शाळेतील स्नेहसंमेलन: जुन्या आठवणींना स्पर्शून गेलेली संध्याकाळ

शीर्षक: शाळेतील स्नेहसंमेलन: जुन्या आठवणींना स्पर्शून गेलेली संध्याकाळ

👋 प्रास्तावना:

शाळा म्हणजे केवळ शिक्षणाचं केंद्र नसतं. ती असते एक जिवंत आठवण, एक उबदार सावली, जिथं मैत्री फुलते, स्वप्नं आकार घेतात, आणि निरागसतेची पहाट उमलते. अनेक वर्षांनी जेव्हा स्नेहसंमेलनाच्या निमित्ताने आपण पुन्हा त्या पायऱ्यांवर उभं राहतो, तेव्हा काळाच्या ओघात हरवलेली आपलीच सावली पुन्हा भेटते...

🔽 शाळेतील स्नेहसंमेलन: जुन्या आठवणींना स्पर्शून गेलेली संध्याकाळ

🟢 हसऱ्या चेहऱ्यांनी सजलेली ती पहाट

तो फोन आला होता. "या वर्षी आपलं शाळेचं स्नेहसंमेलन होणार आहे. येशील ना?" ह्रदय एकदम थरथरलं. कित्येक वर्षांनी पुन्हा त्या वर्गात पाऊल टाकायचं होतं. मनात विचारांचं वादळ उठलं "किती बदललोय मी... आणि ते?"

संध्याकाळी शाळेच्या आवारात पाऊल ठेवलं आणि क्षणभर पाय थबकले. लाकडी बोर्डावर अजून ही 'श्री ज्ञानोदय विद्यालय' हे नाव झळकत होतं. जणू माझी वाटच पाहत होतं.

🟢 गेल्या पिढीतील आठवणींचा विस्कटलेला गंध

त्या वर्गखोल्या जशाच्याच्या तशाच होत्या, काळ्या फळ्या, बाकड्यांवर कोरलेली नावं, आणि त्या भिंती ज्यांनी किती तरी गुपितं ऐकली होती. एकेक चेहरा समोर यायला लागला. सागर, जो कायम उशीराने यायचा... प्रिया, जिला मी कधीच सांगू शकलो नाही की ती मला आवडायची... आणि विनीत, जो आता आपल्या आयुष्यातच नाही.

🟡 ती पुन्हा भेटलेली नजर

प्रिया समोर होती. चेहऱ्यावर maturity, पण डोळ्यांत अजून ही तीच चंचलता. एक क्षण दोघांच्या नजरा भिडल्या... आणि नकळत हसू आलं. इतकी वर्षं उलटून गेली, पण त्या एका क्षणाने सगळं परत दिलं. बोललो नाही फारसं, पण ती नजरच पुरेशी होती.

🟡 मैत्रीत पुन्हा जिवंत झालेली गाणी

स्टेजवर जुनं गाणं लागलं "आमची शाळा रंगली..." आणि सगळे ओरडून गायलो. कोणी तरी आपापलं वाद्य आणलं, कोणी नाचायला सुरुवात केली. त्या क्षणात आपण पुन्हा १०वीत गेलो होतो. कसलं कर्तृत्व, कसला व्यवसाय फक्त आपण आणि आपलं निरागसपण!

🟢 अश्रूंमध्ये भिजलेली शेवटची भेट

कार्यक्रम संपल्यावर, सगळे जड अंतःकरणाने एकमेकांना मिठी मारत होते. "पुन्हा भेटू या" हे शब्द अनेकांनी उच्चारले, पण मनात कुठे तरी माहीत होतं. काही भेटणार नाहीत पुन्हा. मी पाठी वळून शाळेकडे बघितलं ती शांत होती, पण तिचं काळीज अजून ही आपल्या आठवणींनी धडधडत होतं.

🔚 निष्कर्ष:

जग पुढे जातं, आपण ही जातो. पण शाळा ती मागे राहत नाही, ती आत राहते. आपल्या आतल्या लहानशा मनात, जी वेळोवेळी स्नेहसंमेलनाच्या निमित्ताने आपल्याला खुणावत राहते. आजची ही गोष्ट म्हणजे एका स्नेहसंमेलनाची बाह्य झलक नव्हे, तर ती अंतर्मनातील पुन्हा भेटलेली नवसर्जित जुनी आठवण होती.

🙌 CTA:

"तुमचंही असं काही आठवते का? त्या शाळेच्या गेटसमोरचा वेळ, मित्रांचा आवाज, एखादी अपुरी राहिलेली गोष्ट? कमेंटमध्ये शेअर करा. तुमच्या आठवणींमध्येही आमचा एक हिस्सा होऊ द्या!"

भावनिक समारोप:

काही ठिकाणी आपली पावलं कधीच मागे वळत नाहीत, पण हृदय मात्र नेहमी त्या वळणावर उभं असतं.जिथं 'मी' नव्हतो, फक्त 'आपण' होतो.जिथं नाती अजून नावात नव्हती, पण त्यांचा अर्थ होता.शाळा एक वेळ अशी, की तिथून गेलं जातं, पण तिथून बाहेर आलोच जात नाही.

जर ही गोष्ट तुमच्या मनात खोलवर उतरली असेल, तर ती तुमच्या एका जुन्या मित्राला शेअर करा – कदाचित तोही त्या संध्याकाळी तुमच्यासारखाच एकटा बसला असेल.

🏷️ हॅशटॅग्स:

#शाळेतीलस्नेहसंमेलन #स्मरणरंजन #शाळेच्याआठवणी #EmotionalMarathiStory #SchoolReunion #MarathiBlogStory #HeartTouchingStory #OldMemories #MarathiEmotions #Nostalgia