शाळेतील कट्ट्यावरची निखळ मैत्री: जी आयुष्यभर काळजाच्या कोपऱ्यात जपली जाते

शाळेतील कट्ट्यावरची निखळ मैत्री: जी आयुष्यभर काळजाच्या कोपऱ्यात जपली जाते

 शाळेतील कट्ट्यावरची निखळ मैत्री ही केवळ आठवण नसून, ती आयुष्यभर मनात घर करून राहणारी एक अमूल्य भावना असते. ही कथा तुमच्या बालपणाच्या आठवणींना पुन्हा उजाळा देईल.

दुपारी शाळा सुटली की आम्हा सगळ्यांचं पाय आपोआप शाळेच्या मागच्या कट्ट्याकडे वळायचा. जणू तो कट्टा आमचा गोतावळा होता, आणि आम्ही त्या गोतावळ्यातले गोडसर आवाज करणारे पक्षी. प्रत्येकाच्या ओळखीत असतो असा एक कट्टा - जिथे मैत्री फुलते, स्वप्नं रंगवली जातात, आणि आयुष्याच्या शाळेतील पहिल्या प्रेमाच्या नाजूक छटा उलगडत जातात.

आमच्या गावातल्या जिल्हा परिषद शाळेच्या मागच्या बाजूला एक जुनाट विटांचा कट्टा होता. त्यावर पांढरट शाईच्या ठिपक्यांनी कोरलेली नावं, हृदयाच्या चिन्हांसोबत लिहिलेल्या आद्याक्षरांची मजा, आणि कुणीतरी खोडून टाकलेली लाजरी आठवण... त्यात आमचं संपूर्ण बालपण लपलेलं होतं.

त्या कट्ट्यावर आम्ही सात मित्रं रोज जमायचो - मी (अमोल), सचिन, विवेक, गौरी, नेहा, प्रसाद आणि चिनू. प्रत्येकाचं वेगळं विश्व, पण त्या कट्ट्यावर सगळं एकत्र यायचं. काहींना शाळेची वर्गखोलं रुक्ष वाटायची, पण तो कट्टा... तो जिवंत होता. त्याच्या प्रत्येक विटेत आमचं हास्य, आमची भांडणं, आणि माफीनामे साठवले गेले होते.

एकदा आमच्या वर्गात चिठ्ठी सापडली. वर्गशिक्षकांनी विचारलं, "ही कुणाची?" सगळे गप्प. पण कट्ट्यावर आलो की त्या चिठ्ठीचा उलगडा झाला. नेहाची प्रेमाची कबुली होती, जी तिने गौरीकडून लिहून घेतली होती. आम्ही सगळे खिदळून हसलो, नेहा लाजून पाठमोरी झाली, आणि सचिनने तिच्या पाठीवर हात ठेवून ओळख जणू स्वीकारली. तेव्हा पहिल्यांदा आम्हा सगळ्यांना कळलं, प्रेम म्हणजे नुसतं बोलणं नव्हे, तर समजून घेणं असतं. आणि ते फक्त शाळेतून मिळू शकतं.

गौरीचं स्वप्न होतं – शिक्षिका बनायचं. ती दर दिवशी आम्हाला शिकवत असे – कधी गणिताच्या उणवाड्या, कधी इंग्रजीच्या विचित्र उच्चारांचं अचूक प्रचलन. कट्ट्यावरचा काळा फळा आणि छोट्या काठ्यांची छडी घेऊन ती आमची बाई व्हायची, आणि आम्ही तिचे 'उपद्रवी विद्यार्थी'. हा खेळ होता, पण त्यात तिचं स्वप्न बहरू लागलं होतं. आज ती खरंच शिक्षिका आहे – त्याच गावातल्या शाळेत. आणि दर रविवारी ती कट्ट्यावर येऊन बसते, जणू काहीतरी हरवलेलं शोधतेय तशी.

चिनूला शाळा काही फार आवडायची नाही. त्याला चित्र काढायला आवडायचं. तो नेहमी आमच्या चेहऱ्यांची रेखाटनं करायचा – खरं तर त्याच्या स्केचबुकात आमचं बालपण आजही जिवंत आहे. त्याने काढलेली माझी स्केच मी अजूनही सांभाळून ठेवलीय – तिथे मी हातात पुस्तक घेऊन कट्ट्यावर बसलोय. त्या रेषांमध्ये मैत्रीचं इतकं सौंदर्य आहे की, बघताना डोळे ओलावतात.

एक दिवस आम्हाला कळलं की, प्रसादचा बाबा मुंबईला हलणार आहेत. म्हणजे प्रसाद ही. त्या दिवशी कट्ट्यावर आम्ही काहीच बोललो नाही. सगळे जण मूक होते. पण ती शांतता शब्दांपेक्षा जास्त बोलत होती. शेवटी प्रसादने हलक्याच आवाजात म्हटलं, "तुम्ही कट्ट्यावर येत राहा, मी दूर गेलो तरी मी रोज आठवतो." तेव्हा प्रथमच कट्ट्यावरचं गार वाऱ्याचं झुळूकही थांबलं असावं, कारण प्रत्येकाच्या डोळ्यांत पाणी होतं.

त्यादिवशी आम्ही त्या कट्ट्यावर पायाचं ठसे टाकले – चिखलाने भरलेले, पण जिवाभावाचे. आणि ते ठसे अजूनही तिथे आहेत म्हणतात गावातले लहान पोरं.

आज २० वर्षांनी आम्ही पुन्हा एकदा जमलो – तेच सवंगडी, तीच गप्पा, आणि तोच कट्टा. फक्त त्यावेळी दप्तरं होती, आता आठवणींचं ओझं होतं. प्रत्येकाच्या आयुष्यात वेगवेगळ्या वळणांनी बदल झाले – काही जण शहरात स्थायिक झाले, काही अजून गावात आहेत. पण त्या कट्ट्यावर आल्यावर वेळ जणू थांबते.

मी कट्ट्यावर बसलो, जुन्या भिंतींवरून हात फिरवला आणि डोळे मिटले. अचानक हसण्या-खिदळण्याचे आवाज ऐकू आले, जुनी गाणी, कोणी तरी "वर्गात बाई आली..." असं ओरडल्यासारखं वाटलं. डोळे उघडले तेव्हा समोर कोणीच नव्हतं. पण आत कुठेतरी, माझ्या अंतर्मनात ती सगळी मंडळी आजही कट्ट्यावर बसलेली आहेत – आणि त्यांचं हास्य अजूनही तसंच आहे.

या कट्ट्याने आम्हाला केवळ जागा नाही दिली, तर आयुष्यभराची आठवण दिली. जिथे शब्द अपुरे पडतात, तिथे ती मैत्री बोलते. जिथे आयुष्य वेगळं वळण घेतं, तिथे ती कट्ट्यावरील क्षण आठवतात. आणि जिथे मन थकून जातं, तिथे कट्ट्यावर बसलेली ती जुनी टोळी हसत स्वागत करत असते.

शाळा संपली, पण ती दोस्ती संपली नाही. ती आजही आहे – कट्ट्यावर, आपल्या हृदयात, आणि त्या वाऱ्याच्या झुळकीत जी दरवेळी आपल्या गालावर ओलसर स्पर्श करून जाते.

कृपया तुमची प्रतिक्रिया नक्की द्या: तुमच्याही आठवणीत असा एखादा कट्टा आहे का? तुमची टोळी अजून भेटते का? ही कथा वाचून तुम्हाला काय वाटलं, ते आम्हाला खाली कॉमेंटमध्ये जरूर कळवा. तुमच्या भावना, तुमच्या आठवणी आम्हाला तुमच्या जवळ आणतील.

#शाळेतीलमैत्री #कट्ट्यावरचीआठवण #भावनिकमराठीकथा #SchoolFriendship #EmotionalMarathiStory #ChildhoodMemories #MarathiBlog #NostalgiaStory #KattaStories #HeartTouchingMarathi