हसत-हसत घेतलेली ताटातूट – एक हृदयस्पर्शी निरोपाची गोष्ट

 हसत-हसत घेतलेली ताटातूट – एक हृदयस्पर्शी निरोपाची गोष्ट

 शालेय मैत्री, अबोल भावना आणि अखेरचा निरोप. "हसत-हसत घेतलेली ताटातूट" ही 1500 शब्दांची भावनिक मराठी कथा वाचकांच्या मनाला भिडेल आणि नकळत डोळ्यांत अश्रू आणेल.

हसत-हसत घेतलेली ताटातूट

शाळा. ती चार भिंतींची इमारत नसते, ती असते आठवणींची सावली. हसण्याची, रुसव्याची, शरारतींची आणि अबोल भावनांची. शाळेचा शेवटचा दिवस म्हणजे आपल्या आयुष्याच्या पहिल्या अध्यायाचा शेवट. पण हा शेवट म्हणजे एक सुरुवातही असतो – ताटातुटीची.

गावातील एक छोटंसं शाळेतलं आयुष्य, त्या शेवटच्या बाकावर बसणारे दोन मित्र – ओंकार आणि समीर. एकमेकांचे सर्व गुपितं माहिती असणारे, एकमेकांच्या घरापेक्षा मनात जास्त जागा असणारे. ओंकार हसरा, गोंधळ घालणारा, तर समीर शांत, अभ्यासू. परंतु त्यांच्या मैत्रीत त्या फरकांचा काहीही अडथळा नव्हता.

शाळेत असताना दोघांनी एकत्र अनेक गोष्टी केल्या. संध्याकाळी सुट्टी झाल्यावर दोघं सायकलवर गावभर फिरायचे. कधी कट्ट्यावर बसून फक्त शांतपणे आकाशाकडे पाहायचं. परीक्षा आली की अभ्यासाचं नाटक आणि रिझल्ट आला की दोघांचं एकमेकांना चिडवणं.

शेवटचा शाळेचा दिवस. संपूर्ण वर्ग भावनांनी भरलेला. वर्गात साऱ्यांचं लक्ष एका गोष्टीकडे – एकमेकांच्या चेहऱ्याकडे. प्रत्येकजण मनात कुठेतरी सुन्न. पण ओंकार आणि समीर नेहमीप्रमाणे गोंधळात. त्यांनी ठरवलं होतं, शेवटचं हसतं हसतं घ्यायचं.

वर्गात फेअरवेलचं आयोजन झालं होतं. शिक्षकांनी आठवणी सांगितल्या, विद्यार्थी एकमेकांना शुभेच्छा देत होते. फोटो काढले जात होते, हस्तांदोलन होत होतं, परंतु ओंकार आणि समीर एकमेकांना खूप शांतपणे पाहत होते. त्यांच्यातील संवाद नजरेतून चालत होता. त्यांना माहित होतं, आता रोजचं भेटणं नाही होणार. एक जण शहरात पुढच्या शिक्षणासाठी जाणार होता, दुसरा गावात राहून शेती करणार होता. त्यांचे रस्ते वेगळे होत होते.

"समीर, उद्या मी निघणार आहे," ओंकारने संध्याकाळी सांगितलं.

समीर थोडा वेळ शांत राहिला, मग हसून म्हणाला, "ठीक आहे. पण तुझी सायकल इथंच ठेव. ती तरी दररोज दिसेल."

ओंकार गडबडून हसला, पण डोळ्यात पाणी दाटलं होतं. ते दोघं त्या संध्याकाळी कट्ट्यावर बसले होते – शेवटच्यांदा. खूप काही बोलायचं होतं, पण शब्द नव्हते. त्या शांततेतच इतकं काही होतं, जे शब्द कधीही सांगू शकले नसते.

"तू जर मला विसरलास ना, तर कट्ट्याच्या खालून ढुंगण ओढायला येईन," ओंकार हसत म्हणाला.

समीरने त्याच्या हातात हात दिला आणि म्हणाला, "विसरणं ही तुझी गोष्टच नाही रे. तू डोळ्यांपुढे असतोस... अगदी आठवणींमध्ये नव्हे, हृदयात."

पुढच्या दिवशी सकाळी ओंकार निघाला. स्टेशनवर फारसं कुणी आलं नव्हतं. पण समीर तिथं होता. तो काही बोलला नाही. ओंकारचं सामान उचलून गाडीत ठेवलं आणि दोघं फक्त एकमेकांकडे पाहत राहिले. ट्रेन सुटली, ओंकार दूर जात होता... पण एक भावना जवळ येत होती – ती म्हणजे ताटातूट.

गाडी नजरेआड गेली आणि समीर कट्ट्यावर परत गेला. ओंकारच्या सायकलचा हँडल त्याने आपल्या हातानेच साफ केला. रोज सकाळी तो त्या सायकलला पाय लागून नमस्कार करत होता – एक जुन्या मैत्रीला.

कधी वाटतं, ताटातूट म्हणजे विरह, वेदना, डोळ्यात पाणी. पण काही ताटातुटी हसत हसत घ्याव्या लागतात. कारण अश्रू दाखवले, तर त्या मैत्रीला त्रास होतो. समीर आणि ओंकारनेही तसं केलं – हसत हसत घेतलेली ताटातूट.

काही वर्षांनी समीरच्या लग्नाचं निमंत्रण ओंकारला पाठवलं गेलं. तो शहरात एका मोठ्या कंपनीत नोकरी करत होता. पण समीरच्या लग्नात त्याने सरप्राइज देत गावात हजेरी लावली. समीरच्या डोळ्यात पाणी आलं, पण ओंकारने हातात एक लहानसं फुल देत म्हटलं, "हा तोच फुलगुलाब आहे, आपण शाळेत फळ्यावर मारायचो!"

आणि मग त्याच कट्ट्यावर दोघं पुन्हा बसले – तेच गोंधळ, तेच किस्से, फक्त आता डोक्याला थोडे पांढरे केस आणि डोळ्यांत थोडा अधिक ओलावा. पण मैत्री तशीच होती – बिनधास्त आणि निखळ.

कधी काही न सांगता, न रडता, हसत हसत घेतलेली ताटातूट आयुष्यभरासाठी आठवण बनते. आणि हीच आठवण जगण्याला एक नवा अर्थ देते.

भावनिक आव्हान:

ही कथा वाचताना तुमचंही मन कुठल्या तरी आठवणीत हरवून गेलं का? तुमचंही कुणासोबत असंच काही ताटातूट झालंय का, जी हसण्याच्या आड डोळ्यांतून ओघळली असेल? तर खाली तुमची प्रतिक्रिया नक्की लिहा. तुमचं एक शब्द आमच्यासाठी एक भावना असेल.

#हसतहसतताटातूट #शालेयमैत्री #भावनिककथा #हृदयस्पर्शीकथा #MarathiStory #EmotionalStory #SeparationWithSmile #SchoolMemories #PureFriendship #MarathiBlog #HeartTouching

#HasatHasatTatatut #EmotionalMarathiStory #FriendshipForever #HeartTouchingTale #MarathiSeoBlog #UniqueMarathiKatha