शाळेचे दिवस – आठवणींच्या पावलांवर चालत गेलेले ते सोनेरी क्षण!

 शाळेचे दिवस – आठवणींच्या पावलांवर चालत गेलेले ते सोनेरी क्षण!

माझ्या आयुष्यातल्या सगळ्यात गोड आणि निरागस क्षणांचा जर मी मागोवा घ्यायचा ठरवलं, तर तो सरळ सरळ एका गल्लीत नेईल – माझ्या शाळेच्या गल्लीत. त्या छोट्याशा गावातली लहानशी शाळा, काळ्या फळ्यांवर शाईचा सुगंध, पायाखालची माती, आणि अंगावर माळलेली वर्दी – या सगळ्यात हरवलेलं एक विश्व होतं.

आजही मन थोडं उदास झालं की, मी डोळे मिटून त्या गल्लीत पोहोचतो. दप्तर पाठीत आणि काळी चड्डी कमरेवर बांधून, मी आईला ओरडत सांगतो – “आई, मी शाळेत जातोय.” आणि ती नेहमीसारखंच हसून म्हणते – “हो ग बाळा, नीट वाग, शिक्षकांना त्रास नको.”

त्या वाक्यांमध्ये आजही प्रेमाचा स्पर्श आहे. तेव्हाच्या आईच्या डोळ्यात मायेचं आभाळ होतं. आणि माझ्या मनात उत्सुकतेचं ढग.

शाळेत पोहचलं की, पहिलं काम म्हणजे मित्रांना शोधणं. “अरे गण्या आला का रे?” “सुन्या बघ की, पुन्हा खडू घेऊन आला का?” अशा निरागस गप्पा. वर्गातला एक मास्तर नेहमी ओरडायचा – “तुम्ही अभ्यास करणार की गप्पा मारणार?”

आणि आम्ही सगळे गोंधळ घालणं सुरूच ठेवलं असं काहीसं आठवतंय.

आजच्या या यंत्रमानवांच्या दुनियेत, त्या दिवसांमधली माणूसपणाची उब आठवली की मन हेलावून जातं. लंच बॉक्स उघडताना आजूबाजूची सगळी मुलं एकत्र यायची. कोणाच्या घरची पोळी भाकरी, कोणाच्या घरचं गोड शिरा, कोणाच्या डब्यात घमघमीत भाजी – त्या चविंमध्ये नात्यांची चव होती. आम्हाला खायला जितकं आवडायचं, त्याहून जास्त वाटायला आवडायचं.

एकदा गणपतीच्या सुट्टीत, माझ्या वर्गातला एक मुलगा – चंद्रू, त्याचं दप्तर कुठे तरी हरवलं. तो रडायला लागला. मी त्याला हातात धरून म्हणालो, “आपण दोघं मिळून शोधूया.” आणि आम्ही दोघांनी शाळेचं सगळं अंगण पालथं घातलं. शेवटी एका खिडकीत ते दप्तर सापडलं. त्यावेळी त्याच्या डोळ्यांतले अश्रू, आणि माझा चेहरा – दोघेही काहीतरी मोठं जिंकल्यासारखं हसत होते.

त्या आठवणी म्हणजे काहीतरी अनमोल आहे. फक्त पुस्तकी शिक्षण नव्हतं तिथे, माणूसपण शिकवणं होतं. मैत्री कशी जपायची, दुसऱ्याच्या दुःखात सहभागी व्हायचं कसं – हे सगळं आम्हाला त्या छोट्याशा वर्गखोल्यांमध्ये शिकायला मिळालं.

एका दिवशी मास्तरांनी सांगितलं – “उद्या स्पर्धा आहे, कोण कविता म्हणणार?” मी घाबरत घाबरत हात वर केला. भीती, संकोच, आणि थोडंसं गर्व – सगळं एकत्र आलं. कविता म्हटली. शब्द चुकले, पण टाळ्यांनी वर्ग गजरला. मी काही जिंकलो नव्हतो, पण पहिल्यांदाच मी माझा आवाज मोठ्याने व्यक्त केला होता.

शाळेचा शेवटचा दिवस आजही लक्षात आहे. शेवटचं ‘वर्ग ७वी’ असं लिहिलेलं दप्तर हातात धरून, शाळेच्या फाटकात उभं होतो. वर्गमित्र एकेक करत जात होते. कोणी रडत होतं, कोणी हसत होतं, पण सगळ्यांच्या डोळ्यातून काहीसं हरवत होतं.

माझा मित्र संजय – ज्याचं हसणं आजही आठवलं की हृदय हलकं होतं – तो म्हणाला होता, “आपण रोज भेटायचं हं.” पण दिवस गेले, वर्षं उलटली, आणि भेटीचं वचन केवळ आठवणीत उरलं.

आज शाळेपासून दूर आलोय, शहरात नोकरी करतोय, हातात मोबाईल, चेहऱ्यावर काळजी. पण शाळेच्या त्या मातीच्या गंधाने आजही मन शांत होतं. त्या चाळीतली घंटा, मास्तरांचा आवाज, वर्गातलं हास्य – सगळं मनात खोलवर कोरलेलं आहे.

कधी वाटतं – पुन्हा एकदा ती पाटी, तो खडू, तो दप्तराचा गंध, ती मैत्रीची उब – सगळं परत मिळावं. पण हे सगळं आता आठवणींच्या धूसर आरशातच दिसतं.

या आठवणी वेचताना डोळ्यात पाणी येतं, पण त्या अश्रूही मोलाचे वाटतात. कारण त्या माझ्या ‘मी’चं मूळ आहेत.

त्या दिवसांनी मला माणूस केलं. फक्त पुस्तकी ज्ञान नव्हे, तर प्रेम, सहानुभूती, अपयश पचवायची ताकद, आणि मैत्रीत हरवण्याचं सामर्थ्य दिलं.

शाळेचे दिवस हे फक्त वेळ नव्हते – ते अनुभवांचं गाठोडं होतं, जिथे आपण प्रत्येक क्षणी वाढत होतो.

आजही जर कोणी म्हणालं, “तुला आयुष्य पुन्हा जगायचं असेल तर कोणत्या वयात जायचंस?”

तर माझं उत्तर ठरलेलं असतं – “शाळेत, पुन्हा पहिल्या बाकावर.”

💌 वाचकांसाठी शेवटी एक भावनिक संदेश:

जर ही कथा वाचताना तुमच्या डोळ्यात पाणी आलं असेल, शाळेचे क्षण पुन्हा जिवंत झाले असतील, तर मला नक्की सांगा. तुमची एक आठवण, एक ओळ, एक फोटो – काहीही… इथे शेअर करा.

शाळा केवळ भिंती नसते, ती आपली माती असते…

आपली माणसं असतात…

आणि ती माती जपणं – हेच आपलं खरं शिक्षण असतं…

🔖 Hashtags (SEO Tags):

#शाळेचेदिवस #बालपणाच्याआठवणी #शाळेचीमैत्री #MarathiStory #Nostalgia #SchoolMemories #EmotionalStory #मराठीब्लॉग #KathaMarathi #MarathiEmotions