बैलगाडीतले सफरीचे क्षण – हरवलेल्या आठवणींचा हृदयस्पर्शी प्रवास
शेतीच्या मातीचा गंध, बैलांच्या टापांचा ठेका, आणि लहानपणीच्या आठवणींचा भावनिक प्रवास – "बैलगाडीतले सफरीचे क्षण" ही कथा तुमच्या हृदयाला भिडेल. नक्की वाचा आणि शेवटी तुमच्या आठवणी नक्की शेअर करा.
बैलगाडीतले सफरीचे क्षण
"आजी, बैलगाडीचं चाक तुटलंय गं...!" मी किंचाळलो.
त्या संध्याकाळी उन्हं कलली होती, वाऱ्याला शेतातल्या ओंब्यांचा गंध होता, आणि माझ्या छोट्याशा मनात फक्त एकच इच्छा... पुन्हा एकदा ती बैलगाडीची सफर अनुभवण्याची.
मी आठवीत असताना आजोबांनी पहिल्यांदा मला बैलगाडीच्या प्रवासाला नेलं होतं. ‘चिंबगाव’ नावाचं आमचं छोटंसं गाव, आणि तिथून मळ्यात जायचं ठरलं. बैलांचे गळ्यातले घुंगरं वाजत होते, बैलगाडीच्या लाकडी चाकांचा आवाज रस्त्यावर घासत चालला होता. आजोबांनी हसून म्हटलं, "ही गाडी नुसती धावते नाही, आठवणींची परतफेड करते."
मी त्या गाडीत बसून दूरवरच्या डोंगरांकडे पाहात राहिलो. आईने दिलेला साखरफुटाण्याचा डबा अजून आठवतो, आणि बरोबरची लिंबाची चव अजून ओठांवर आहे. त्यावेळी वाटलं होतं, हा क्षण कधीच न जावा.
आता वर्षं उलटून गेली. शहराच्या कोलाहलात ते बैलगाडीचे आवाज हरवले. मी मोठा झालो, शहरात राहू लागलो. पण आठवणींची बैलगाडी मात्र मनातल्या कुठल्या तरी कोपऱ्यात थांबलेली होती.
गेल्या महिन्यात आजोबा गेले, आणि गावातून एक फोन आला – "मळ्याचं शेवटचं पीक कापायला कोणीच नाही, येणार आहेस का?"
हातातल्या कामांना बाजूला ठेवलं आणि लगेच निघालो. पोहोचलो तर... सगळं तसंच. पण काहीतरी हरवल्यासारखं वाटत होतं. चुलीवरचं पाणी उकळत होतं, आजीचं हसणं अजून तेच होतं. पण आजोबांचा आवाज... तो केव्हाच निघून गेला होता.
"आपण मळ्यात बैलगाडीने जाऊ," आजीने म्हटलं आणि माझ्या डोळ्यांत पाणी आलं.
ती गाडी अजून होती, थोडी जुनी, थोडी मोडकळीला आलेली, पण अजूनही त्या चाकांमध्ये आठवणी अडकलेल्या.
त्या प्रवासात मी पुन्हा लहान झालो. खड्यातून उडणारी धूळ, बैलांच्या गळ्यातील घुंगरं, आणि आजीची गोष्ट सांगणारी हळूशी थाप...
"बाळा, तुझ्या आजोबांनी ही गाडी स्वतःच्या हातांनी बनवली होती. लाकूड निवडताना म्हणायचे, 'ही गाडी फक्त मळ्याची नाही, आपल्या आयुष्याची आठवण बनणार आहे.'"
मळ्याजवळ पोहचताना, अचानक चाक अडकलं. मी उतरून ते उचललं. हातावर माती लागली आणि डोळ्यांत आठवणी. आजोबांचे हात, त्यांची ताकद, आणि त्यांच्या डोळ्यांतली न संपणारी शिदोरी.
तेव्हा मला कळलं, बैलगाडी ही केवळ प्रवासाची साधनं नव्हे, ती आयुष्याची सांगड घालणारी एक आठवण असते.
शहरातल्या गाड्यांमध्ये चाकं असतात, पण त्या चाकांवर आठवणींचं वजन नसतं. इथे मात्र, प्रत्येक टणाटण करत फिरणारं चाक म्हणजे एक गाणं, एक गोष्ट, एक हसणं, एक रडणं.
शहरात परतल्यावर मी स्वतःला एका वेगळ्या जगात वाटलं.
तिथं ना तो गंध, ना ती हवा, ना बैलांचा आवाज, ना आजीच्या पदराचा स्पर्श.
त्या दिवसानंतर मी दरवर्षी गावाला जातो. बैलगाडी अजूनही आहे, थोडी थकली आहे, पण मी तिच्या प्रत्येक प्रवासात स्वतःला शोधतो.
एका संध्याकाळी, माझी मुलगी म्हणाली, "बाबा, आपण पण बैलगाडीत बसायला जाऊ ना!"
मी तिला जवळ घेत म्हणालो, "आपण केवळ बसायचं नाही, आपलं आयुष्य त्या चाकांमध्ये गुंफायचं आहे."
शेवटचं शब्द...
जर तुम्हीही कधी बैलगाडीच्या प्रवासात गेले असाल, एखाद्या आजी-आजोबांच्या गोष्टी ऐकल्या असतील, किंवा मळ्याची थंडी अनुभवली असेल…
तर तुमचं मनसुद्धा हृदयाच्या एखाद्या कोपऱ्यात अजूनही त्या गाडीच्या धडधडाटात अडकलेलं असेल.
ही कथा जर तुमच्या मनाच्या तारांना स्पर्श करून गेली असेल… तर एकदा ‘हो’ म्हणून जरा डोळे मिटा, आणि त्या चाकांचा ठेका ऐका...
तुमच्या आठवणी, भावना, आणि अशा बैलगाडीच्या क्षणांच्या गोष्टी आम्हाला खाली कमेंटमध्ये नक्की सांगा.
कदाचित आपल्या शब्दांनी दुसऱ्याचंही मन पुन्हा एकदा त्या चाकांच्या ठोक्यांमध्ये गुंतून जाईल.
#बैलगाडी #गावाचीआठवण #हृदयस्पर्शीकथा #MarathiStory #EmotionalMarathiStory #मातीचा_गंध #ChildhoodMemories #GraminJivan #बैलगाडीतलेक्षण #MarathiBlog #EmotionalBlog #OldDays #BailgadiJourney #MarathiKatha #स्मृतींचाचाक
No comments:
Post a Comment