शाळेची ओढ: आठवणींनी ओलावलेलं बालपण

शीर्षक: शाळेची ओढ: आठवणींनी ओलावलेलं बालपण

📄 Meta Description:

शाळेचं आयुष्य म्हणजे आठवणींचं अमूल्य रत्न. बालपणीच्या खोडकर क्षणांपासून ते शेवटच्या निरोपापर्यंतची ही हृदयस्पर्शी कथा, तुमचं मन पुन्हा त्या पाटी-फळ्यांच्या जगात घेऊन जाईल. वाचा ही एक अशी कथा जी तुम्हाला रडवेलही आणि हसवेलही.

👋 प्रास्तावना:

कधी वाटतं, माणूस मोठा झाला की फक्त जबाबदाऱ्या वाढतात. पण खरंतर मोठं होणं म्हणजे मागे पडलेलं एक सुंदर आयुष्य. ते म्हणजे आपल्या शाळेचं आयुष्य. पांढरं शर्ट, निळी चड्डी, हातात ओझं नसलेली वही आणि डोळ्यांत स्वप्नांचा गोंधळ… शाळेच्या त्या पहिल्या पायरीपासून आयुष्याला दिशा मिळते. पण त्या दिशेला वळणं देणारे क्षण… ते आयुष्यभर मनात घोळत राहतात.

------------------------------------------------------------

शाळा सुरू होण्याआधी घरातला गोंधळच काही वेगळा असायचा. आईच्या हातात गरम डबा, बाबांची हाक, “लवकर उठ, उशीर होतोय”, आणि आपलं डोळे चोळत उठणं. खिशात छोट्या छोट्या गोष्टी भरून आपण शाळेकडे जायचो. एकतर भाजीचा तुकडा चोरून नेलेला असायचा, नाहीतर एखाद्या मित्रासाठी रंगीत खडू. आणि शाळेच्या गेटवर पोचलं की गडबड गोंधळ सुरू – “चपला कोणाच्या?”, “मास्तर आले!”, “डबा उघडायचा का आता?”. त्या गोंधळातही एक लय असायची, एक रांग, एक सूर – जी आजच्या धावपळीच्या आयुष्यात हरवली आहे.

पहिल्या वर्गात जायचं तेव्हा आपल्या नावाच्या अक्षरांना ओळख नव्हती. पण त्या अक्षरांना आकार देणारे गुरूजी होते. एकदम रागीट, पण हृदयाचे लोण्यासारखे. ते फळ्यावर ‘अ’ लिहायचे तेव्हा वाटायचं – आपलं नाव आपण लिहू शकतो हेच खूप मोठं यश आहे. त्या वेळी खूप सोपं वाटायचं – आयुष्य म्हणजे फळ्यावर रोज नवं काहीतरी शिकणं.

पण आजच्या मोबाईलच्या नोटिफिकेशनमध्ये ती जादू कुठे गेली?

संध्याकाळी शाळा सुटली की पाटी, वही, पेन सगळं फेकून आम्ही मैदानात धावायचो. मातीचा गंध, घामाच्या सवयी, आणि हरवलेली चप्पल शोधताना मैत्री जुळायची. एखादा मित्र पडलाच तर सगळे धावून जायचो, कोण हसवायचं, कोण पाठीवर थोपटायचं, कोण आईसाठी रडायचं... कोण कुणाचं नव्हतं पण सगळे सगळ्यांचे होते.

आज मैत्रीचे नवे अर्थ निर्माण झालेत, पण त्या मैत्रीचा ‘गंध’ कधी मोबाईलवर वाटतो का?

गणपती आले की वर्ग सजवायला भिंती रंगवायचो. स्पर्धा लागायच्या. सगळ्यांना बक्षिसं नको, फक्त 'गुरूजी काय म्हणतील?' एवढंच महत्त्वाचं असायचं. आणि वर्गात गुरुजींच्या डोळ्यातून कौतुकाचं हास्य मिळालं, की वाटायचं – आपण काहीतरी मोठं केलं.

त्या काळात आपल्या हातात Google नव्हता, पण डोक्यात प्रश्नांचं थैमान असायचं. “चंद्रावर माणूस जातो का?”, “आपलं नाव आकाशात का दिसत नाही?”, “आपली शाळा कधी मोठी होईल?” या सगळ्या प्रश्नांना उत्तरं मिळाली की नाही माहीत नाही, पण त्या प्रश्नांची मजा काही औरच होती.

आणि मग हळूहळू वर्ग बदलत गेले. पाटीचं ओझं वहीच्या पानांवर शिफ्ट झालं. पण त्यात काही पानं होती – ज्यावर भावनांचं शाईनं लिहिलं गेलं. पहिली प्रेमाची चिठ्ठी, पहिला भांडणाचा क्षण, पहिला शिक्षकांचा राग आणि पहिलं बक्षीस. प्रत्येक क्षणाने आपलं बालपण पक्कं केलं.

शाळेचा शेवट जवळ आला तसं मन जड व्हायचं. निरोप समारंभाच्या दिवशी, जेव्हा शेवटचं शाळेचं घंटानाद ऐकला, तेव्हा असं वाटलं – आपली एक मोठी गोष्ट संपली. फुलांनी सजलेलं वर्ग, डोळ्यांत अश्रू आणि ओठांवर हसू... एक गोड वेदना होती. त्या वेळी पहिल्यांदा आपल्याला समजलं – शाळा ही फक्त शिक्षणाची जागा नव्हती, ती आपल्या बालपणाची माय होती.

तेवढ्यात मागच्या बाकावरून कुणीतरी ओरडलं – “आपण परत भेटू का रे कधी?” आणि सगळ्यांनी टाळ्या वाजवून उत्तर दिलं होतं – “नक्की!”

पण खरंच भेटलो का आपण?

आज वय वाढलंय, जबाबदाऱ्या वाढल्या आहेत, पण मनात तीच पहिली वही, तीच पाटी, तीच बेंच, आणि तीच तासाची घंटा ऐकू येते.

कधी वाटतं, एक दिवस शाळेच्या दारात जावं, आणि ती पहिली पायरी पुन्हा चढावी.

शाळेची ओढ म्हणजे एका अशा क्षणाची तहान आहे, जी आजही जीवनातल्या पाणवठ्याला जाऊन भागत नाही. ती तहान मनात उरलेली असते.

कधी शाळेच्या फळ्यावर 'छुट्टी' लिहिलं जायचं, पण मनाच्या पाटीवर 'शाळा' कधीच मिटली नाही.

शाळा सुटली, पण आठवणी अजून सुटलेल्या नाहीत.

 निष्कर्ष:

शाळा म्हणजे फक्त अभ्यास नव्हता, ती आपली पहिली दुनिया होती. आज आपण कुठेही असलो, कितीही मोठं झालो, तरी त्या पहिल्या बाकावर बसलेलं आपलं बालपण अजूनही आपल्या मनात आहे. शाळा ही कधीच मागे पडलेली नाही, ती आतल्या आत सतत आपल्याला हाक देत असते. एकदा डोळे मिटा... आणि ऐका ती घंटा अजूनही वाजतेय...

🙌 भावनिक शेवट 

"तुमच्या मनातही अशीच काही शाळेची आठवण असेल, जी आजही डोळ्यांत पाणी आणते? खाली कॉमेंट करा. चला, पुन्हा एकदा त्या फळ्यावर आपल्या भावना लिहूया..."

🏷️ हॅशटॅग्स :

#शाळेचीओढ #बालपणच्याआठवणी #EmotionalSchoolStory #MarathiBlog #MarathiKatha #SchoolMemories #HeartTouchingStory #MarathiEmotions #NostalgicStory #शाळेचे_दिवस