"आठवणींचा झोका: काळाच्या ओघात हरवलेले क्षण"

 "आठवणींचा झोका: काळाच्या ओघात हरवलेले क्षण"

बालपणीच्या आठवणींमधीए एक अनोखं विश्व असते, जिथे चिंतामुक्त हसू, निरागस मैत्री आणि स्वप्नांचा खेळ असतो. लहानपणी आपल्याला एखादा झाडाला बांधलेला झोका किती प्रिय असतो, नाही का? उन्हाळ्याच्या सुट्टीत आजीच्या गावी गेले की पहिलं काम असायचं ते अंगणातला झोका पकडणं. एका मोठ्या वडाच्या झाडाला मजबूत दोरांनी बांधलेला तो झोका म्हणे एका वेगळ्याच्या दुनियेचं दार असायचं. त्यावर बसून आपण आकाशाला स्पर्श करण्याची स्वप्नं पाहायचो, मोकळ्या वाऱ्याशी गप्पा मारायचो क्षणभरासाठी का होईना, 

आठवणींचा झोका: काळाच्या ओघात हरवलेले क्षण

बालपणीच्या आठवणी म्हणजे एक अद्भुत विश्व! तिथे चिंतामुक्त हसू, निरागस मैत्री आणि स्वप्नांचा खेळ असतो. लहानपणी आपल्याला झाडाला बांधलेला झोका किती प्रिय असायचा, नाही का? उन्हाळ्याच्या सुट्टीत आजीच्या गावी गेल्यावर अंगणातील झोका पकडण्याची जणू चढाओढच लागायची. एका मोठ्या वडाच्या झाडाला घट्ट दोरांनी बांधलेला तो झोका म्हणजे एक वेगळीच दुनिया होती. त्यावर बसून आपण आकाशाला स्पर्श करण्याची स्वप्नं पाहायचो, मोकळ्या वाऱ्याशी गप्पा मारायचो, आणि क्षणभर का होईना, पण स्वतःला पक्ष्यांसारखं वाटायचं.

आजही त्या झोक्याची आठवण येते, की मन भरून जातं. ज्यांनी तो झोका बांधला, हलवला, त्यांच्या हातांनीच आपल्याला मोठं केलं, हे जाणवू लागतं. पण हे कधी घडलं, हे मात्र समजलंच नाही. त्या झोक्यावरची मजा, हट्ट, खेळ, हशा आणि मनमुराद आनंदाचे क्षण अजून ही आठवणींच्या कप्प्यात ताजेतवाने आहेत. कधी कधी वाटतं, त्या झोक्यावर परत जावं, वेळ थोडा मागे नेऊन ते क्षण पुन्हा जगावेत.

बालपणाच्या झोक्याच्या आठवणी

लहानपणी आम्ही मित्र-मैत्रिणी झोक्यावर बसून स्वप्नरंजन करत असायचो. कोणी म्हणायचं, “मी आकाशात उडणार!” तर कोणी म्हणायचं, “मी समुद्रावर पोहोचणार!” झोक्यावर बसल्यावर केवळ शरीरच नव्हे, तर मन ही मोकळं व्हायचं. झोक्याच्या तालावर मनातील साऱ्या चिंता विरून जायच्या आणि नकळत निरागस आनंदात हरवून जायचं.

पण जसजसे मोठे होत गेलो, तसे झोके मागे पडले. शाळेच्या पुस्तकांनी त्यांची जागा घेतली, नोकरीच्या जबाबदाऱ्या वाढल्या, आणि एक दिवस लक्षात आलं – त्या झोक्यावर शेवटची बसलेली संध्याकाळ नक्की कधी होती, हे ही आठवत नाही!

परत जाऊ शकतो का त्या झोक्यावर?

गावाला गेल्यावर मन नकळत त्या झाडाला शोधू लागतं. तो झाड अजून ही आहे, पण त्याला लटकणारा झोका मात्र नाहीसा झालाय. जिथे एकेकाळी झोका झुलायचा, तिथे आता शांतता दाटून आलेली असते. क्षणभर वाटतं, झोका तर हरवलाय, पण त्याच्यासोबत आपण ही काही तरी हरवलंय… कदाचित आपलं बालपण, आपली निरागसता, आणि स्वप्नं!

त्या झोक्यावर बसताना आपल्याला भविष्याची भीती नव्हती, जबाबदाऱ्यांचं ओझं नव्हतं. केवळ त्या क्षणाचा आनंद होता. आज जर तोच आनंद हवा असेल, तर मनाच्या झोक्यावर परत बसायला हवं. तो झोका फक्त दोरांचा नव्हता, तो आपल्या आठवणींचा होता. तो शिकवायचा – जीवनात कितीही चढ-उतार आले तरी पुढे जात राहा!

आठवणी जिवंत ठेवा!

आज ही जर कुठे झोका दिसला, तर क्षणभर त्यावर बसून पाहा. तो तुम्हाला पुन्हा बालपणीच्या दिवसांत नेईल. मनाच्या आत कुठे तरी दडलेला तो निष्पाप लहानगा तुमच्यासोबत पुन्हा हसून खेळू लागेल. झोक्याने केवळ शरीर हलत नाही, तर आठवणी ही हलतात. त्या आठवणींना पुन्हा एकदा मोकळं करायला विसरू नका!

📢 तुमच्या बालपणीच्या झोक्याच्या आठवणी आम्हाला सांगा!

ही कथा वाचून तुम्हाला तुमच्या झोक्याची आठवण झाली का? कोणता क्षण आठवला? कधी तरी पुन्हा त्या झोक्यावर बसण्याचा योग आला का? तुमच्या आठवणी आम्हाला कमेंटमध्ये जरूर सांगा!

#बालपण #आठवणी #झोका #निरागसता #गावाकडचीआठवण #ChildhoodMemories #Swings #Innocence #VillageLife #Memories #HeartTouchingStory #EmotionalWriting #MarathiBlog #BestMarathiStory