातच्या गरम भाकरीचा गंध

गावाकडच्या त्या मातीच्या चुलीवर हातांनी थापून केलेली भाकरी, ती जळू नये म्हणून आईने अलगद फिरवलेली आणि नंतर त्यावर लावलेले ताजे लोणी – हा आनंद शब्दांत सांगणं कठीण आहे. सकाळी लाकडांची चूल पेटली की आईचा आवाज यायचा – "अरे उठा, भाकरी तयार आहे!" धावत पळत जाऊन भाकरीच्या तुकड्यावर तूप घालून तो खाण्याचा आनंद काही वेगळाच होता.

गव्हाच्या भाकरी पेक्षा ज्वारी, बाजरीच्या भाकरीची चव वेगळीच असते. त्या गरमागरम भाकरीवर साधं मीठ सुद्धा टाकलं तरी ती एवढी स्वादिष्ट लागते की दुसऱ्या काही पदार्थाची गरजच भासत नाही. ती चव आज ही आठवते आणि मन हरवून जातं त्या सोनेरी दिवसांत...

त्या भाकरीतली मायाळू गोडी

भाकरीसाठी वापरलेलं पीठ आईच्या हातांनी अगदी प्रेमाने मळलेलं असायचं. तिने दोन हातांनी ते गुठळ्या न होता छान मऊ केलं की मग त्या पिठाच्या गोळ्याचा सुबक लाटलेला गोळा तयार व्हायचा. आई तो हातानेच थापायची, आणि त्या नंतर ती चुलीवर टाकायची. जरा वेळाने त्या भाकरीच्या कडांवर पाणी सोडलं की ती फुलून यायची. आईच्या डोळ्यांत कौतुक दिसायचं – तिला माहित असायचं की आता मुलं आनंदाने जेवतील. आईच्या हातच्या भाकरीत केवळ पीठ नव्हतं, तर त्यात तिच्या प्रेमाची चव मिसळलेली असायची.

भाकरी सोबतचं साधं, पण रुचकर जेवण

भाकरी सोबत लसणाची चटणी, हिरवी मिरची, कांदा किंवा साधं लोणी हे पुरेसं असायचं. गरमागरम भाकरीवर साजूक तूप लावून खाल्ली की ती कधी ही विसरता येणार नाही. शेतात काम करणाऱ्या वडिलांसाठी आई भरपूर मोठ्या भाकऱ्या करायची. त्या चुलीवर तव्यावर चांगल्या भाजल्या गेल्या की त्यांच्या खमंग वासाने पोट भरल्यासारखं वाटायचं. खऱ्या अर्थाने,भाकरी म्हणजे घरगुती साजूक प्रेमाचं प्रतीक होतं.

शहरीकरण आणि हरवलेली चव

आज काल गॅसवरच्या पोळ्या, ओव्हनमधल्या ब्रेड आणि पिझ्झा मिळतो, पण त्या चुलीवरच्या भाकरीची चव मात्र कुठेच मिळत नाही. आज शहरात राहून ही त्या दिवसांची आठवण येते. कधी तरी गावाला गेलं की पुन्हा एकदा त्या मातीच्या घरात जाऊन आईच्या हातच्या भाकरीची चव घ्यावी असं वाटतं. आई ही हसून म्हणते, "आता कुठे आठवली का गं गावाकडची भाकरी?"

भूतकाळाच्या आठवणीत हरवलेली गोडी

आज त्या दिवसांची आठवण काढली की डोळे पाणावतात. आईच्या हातची ती प्रेमाची चव, चुलीवरची ती मऊसूत भाकरी, लहानपणीची ती काळजीमुक्त मजा – या सगळ्या गोष्टी आता फक्त आठवणींच्या पेटीत बंद झाल्यात. पण त्या दिवसांची आठवण अजून ही जिवंत आहे.

आज आपण किती ही मोठे झालो, किती ही महागडी हॉटेल्स फिरलो, तरी ही त्या भाकरीची चव कधीच विसरू शकणार नाही. कारण ती चव केवळ भाकरीची नव्हती, तर त्यात भरलेलं होतं घरचं प्रेम, आईची माया आणि निखळ आनंद.

📌 तुम्हाला कधी शेवटचं चुलीवरची भाकरी खाण्याचा योग आला? तुमच्या लहानपणीच्या आठवणी आम्हाला खाली कंमेंटमध्ये जरूर सांगा. तुमच्या अनुभवांमुळे आमच्या आठवणीं नाही नवी धार मिळेल!