"माझी शाळा – आठवणींचं दुसरं घर"

"माझी शाळा – आठवणींचं दुसरं घर"

शाळेतील गोड आठवणी, मैत्रीचे धागे, आणि जिव्हाळ्याच्या क्षणांनी भरलेली एक हृदयस्पर्शी कथा – 'माझी शाळा : माझं दुसरं घर' वाचा आणि पुन्हा त्या गोड दिवसांत हरवून जा.

माझी शाळा – आठवणींचं दुसरं घर

शाळा... चार भिंती, एक छप्पर आणि मध्ये बसलेली गोंधळलेली लेकरं... असं कुणी सांगितलं तर ते खरं असू शकतं, पण माझ्यासाठी शाळा म्हणजे माझं दुसरं घरच होतं. आईच्या पदराखालची ऊब जशी प्रेमळ वाटते, तशीच शाळेच्या त्या बाकावरची जागा होती — जिथे मी माणूस होतो, फुललो, आणि जगायला शिकलो.

पहिल्या दिवशीचा तो आठवतोय अजूनही. आईचा हात घट्ट पकडलेला. डोळे पाणवलेले. "तू बस ना माझ्यासोबत," असं तिला सांगत होतो. पण ती फक्त एक मिठी देऊन मागे वळली आणि मी एकटाच उरलो त्या वर्गात. पण जसं दिवस सरले, तसं ती भीती कुठे विरून गेली. शाळा माझी झाली. ती बाकं, ती फळ्यावरील शिकवणी, वर्गातले हशे, आवाज, थट्टा, शिक्षिका, सवंगडी... सगळं आपलं वाटायला लागलं.

कधीकधी वाटतं, शाळा म्हणजे फक्त पुस्तकी ज्ञानाचं ठिकाण नाही, ती एक माणसाला घडवणारी कुंभ आहे. तिथे मैत्री शिकवली जाते, एकमेकांशी भांडण करून पुन्हा गळाभेट घ्यायला शिकवलं जातं. चुका केल्यावर त्यावर थोडं हसून पुन्हा नव्यानं सुरुवात करायला शिकवलं जातं.

मी अजूनही विसरत नाही, दुपारचं वरणभात शाळेच्या कँटीनमध्ये एकमेकांशी वाटून खाणं. डब्यातली लाडूची चव प्रत्येकाची वेगळी, पण भावनांचं वजन मात्र सारखंच. मागच्या बाकावरची पेनफाईट्स, पेन्सिलचे तुकडे, ‘हात वर कर’ असं सांगणारी शिक्षिका, आणि खिडकीबाहेर पाहत स्वप्नात हरवलेली नजर... त्या क्षणांनीच मला लिहायला शिकवलं, जगायला शिकवलं.

कधी तरी वर्गात बसून पुढचं भविष्यही कागदावर काढलं होतं. कोण इंजिनिअर होणार, कोण डॉक्टर, कोण क्रिकेटर... पण कुणीच असं सांगितलं नव्हतं की पुढं शाळेपासून दूर गेल्यावर, एकमेकांपासून वेगळं झाल्यावर हे सगळं एवढं मिस करावं लागेल.

माझ्या वर्गातला सुजय आठवतो का हो? जो नेहमी पाठीमागे बसून गाणी गुणगुणायचा. त्याच्या आवाजावर आम्ही हसायचो. पण आज तो मोठा गायक झालाय. आणि हे सगळं सुरू झालं होतं शाळेच्या त्या शेवटच्या बाकावरून. माझ्या शेजारी असलेली मिताली, जिचा हसणं एवढं निरागस होतं की शिक्षिकाही हरखून जायच्या. आज ती शिक्षिका झाली आहे. तीचं हसणं आज दुसऱ्या मुलांच्या चेहऱ्यावर उमटतंय.

किती आयुष्यं घडतात एका शाळेत. आणि प्रत्येक शाळा तिच्या विद्यार्थ्यांच्या आठवणीत जिवंत राहते.

आज जेव्हा मी त्या जुन्या शाळेच्या गेटसमोर उभा राहतो, तेव्हा अंगावर काटा येतो. गेटवरचा गंजलेला लोखंडी बोर्ड, कुणीतरी पेंट करूनही मिटवू न शकलेलं माझं कोरलेलं नाव, वर्गाच्या फळ्यावर लिहिलेलं "सतत प्रयत्न करा", आणि त्या पायऱ्या — ज्या कधी रडत चढलो, कधी उड्या मारत उतरलो... सगळं डोळ्यांसमोर येतं.

कोण म्हणतो शाळा संपली? शाळा कधीच संपत नाही. ती आपल्यामध्ये जीवंत राहते. प्रत्येक निर्णयात, प्रत्येक सवयीत, प्रत्येक हसण्यात ती दिसते. शाळा ही इमारत नसते, ती एक भावना असते. ती घरासारखी असते — जिथून आपण मोठं होण्यासाठी बाहेर पडतो, पण मन मात्र कायम तिथेच राहतं.

माझा तो मित्र, जो रोज दप्तर विसरायचा, पण कोणतीही कविता पाठ असली की सर्वांत आधी म्हणायचा. आज तो मोठा साहित्यिक झालाय. आणि तो म्हणतो, "माझ्या लेखनाची सुरुवात त्या शाळेच्या फळ्यावर 'ग' शिकवताना झाली."

मी शाळेतून काय शिकलो? अवघड गणितं? होय. पण त्याहून अधिक शिकलो — माणूस असण्याचं बळ. एखादा मित्र हरवला की त्याला शोधायला लागणारी आतली ओढ, अभ्यासात मागे असलेल्याला पुढे आणण्यासाठी करावं लागणारं सहकार्य, दुसऱ्याच्या यशात स्वतःचं समाधान पाहणं — हेच शाळेचं खऱ्या अर्थानं शिक्षण होतं.

आज मी कुठेही असलो, कितीही मोठं यश मिळवलं, तरी सगळ्याच यशाच्या मुळाशी शाळा आहे. त्या पहिल्या इंग्रजीच्या वाक्यापासून ते पहिल्या भाषणापर्यंत, पहिल्या परिक्षेपासून ते शेवटच्या वाढदिवसाच्या टॉफी वाटण्यापर्यंत — प्रत्येक क्षण एक सोनं आहे, एक आठवण आहे.

शाळा म्हणजे दररोजची गमती, खोड्या, शिक्षिकांच्या डोळ्यांआडून खाल्लेल्या टॉफ्या, आणि मागच्या बाकावर लिहिलेली गुप्त प्रेमपत्रं. त्या काळात आपण सगळं काही मनापासून केलं. भांडणही तितकंच खरं होतं, आणि मैत्रीही.

आज शाळा नसली तरी आठवणी आहेत. ती शाळेची घंटा अजूनही कानात ऐकू येते. तो सकाळी उभं राहून म्हणायचा प्रार्थनेचा सूर अजूनही मनाला शांत करतो.

कधी काळी जेव्हा जग खूप कठीण वाटतं, तेव्हा डोळे मिटून त्या शाळेच्या आवारात जातो. पुन्हा सगळं जगायला लागतो. पुन्हा एकदा ‘माझं दुसरं घर’ शोधतो.

तुमचंही असंच काहीसं वाटतं का?

जर ही कथा वाचताना तुमच्या मनातही तुमच्या शाळेच्या आठवणी दाटून आल्या असतील, तुमच्या डोळ्यांत थोडंसं पाणी आणि चेहऱ्यावर थोडं हसू आलं असेल, तर आम्हाला खाली तुमच्या आठवणी सांगायला विसरू नका.

शाळा ही आठवण नसते, ती आयुष्यभरासाठी एक जीवंत भावना असते.

#माझीशाळा #शाळेचंआठवण #मराठीकथा #भावनिककथा #ShalaChiAthavan #MarathiStory #SchoolMemories #HeartTouchingStory #SchoolIsSecondHome #EmotionalMarathiStory