"परिक्षेच्या आदल्या रात्रीचा गोंधळ: एक अश्रूंनी भिजलेली हृदयस्पर्शी कथा"

"परिक्षेच्या आदल्या रात्रीचा गोंधळ: एक अश्रूंनी भिजलेली हृदयस्पर्शी कथा"

परिक्षेच्या आधीची रात्र म्हणजे प्रत्येक विद्यार्थ्याच्या मनातल्या गोंधळाचा, भीतीचा आणि स्वप्नांचा संगम असतो. ही कथा त्या एका रात्रीच्या भावनांचा असा अनोखा अनुभव देईल की वाचक स्वतः त्या क्षणात जाऊन पोहोचेल.

परिक्षेच्या आदल्या रात्रीचा गोंधळ

(एक अश्रूंनी भिजलेली हृदयस्पर्शी कथा)

रात्रीचे बारा वाजले होते. गावातल्या प्रत्येक घरात शांतता पसरली होती, पण एका छोट्याशा घराच्या एका कोपऱ्यात दिवा अजूनही लुकलुकत होता. त्या प्रकाशात बसलेला रोहन, दहावीच्या बोर्डाच्या परिक्षेच्या आदल्या रात्रीचा अभ्यास करत होता. समोर पुस्तक होतं, पण डोळ्यात मात्र एक वेगळीच भीती, घालमेल आणि एक अव्यक्त हुरहुर भरली होती.

आई खोलीच्या उंबरठ्यावर उभी होती. तिच्या डोळ्यात झोप नव्हती, कारण ती आपल्या पोराच्या मनाचा आवाज ऐकत होती. “काय होणार त्याचं उद्या? तासन् तास अभ्यास करतोय, पण आत्मविश्वास हरवलेला दिसतोय,” असं मनात म्हणत ती हळूच त्याच्यासाठी गरम दूध घेऊन आली.

“घे बाळा, थोडं दूध घे. दमलास खूप,” आईच्या शब्दांत माया होती, काळजी होती... आणि अनामिक भीतीही होती.

रोहनने कप घेतला, पण तो तसाच ठेवून दिला. “आई... उद्या मला काहीच आठवणार नाहीये असं वाटतंय...” त्याचा आवाज चिरडलेला होता, डोळ्यात पाणी तरळत होतं.

आई जवळ बसली, त्याच्या केसांवरून हात फिरवला. “परिक्षा फक्त कागदावरची असते बाळा, पण तू जगाशी लढतोस हे तुझं खऱ्या अर्थानं यश आहे.”

रोहनचं मन भूतकाळात गेलं. वडिलांच्या अपघातानंतर घराचं सगळं ओझं आईच्या खांद्यावर आलं होतं. शाळेतून आल्यावर तो आईला किराणा आणायला मदत करत असे, कधी घरातले भांडे घासत, तर कधी छोट्या बहिणीसाठी अभ्यास घेत. अभ्यास त्याच्यासाठी केवळ परीक्षेचा नव्हता, तो जगण्याचा आधार होता.

त्या रात्री त्या खोलीत ताण, काळजी, माया, कर्तव्य आणि स्वप्न सगळं एकत्रित झालं होतं.

“आई, माझा मेंदू भरून गेला आहे... मला काहीच लक्षात राहात नाहीये. उद्या जर पेपर चुकला तर?”

“काहीही चुकणार नाही. तू जे शिकला आहेस, तेच पुरेसं आहे. एक वेळेला प्रश्नपेपर चुकू दे, पण स्वतःवर विश्वास कधीच चुकू देऊ नकोस.”

त्या रात्रीच्या अंधारात, रोहनच्या मनात फक्त अभ्यास नव्हता, तर स्वप्नं होती — आईसाठी, बहिणीसाठी, त्या घरासाठी. त्याला माहित होतं की ही परीक्षा फक्त गुणांची नाही, तर त्याच्या संपूर्ण आयुष्याची आहे.

डोळे मिटले, पण मनाला झोप काही येईना. विचारांचा गर्दीचा कल्लोळ... "उद्या काय विचारतील?", "सगळी उत्तरे आठवतील का?", "शेजारच्या मित्राला जास्त मार्क पडले तर?", "आईच्या डोळ्यात पुन्हा आशा दिसेल का?" या प्रश्नांनी त्याचं मन व्यापलं होतं.

आई जवळच बसून होती. ती फक्त त्याच्या श्वासांच्या लयीत स्वतःची ममता मिसळत होती. हळूहळू तिने त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला.

“बाळा, तुला माहितेय का? तुझ्या वडिलांनी एकदा मला सांगितलं होतं – ‘आपलं पोरगं मोठं होऊन मोठं नाव करेल.’ मला माहित आहे, उद्या तुझी परीक्षा आहे, पण मावळतीच्या सूर्यालाही दुसऱ्या दिवशी उगवायचं असतं. तू फक्त तुझ्या मनावर विश्वास ठेव.”

ती रात्र... तास सरत होते, पण वेळ ठप्प वाटत होती. रोहनने शेवटी पुस्तक बंद केलं. त्याने आईकडे पाहिलं, आणि हळूच म्हणाला, “आई, जर उद्या मी चुकलो, तर माफ करशील?”

आईच्या डोळ्यातले अश्रू खाली ओघळले. “माझ्या लेकराला मी माफ नाही, तर अभिमानाने मिठी मारेल. कारण तो प्रयत्न करतोय, तो लढतोय, तो झगडतोय.”

रात्री दोन वाजता रोहन झोपायला गेला. पण त्या झोपेतही तो काहीशा तणावात होता. आईने त्यावर पांघरूण घातलं, आणि देवासमोर हात जोडले.

“देवा, माझ्या पोराला ज्ञान दे, आत्मविश्वास दे, पण सगळ्यात आधी त्याला शांत झोप दे.”

सकाळ उजाडली. रोहन जागा झाला, तो थोडा तणावमुक्त होता. आईने त्याच्यासाठी डब्यात पोळी-साखर ठेवली, कारण परिक्षेच्या दिवशीही त्याला घरचाच गोडवा आठवावा, हा तिचा छोटासा प्रयत्न होता.

परीक्षा केंद्रावर जाताना रोहनच्या डोळ्यात आत्मविश्वास होता. कारण त्याच्या मागे आईचा आशीर्वाद होता, त्याच्या मनात ती रात्र होती — जी त्याच्या आयुष्याची खरी परीक्षा होती.

भावनिक आवाहन:

तुम्हीही अशा रात्री अनुभवल्या असतील, ज्या फक्त अभ्यासाच्या नव्हत्या, तर जगण्याच्या होत्या. कधी तुम्ही रोहनसारखे थकलात असाल, कधी आईसारखे शांत राहून सगळं सहन केलं असेल. जर ही कथा तुमच्या मनात कुठेतरी हलकंसं स्थान मिळवू शकली असेल, तर कृपया तुमचा अनुभव शेअर करा. तुमचा एक शब्द, एक भावना, एका लेखकासाठी अखंड प्रेरणा ठरू शकते.

#परिक्षेच्याआदल्यारात्र #भावनिकमराठीकथा #ExamNightEmotions #मराठीब्लॉग #EmotionalMarathiStory #StudentLifeStory #मायलेकराचंनातं #HeartTouchingStory #MarathiSEOStory #MotivationalMarathi