"हस्ताक्षरातून उगमलेली हृदयस्पर्शी मैत्री : एका ओळखीची अमर कहाणी"

"हस्ताक्षरातून उगमलेली हृदयस्पर्शी मैत्री : एका ओळखीची अमर कहाणी"

हस्ताक्षर जुळवताना जुळलेल्या दोन अनोळखी मनांची हृदयस्पर्शी आणि भावनिक कथा, जी वाचकाच्या काळजालाच भिडते. ही युनिक मराठी कथा तुमच्या मनाला हलवून जाईल.

हस्ताक्षरातून उगमलेली हृदयस्पर्शी मैत्री : एका ओळखीची अमर कहाणी

कोणतंही नातं अचानक जुळतं आणि नकळत मनात घर करून राहतं… अगदी हस्ताक्षरातून उगमलेली अशीच एक कहाणी, जी अजूनही मनाच्या कोपऱ्यात ताजी आहे.

स्नेहा आणि अनिकेत — दोघंही पूर्णतः अनोळखी. वेगवेगळ्या शाळा, वेगवेगळे शहरं, वेगळं सगळंच. पण नातं? ते मात्र एका चुकलेल्या वहीतून जुळलेलं.

एका जिल्हास्तरीय स्पर्धेमध्ये दोघांनी भाग घेतला होता. त्या स्पर्धेत एक handwriting comparison round होता. प्रत्येकाने एक पान लिहून द्यायचं, आणि परीक्षक त्यावरून handwriting चे जोडीदार ठरवायचे — कुणाचं हस्ताक्षर कुणासारखं आहे ते बघायचं.

स्नेहा ने आपल्या नेहमीच्या सडेतोड आणि नाजूक अक्षरात "आई"वर एक सुंदर निबंध लिहिला. अनिकेत ने अगदी त्याच लयीने, त्याच नजाकतीने, "शाळा" या विषयावर ओघवती भाषा वापरली. दोघांचं हस्ताक्षर अगदी हुबेहूब होतं. प्रत्येक वळण, प्रत्येक 'ष', प्रत्येक 'ळ' जणू एका साच्यातून उतरलं होतं.

परीक्षकांनाही आश्चर्य वाटलं. त्यांनी दोघांना एकत्र बसवलं आणि विचारलं, "तुम्ही एकाच घरातले आहात का? की एकाच शिक्षकांकडे लेखन सराव घेतला आहे?"

दोघंही गोंधळले. दोघांनाही एकमेकांची काहीच ओळख नव्हती. पण त्यादिवशी, त्या टेबलवर बसून त्यांनी एकमेकांचं हस्ताक्षर एकत्र पाहिलं आणि नकळत हसले.

त्या हसण्यात जे काही होतं ना... त्यालाच 'जुळणं' म्हणतात.

त्यादिवशी त्या दोघांनी एकमेकांची वही एकमेकाला दिली. ‘हस्ताक्षर एकसारखं असणं म्हणजे मनंही मिळती का?’ हे विचारायचं होतं. अनिकेत ने लिहिलं, "तुझं हस्ताक्षर पाहून वाटलं, कोणीतरी आहे, जोसारखा माझं मनही रचतं..."

स्नेहा ने उत्तर दिलं, "शब्द जरी तुझे असले, तरी भावना माझ्या आहेत असं वाटतंय..."

हळूहळू एक वहीतून दुसरी वही, एक संवादातून दुसरा. शाळा संपली तरी हे नातं पुढं चालूच राहिलं.

एकमेकांच्या पत्रांतून, हस्ताक्षराच्या वळणांतून, संवादाच्या विरामचिन्हांतून… ते नातं वाचता यायचं. कुणी ‘कसा आहेस?’ विचारलं की उत्तर येत नसे, पण ‘तुझं हस्ताक्षर थोडं गडबड वाटतंय, मन ठीक नाही ना?’ असा प्रश्न मात्र नकळत विचारला जात असे.

दोन वर्षांनी, अनिकेतचा फोन आला — "मी पुण्यात आहे, काही दिवसांसाठी आलोय. तुला भेटायचं आहे."

स्नेहाच्या डोळ्यांत आनंदाचे अश्रू.

तिने विचारलं, "तुझं हस्ताक्षर पाहूनच समजलं होतं, तू जवळच आहेस असं वाटत होतं..."

अनिकेत गप्प झाला. म्हणाला, "हस्ताक्षर बदलतं, पण मैत्रीचं वळण तसंच राहतं."

दोघं एका कॉफीशॉपमध्ये भेटले. ओळख नव्हती, पण जवळीक होती.

"स्नेहा?"

"हो... आणि तू अनिकेत ना?"

"ओळखलंस?"

"तुझं चालणंही तुझ्या लेखासारखंच वाटलं..."

त्या दिवशी त्या दोघांनी एकत्र लिहिलं. एक वहीत, एकच विषय घेऊन – "मैत्री."

दोन वेगळ्या पेनांनी लिहिलेलं, पण वाचताना कुणालाही न कळावं की हे दोन हातांनी लिहिलेलं आहे, असं काहीतरी.

वर्षे लोटली.

स्नेहा आता एका शाळेत मराठी शिकवते. आणि अनिकेत पत्रकार झाला.

तरीही दरवर्षी, त्या handwriting competition च्या दिवशी, एक पोस्टकार्ड पोहोचतो — एकाच हस्ताक्षरात, एकाच भावना घेऊन.

पोस्टकार्डवर लिहिलं असतं —

"हस्ताक्षर जुळलं… पण मैत्री तर काळाच्या पलिकडची निघाली."

एक दिवस स्नेहा आपल्या विद्यार्थ्यांना विचारते, "हस्ताक्षर जुळणं म्हणजे काय?"

एक मुलगी म्हणते, "सरस handwriting."

दुसरा मुलगा म्हणतो, "शिक्षकांच्या डोळ्यांना सुंदर वाटेल असं."

स्नेहा हसते आणि म्हणते,

"हस्ताक्षर म्हणजे शब्दांचं चित्र. पण कधी कधी ते चित्र दोन वेगवेगळ्या रंगांतून एकसारखं उमटतं… आणि जेव्हा ते उमटतं, तेव्हा नातं तयार होतं."

एक दिवस पोस्टमन पुन्हा पत्र घेऊन आला. पत्रात कुठलाही पाठवणाऱ्याचा पत्ता नव्हता. पण अक्षर? ओळखीचं.

"शब्द संपले नाहीत अजून, पण वेळ थोडी दूर गेली आहे. कधीतरी पुन्हा आपण एकाच वहीत, एकच पान लिहू…?"

स्नेहाच्या डोळ्यांत पाणी आलं. पण तिचं मन म्हणालं —

"जिथे भावना हस्ताक्षर होतात, तिथे नाती चिरंतन होतात…

ही कहाणी शेवटाची नव्हे, तर नव्या मैत्रीची सुरुवात आहे.

तुमच्याही आयुष्यात अशी कुणी व्यक्ती असेल का, जिने फक्त आपल्या अक्षरांतून, शब्दांतून तुमचं मन ओळखलं असेल?

कृपया तुमची प्रतिक्रिया खाली द्या.

कोणती अशी आठवण आहे जी तुमचं मन अजूनही हस्ताक्षरातून वाचतं?

#हस्ताक्षरातूनमैत्री #हृदयस्पर्शीकथा #मराठीमैत्री #EmotionalMarathiStory #HandwritingFriendship #UniqueBond #MarathiBlogStory #EmotionalConnection #HeartTouchingFriendship