पहिली घंटा आणि शेवटचं वळण – शाळेच्या आठवणींचं अबोल गुपित

पहिली घंटा आणि शेवटचं वळण – शाळेच्या आठवणींचं अबोल गुपित

शाळेच्या पहिल्या घंटेपासून शेवटच्या वळणापर्यंतच्या प्रवासातील एक हृदयस्पर्शी आणि भावनिक कथा. बालमैत्री, आठवणी, आणि गहिऱ्या भावना सांगणारी कथा – जी वाचकाच्या मनात घर करून जाईल.

पहिली घंटा आणि शेवटचं वळण

पहिली घंटा वाजली, तेव्हा मी पहिल्यांदाच शाळेच्या भिंती ओलांडल्या होत्या. हातात आईची घट्ट पकड होती आणि मनात मात्र अनोळखी गोष्टींचं एक वेगळंच भीतीदायक विश्व. माझं नाव घेतलं गेलं आणि त्या एका बाकावर बसायला सांगितलं गेलं. नजर भिरभिरली, पाय थरथरले, आणि डोळे आईच्या चेहऱ्याकडे शोध घेऊ लागले... पण आई तर आधीच नजरेआड झाली होती.

तेव्हा पहिल्यांदा रडू आवंढा गिळून, मनाला समजावलं होतं – "हेच आयुष्य आहे." त्या दिवशी एक मुलगी माझ्या शेजारी बसली होती – तिचं नाव होतं श्रुती. लांब दोन वेण्या, कपाळावर चुटकीइतकी टिकली आणि डोळ्यात एक वेगळीच चमक. "घाबरू नकोस, मी आहे इथे" असं म्हणत ती माझ्या खांद्यावर थोपटली होती. त्या एका स्पर्शाने मी शाळेला आपलंसं मानलं.

श्रुती म्हणजे माझ्या आयुष्यातली पहिली मैत्रीण. शाळेच्या प्रत्येक पावलावर ती माझ्यासोबत होती – पहिली कविता सादर करताना थरथरतं अंग, हस्तलिखिताचा पहिला अंक, चित्रकलेचा क्लास, आणि अभ्यासाच्या वहीवर रंगीबेरंगी फुलं काढताना आम्ही रंगवलेलं ते बालपण.

दिवस गेले... आठवी, नववी, दहावी... आणि एक दिवस असा आला की शाळेचा शेवटचा दिवस उजाडला.

शाळेच्या शेवटच्या दिवशी शेवटचं वळण वळताना, शेवटचा काळजीचा श्वास घेतला. वर्गातील त्या शेवटच्या बाकावर आम्ही दोघं बसलो होतो. बेंचवर कोरलेले आमचं नाव अजूनही स्पष्ट होतं – "A & S = Best Friends Forever". त्या अक्षरांमागे कित्येक खोड्या, कित्येक अश्रू, आणि न मोजता येणारी हसरी क्षणं दडली होती.

"तुला आठवतंय का, पहिल्या दिवशी तू रडत होतास?" – ती हसत म्हणाली. आणि मी मान हलवली. "मग मी काय केलं होतं?"

"खांद्यावर हात ठेवला होता... आणि म्हटलंस, मी आहे इथे."

"आणि आज?" – तिचा आवाज थोडा कापरा होता.

"आज ही आहेस... पण उद्याचं माहीत नाही." – मी पाहिलं, तिच्या डोळ्यांत पाणी होतं.

त्या दिवशी आम्ही शेवटचं एकत्र जेवलो, शेवटचं हस्तलिखिताचं एक पान शेअर केलं, शेवटचं हसताना डोळ्यात पाणी आलं... आणि शेवटचं वळण वळलो.

शाळेपासून निघताना मागे वळून पाहिलं... वर्ग, मैदान, ते पांढऱ्या भिंतीवर लटकलेलं घड्याळ, आणि मुख्याध्यापकांची खोली – सारं काही तेव्हाचं तेव्हंच होतं, पण आम्ही बदललो होतो.

जीवन पुढे सरकलं... कॉलेज, करिअर, नवी शहरं, नवी नावं... पण त्या पहिल्या घंटेचा आवाज आणि त्या शेवटच्या वळणाचं हसू – कधीच विसरता आलं नाही.

श्रुतीही हळूहळू दूर गेली. सुरुवातीला फोन, मग चॅट्स, मग निव्वळ स्टेटस अपडेट्स... आणि मग एक नीरव शांतता.

कधी कधी वाटायचं – ती भेटेल परत... तेवढंच म्हणेल – "मी आहे इथे". पण कधी भेटली नाही.

एक दिवस, जुन्या वहीतून एक चिठ्ठी सापडली – "कधी शेवटचं वळण वळताना थांब ना... मी तिथेच थांबलेय अजून ही."

ते वाचलं... आणि मन थरथरलं. डोळे पाणावले.

आज मी शाळेच्या जुन्या गेटपाशी उभा होतो. तोच दरवाजा, तेच मैदान... पण आतमध्ये सगळं नवीन झालं होतं. मी त्या जुन्या वर्गात गेलो. बेंचवर कोरलेली ती अक्षरं अजून ही होती – "A & S = Best Friends Forever".

त्यातल्या एका अक्षरावर माझं बोट थांबलं... डोळ्यांतून पाणी वाहू लागलं... आणि मनात मात्र एकच भावना होती –

"श्रुती, मी आलो आहे... शेवटचं वळण वळून."

त्या क्षणाला संपूर्ण आयुष्य थांबलं होतं.

कधी रडताना कोणी मिठीत घेतं, त्याला भेटणं म्हणतात.

आज मी भेटलो – त्या आठवणींना, त्या पहिल्या घंटेला, आणि त्या शेवटच्या वळणाला.

भावनिक आवाहन 

जर ही कथा वाचताना तुमच्या डोळ्यातून एक थेंब अश्रू आला असेल, किंवा तुमच्याही आयुष्यात अशा एखाद्या व्यक्तीचं आठवण झाली असेल – तर त्या व्यक्तीला आजच फोन करा. कदाचित तो/ती अजूनही शेवटच्या वळणावर तुमची वाट पाहत असेल.

तुम्हीही तुमच्या आठवणी इथे शेअर करा – तुमचा प्रतिसाद आम्हाला सांगेल की ह्या कथेनं तुमच्या हृदयाला स्पर्श केला की नाही.

#शाळेच्याआठवणी #पहिलीघंटा #शेवटचंवळण #मैत्रीचीकथा #हृदयस्पर्शीकथा #भावनिकमराठीकथा #बालपणआठवणी

#MarathiSchoolStory #FirstBellLastTurn #EmotionalFriendship #HeartTouchingStory #MarathiBlog #ChildhoodMemories