"शाळा : खेळ, मस्ती आणि गुप्त आठवणींचं अनमोल विश्व"

"शाळा : खेळ, मस्ती आणि गुप्त आठवणींचं अनमोल विश्व"

शाळा म्हणजे केवळ अभ्यास नाही, ती म्हणजे मैत्री, खोड्या, हशा, आणि आयुष्यभर जपून ठेवाव्यात अशा आठवणींचं भावनिक आणि हृदयस्पर्शी विश्व. ही कथा वाचून तुमच्याही डोळ्यांत पाणी येईल.

शाळा : खेळ, मस्ती आणि गुप्त आठवणींचं अनमोल विश्व

"तू आठवतोयस का रे अजून... त्या मागच्या बाकावर बसलेला, डोळ्यांत चमक आणि खोड्यांनी भरलेला तू?"

शाळेच्या जुन्या इमारतीसमोर उभं राहिलं की एक वेगळंच भावविश्व उगम पावतं. ती घंटा, तो पटांगण, ती धूळ उडवणारी मैदानातली मस्ती, आणि वाऱ्यावर भिरभिरणारी ती दप्तरं... जणू काळ परत फिरून आपल्या कवेत घेतो. शाळा म्हणजे फक्त शिकण्याचं ठिकाण नाही, ती म्हणजे एक जिवंत आठवण, जी मनाच्या खोल कपाटात नेहमीसाठी बंदिस्त असते.

गावाच्या एका छोट्याशा शाळेत माझं बालपण रुजलं. वर्गखोल्यांच्या भिंती जरी कोसळलेल्या असल्या, तरी त्यातल्या आठवणींना अजूनही ठसठसतं जीवन आहे. पहिलं गिरवलेलं अक्षर, पहिलं शंकासमाधान केलेलं उत्तर, पहिल्या शत्रुत्वात बदललेली मैत्री – या प्रत्येक क्षणात एक वेगळीच उर्जा होती.

अशाच एका दिवशी आम्ही सगळे मैदानावर क्रिकेट खेळत होतो. वर्गात गणिताचं टेस्ट चालू होती, पण आम्हाला गणितापेक्षा "बल्ला कोण वापरणार?" याचं उत्तर मिळणं महत्त्वाचं वाटत होतं. तेव्हा शिक्षकांनी अचानक आमच्या पाठीमागून येत आम्हाला पकडलं... डोळ्यात राग, पण हृदयात हसू. शिक्षा म्हणून शाळा संपेपर्यंत एकाही खेळात सहभागी व्हायचं नाही, असा दंड होता. पण त्या शिक्षेतसुद्धा आम्ही आपली मस्ती शोधली होती.

शाळेतील प्रत्येक गॅदरिंग म्हणजे एक मोठा सणच वाटायचा. कोणी नाचायचं सराव करायचं, कोणी भाषण, तर कोणी फक्त "त्याचा" रिहर्सल बघायचा बहाणा करून तिथे यायचं. आणि कधी त्या एका मुलीच्या नजरेत आपल्यासाठी काहीतरी "स्पेशल" आहे की नाही हे ओळखण्याचा खेळही चालायचा.

माझ्या एका मित्राचं नाव विशाल. त्याचं आणि माझं एक वेगळंच नातं होतं. अभ्यासात तो हुशार, आणि मी मात्र फक्त नावापुरता शाळेत. पण त्यानं मला कधी कमी समजलं नाही. त्याच्या प्रत्येक यशामध्ये तो मला सामील करायचा. आमच्या वर्गातली शेवटची बाकं आम्हा दोघांसाठी ‘सप्तरंगी गुपितं’ होती. कधी तिथं आपण कॉलेजसाठी स्वप्नं रंगवायचो, कधी आयुष्यभरची मैत्री लिहायचो. त्या बाकावर कोरलेली “V + R = Dosti Forever” अजूनही टिकून आहे.

आणि एक दिवस... परीक्षा संपल्यानंतरचा शेवटचा दिवस. संपूर्ण वर्गात एक विचित्र शांतता होती. कोणालाच एकमेकांकडे तसं बघावंसं वाटत नव्हतं. डोळ्यांतून सगळं सांगून टाकावं, असं वाटत होतं. "आपण परत भेटू का?" हा प्रश्न प्रत्येकाच्या डोळ्यांत उमटलेला.

त्याच दिवशी आम्ही सगळ्यांनी शेवटचं एकत्र जेवलं. डब्यातली चवही त्या दिवशी खास होती. माणसं जेव्हा शेवटचं भेटतात, तेव्हा अन्नालाही गोडवा येतो बहुतेक.

आज त्या क्षणांपासून अनेक वर्षं झाली. कुणी परदेशात गेलं, कुणी मोठं अधिकारी झालं, कुणी आपल्या जबाबदाऱ्यांमध्ये गढून गेलं. पण त्या आठवणींचं काय? त्या अजूनही मनात ताज्या आहेत.

शाळा कधीच विसरता येत नाही कारण ती आठवणी नाही, ती आत्म्याचा एक भाग बनते.

शाळेचा तो ध्वज, ती सलामी, ते वर्दीतील हजेरीपत्रक, ती संध्याकाळची एकत्र प्रार्थना – या सगळ्या गोष्टी एक स्वप्न झालं आहे. आणि त्या स्वप्नाच्या दरवाज्यातून बाहेर यायला मन तयारच नसतं.

शाळेतील शिक्षिका ‘सुनंदा मॅडम’ यांचा गालफडावरून हात फिरवत “बरं शिक, बाळा” म्हणणं, तेही आठवतंय अजून. आईसारखं वाटायचं त्यांचं बोलणं. त्यांच्या डोळ्यांतील कौतुक आणि मनातलं प्रेम आजही कधी कधी झोपताना आठवतं आणि नकळत डोळे पाणावतात.

कधी वाटतं, त्या शाळेच्या गेटसमोर उभं राहून पुन्हा तो दिवस मागवता आला पाहिजे. पुन्हा तेच वर्ग, तेच आवाज, तोच खोडकर हास्य, आणि तीच अस्सल मैत्री मिळाली पाहिजे.

वाचकांनो...

जर तुमच्या मनातसुद्धा अशीच शाळेची एखादी आठवण जपलेली असेल, जर तुमचंही मन भरून आलं असेल तर एक क्षण थांबा... आणि ती आठवण इथे, या लेखाच्या खाली कमेंटमध्ये आमच्यासोबत शेअर करा.

शाळा सोडलीत, आठवणी नाही.

शाळा म्हणजे खेळ, मस्ती आणि ज्ञानाचं अनोखं विश्व... आणि या विश्वात हरवून जाण्याची परवानगी सगळ्यांनाच आहे.

#शाळेच्याआठवणी #शाळेमधीलमस्ती #EmotionalSchoolStory #MarathiKatha #HeartTouchingMarathiStory #SchoolDaysMemories #ShalaPrem #ShalaKatha #MarathiBlogStory #ShalaMaziJeevan