कधी न भेटलेली भेट – एका अबोल गुपिताची हृदयस्पर्शी शाळा कथा"

कधी न भेटलेली भेट – एका अबोल गुपिताची हृदयस्पर्शी शाळा कथा"

"हरवलेल्या मैत्रीच्या आठवणी, अबोल भावना आणि कधी न पूर्ण झालेली भेट… वाचकाला अश्रू अनावर करणारी आणि मित्राला भेटण्याची ओढ लावणारी १५०० शब्दांची हृदयस्पर्शी मराठी कथा."

कधी न भेटलेली भेट – एका अबोल गुपिताची हृदयस्पर्शी शाळा कथा

गावाकडे परत जाण्याचा निर्णय एकदम अनपेक्षित होता. दोन दशकं उलटली होती, पण त्या जुन्या शाळेच्या पायऱ्या, त्या गंजलेल्या खिडक्या आणि त्या धूळीत हरवलेल्या आठवणी अजून कुठंतरी जीवात शिल्लक होत्या.

रात्रीच्या गडद छायेत, शाळेच्या गेटपाशी उभा राहिलो, तर मनात एक विचित्र स्फुरण दाटून आलं.

आणि त्याच वेळी कानावर आलं – "ओळखलंस का?"

आवाज परिचित होता, पण चेहरा आठवेना. अंधारातून एक चेहरा उगम पावला – डोळ्यांत ओळखीचा गहिवर, पण ओठांवर गूढ शांतता.

"तू तो... अविनाश?"

"हो, आणि तू अजूनही जुन्या बाकावरची वही शोधतोयस."

त्या एका ओळीनं भूतकाळ फाडून आत डोकावलं –

सहावी ‘ब’ वर्ग, तिसरी बेंच, उजवीकडे.

मी – ओघळत्या दांड्यांचा राजा,

आणि तो – वर्गातला अबोल पण अभ्यासात हुशार मुलगा.

माझ्या आणि अविनाशच्या मैत्रीत शब्द कमी, पण भाव भरपूर होते. लंचमध्ये डब्याची वाटणी, एकमेकांवरची बिनधास्त मस्ती, आणि 'चल सुट्टीत झाडाखाली बसूया' अशी रोजची शपथ.

पण सातवीत अचानक तो शाळा बदलून गेला… कोणालाही न सांगता.

म्हटलं – विसरला असेल, किंवा गेलेला असेल.

पण आज… तो समोर होता.

"तू अचानक गेला होतास ना रे?" मी विचारलं.

"हो… पण जाताना तुझ्यासाठी एक चिठ्ठी ठेवली होती वहीत."

"माझ्या वहीत?" मी चकित झालो.

"हो, पण ती पानं तू कधीच फाडलीस, मस्ती करताना."

त्या क्षणी, मन थरथरलं.

किती काही हरवलं होतं त्या फाटलेल्या पानांत… एक अबोल गुपित.

आम्ही शाळेच्या मागच्या झाडाखाली जाऊन बसलो. तिथंच कधीकाळी आम्ही भविष्याची स्वप्नं रंगवत बसायचो.

अविनाश हलक्या आवाजात बोलू लागला –

"ती चिठ्ठी… तुझ्याशी काही शेवटचं बोलायचं होतं रे. माझे आई-बाबा वेगळं व्हायचं ठरवत होते. मला दूर शहरात घेऊन गेले. पण मन इथेच अडकून राहिलं."

त्या क्षणी मी काहीच बोलू शकलो नाही. फक्त डोळ्यातून पाण्याच्या धारा वाहू लागल्या.

"तुला आठवतं का आपली ती शाळेतील रंगपंचमी?"

"कसली विसरणार!" मी हसत म्हणालो, "तू पाण्याच्या पिशवीऐवजी शाईच्या बाटल्या आणल्या होत्या आणि सगळ्यांची युनिफॉर्म निळी करून टाकली होतीस!"

"आणि त्यावर बेंडकुळं नाचवली होतीस तू! अख्खा वर्ग हसत होता. पण शिक्षकांनी दोघांची धुलाई केली होती."

दोघेही हसून गहिवरलो.

शब्दांमधून मजा, आठवणी आणि दुखः हळुवारपणे मिसळत होती.

"एक प्रश्न आहे," मी विचारलं. "आपण इतके जवळ होतो… पण तू ते 'गुपित' नक्की काय सांगणार होतास चिठ्ठीत?"

अविनाशने डोळे मिटले. क्षणभर शांतता पसरली.

"ते सांगतो… पण एका अटीवर."

"काय?"

"तू आता पुन्हा कधीच माझ्याशी अबोला धरायचास नाही."

मी गोंधळलो. त्याच्याकडे पाहिलं.

त्याने हळूच हातात एक जुना फोटो दिला – शाळेचा वर्ग फोटो… आणि फोटोच्या मागे लिहिलं होतं –

"तुला तसं कधी सांगता आलं नाही, पण तूच माझा पहिला आणि शेवटचा खरा मित्र होतास… मला शब्दात व्यक्त करता येत नव्हतं, पण तुझं हास्य माझं जगणं होतं."

त्या क्षणी काळीज दाटून आलं. हसता हसता रडायला आलं.

कधी न भेटलेली भेट… अखेर खरी झाली होती.

दुसऱ्या दिवशी अविनाश मला स्टेशनवर सोडायला आला.

पण निघताना त्याचं एक वाक्य काळजावर ठसला –

"कधीकधी, भेट झाली नाही तरी… मनं भेटतात."

गाडी सुरू झाली… आणि डोळ्यांसमोर पुन्हा एकदा शाळेचा तो बाक, डबा वाटणारा मित्र, आणि फाटलेल्या वहीच्या पानांत लपलेलं अबोल प्रेम…

मी खिडकीतून बाहेर पाहात राहिलो… आणि मनात ठाम निश्चय केला –

"या वेळी मी अबोल राहणार नाही… मी माझ्या सगळ्या जुन्या मित्रांना शोधणार."

भावनिक आवाहन – प्रतिक्रिया द्या

जर तुम्हालाही एखादा असा मित्र आठवला असेल, जो कधीकाळी तुमचं सर्वस्व होता, पण अनोळखीपणे हरवला…

तर आजच त्याला एक संदेश पाठवा.

शब्द उशिरा पोहोचले तरी मनं अजूनही ऐकत असतात.

तुमचं अश्रूंनी भिजलेलं हृदय आम्हाला सांगा… तुमच्या "कधी न भेटलेल्या भेटी"चं गुपित खाली कॉमेंटमध्ये लिहा.

#शाळेतीलगुपित #भावनिककथा #जुनीमैत्री #अबोलप्रेम #कधीणभेटलेलीभेट #शाळेच्याआठवणी #हृदयस्पर्शीकथा #मैत्रीचेगुपित #विसरलेलीमैत्र

#EmotionalMarathiStory #SchoolFriendship #LostAndFound #UnspokenBond #TouchingStory #MarathiBlog #HeartfeltStory #OldFriendship #NeverMetMeeting