"वाटेवर गेलेली ती – हरवलेल्या भावनांची शोधयात्रा"

"वाटेवर गेलेली ती – हरवलेल्या भावनांची शोधयात्रा"

शाळकरी वयातील निरागस प्रेम, एकटेपणाच्या वाटेवर हरवलेली ती आणि आयुष्यभर तिच्या आठवणींमध्ये जगणारा तो 

वाटेवर गेलेली ती

सकाळची सायंकाळ वाटावी इतकी थकून गेलेली होती… पण मनात एकच विचार — "ती आज पुन्हा दिसेल का?"

गावकुसाबाहेरची ती जुनी वाट, लाल मातीचा धुरळा, आणि हिरवटशार झाडांमधून डोकावणारा काळसर डोंगर… या साऱ्यात काहीतरी खास होतं. पण या वाटेवरच एक दिवस ती दिसली होती… आणि मग प्रत्येक वाटच ती झाली होती.

ती – ज्याचं नाव मला आजही आठवतं, पण उच्चारायचं धाडस नाही होत. नावात काहीच विशेष नव्हतं, पण ती होतीच विशेष. शाळेची पायरी ओलांडायच्या वयात, ती मला भेटली होती. तिचा हसणं म्हणजे वाऱ्यावर पसरणाऱ्या चाफ्याच्या सुवासासारखं… गंध रहायचा, ती नसली तरी.

दररोज शाळेनंतर मी मुद्दाम थोडा वेळ लावायचो, तिच्या वाटेकडे डोळे लावून. ती यायची, डोक्यावर पिशवी, अंगावर फिकट गुलाबी ड्रेस, पायात जुनी चप्पल… पण चेहऱ्यावर एक चमक – जणू साऱ्या जगाचं सुख तिच्याजवळ होतं.

ती फार बोलायची नाही, पण डोळ्यांतून खूप काही सांगायची. एखादा दिवस न भेटल्यावर, मन बेचैन व्हायचं. त्या वाटेवरून चालताना, तीच पुन्हा भेटेल, या आशेवर मी आयुष्याची अनेक वर्षं घालवली.

एक दिवस ती आलीच नाही.

वाट बघून थकलो, डोळ्यांत धुकं साचलं, आणि काळजात सांडलेली शांतता एक वेदना बनली. गावात विचारलं, शाळेत चौकशी केली, पण कोणीच काही सांगितलं नाही. जणू ती होतीच नाही कधी. एखाद्या स्वप्नासारखी… आली, जिंकून गेली, आणि हरवली.

तेव्हापासून ती माझ्या आठवणीत घर करून राहिली. तिच्या जाण्याने मनात एक खोल पोकळी निर्माण झाली. नातं कोणतंही नव्हतं, नाव देणंही कठीण होतं, पण भावनांचं ओझं खूप जड होतं. प्रत्येक पावसात, प्रत्येक गुलाबी संध्याकाळी, तिचं अस्तित्व पुन्हा पुन्हा उमटलं.

माझं आयुष्य पुढे गेलं… पण मन तिच्याच वाटेवर थांबलं. लग्न झालं, घर झालं, पण मनाचं घर अजूनही त्या वाटेवर होतं.

एक दिवस, जुना खणखणीत आवाज ऐकू आला – तिच्यासारखा. वळून पाहिलं… ती नव्हती. पण माझ्या मुलीच्या डोळ्यांत तिचाच थोडासा प्रतिबिंब दिसला. तेव्हाच समजलं… ती कुठेतरी माझ्या जगण्याचा एक भाग बनून आलीये.

ती वाट हरवली नाहीये… ती फक्त दिशाच बदलून गेलीये.

माझं लेखन सुरू झालं तेव्हापासून मी तिच्यावर लिहित आलोय. प्रत्येक ओळ, प्रत्येक वाक्य तिच्या आठवणींनी भरलेलं असतं. कितीदा वाटलं, कोणी तरी म्हणावं, "अरे! मीच ती!" पण कुणीच आलं नाही. ती जिथे हरवली होती, तिथून कुणीही परत आलं नाही.

आजही मी लिहितोय… त्या वाटेवरून चालत येणाऱ्या तिची वाट पाहतोय.

भावनिक आवाहन:

तुम्हीही कधी अशा कुणाला हरवलंय का? कुणाला मनात जपून ठेवलंय का, पण शब्दात व्यक्त केलं नाही?

जर ही कथा वाचून तुमच्या मनाच्या गाभ्यात एखादी आठवण हलली असेल, डोळ्याच्या कोपऱ्यात थेंब पाझरला असेल…

तर एकदा "ती वाटेवर गेलेली" आठवण शेअर करा…

माझ्या लेखणीला तुमच्या आठवणींचा हात लागो, एवढंच स्वप्न आहे.

#वाटेवर_गेली_ती #भावनिककथा #मराठीप्रेमकथा #HeartTouchingMarathiStory #MarathiBlog #EmotionalStory #SheIsGone #LostLove #UnspokenFeelings #MarathiEmotions