"शिक्षकांचा पहिला धपाटा – प्रेमाच्या सच्च्या अर्थाचा स्पर्श"
धपाट्याआड दडलेलं एक प्रेमळ हळवेपण – एक हृदयस्पर्शी अनुभव
शिक्षकांचा पहिला धपाटा – प्रेमाच्या सच्च्या अर्थाचा स्पर्श
शाळा म्हणजे केवळ शिक्षणाचं स्थान नसतं, ती असते एक भावना… जिथं मैत्रीची बीजं पेरली जातात, स्वप्नांची उंच भरारी घेतली जाते आणि कधी कधी – अगदी अनपेक्षितपणे – प्रेमाचं खरं रूप एका धपाट्यातून उमगून जातं.
ही गोष्ट आहे माझ्या बालपणातली. एका अशा घटनेची, जिथे एक साधा धपाटा माझ्या आयुष्याला दिशा देऊन गेला.
त्या धपाट्याची सकाळ...
माझं नाव ‘सागर’. मी एका गावात वाढलो, जिथे शाळा म्हणजे गच्चीवरचं एक जुनं खोलीसारखं वर्गखोलं, दोन फळ्या, काही पाट्या आणि पंखा नसलेली छप्पर. शिक्षणाचं माध्यम जितकं कडक होतं, तितकंच शिक्षकांचं प्रेम खोल होतं – पण ते प्रेम कधी हसण्यातून, कधी डोळ्यांच्या कटाक्षातून आणि कधी कधी – धपाट्यांतूनही प्रकट व्हायचं.
तिसरी इयत्ता होती. माझ्या आयुष्यात सगळ्यात मोठी काळजी म्हणजे – गणित. मला ते कधीच पटलं नाही. आकड्यांच्या त्या भूलभुलैय्यात मी कायम हरवायचो. मी त्या दिवशी गणिताचं गृहपाठ केला नव्हता. कारण मी दुपारी आंब्याच्या झाडावर बसून पतंग उडवत होतो.
तो क्षण…
वर्गात आलो. बाकावर शांत बसलो. पण सरांच्या नजरेतून काही चुकत नाही हे लवकरच समजलं.
“सागर, जरा पुढं ये!” – निनाद सरांचा आवाज गडद, पण त्यात काहीसं हळवेपण होतं.
मी डोकं खाली घालून उभा राहिलो. “गृहपाठ केला आहेस?”
मी नकारार्थी मान हलवली. क्षणात त्यांच्या हाताचा जोरदार धपाटा गालावर आदळला.
माझे डोळे भरून आले. मला अपमान वाटला, राग आला. पण तेवढ्यापुरतंच. कारण नंतर जे घडलं, त्यानं माझं संपूर्ण आयुष्य बदलून टाकलं.
धपाट्यापलीकडचं प्रेम...
सरांनी मला हाताला धरून वर्गाबाहेर नेलं. मी अजूनही रडत होतो. त्यांनी मला खांद्यावरून हात ठेवला आणि म्हणाले –
“सागर, मी तुला मारलं कारण तू माझ्या सगळ्यात लाडक्या विद्यार्थ्यांपैकी एक आहेस. तू जेव्हा स्वतःकडून काही गमावतोस, तेव्हा मलाही राग येतो… पण त्या रागामध्ये माझं दुःख लपलेलं असतं.”
हे शब्द ऐकून मी पुन्हा रडलो – पण आता वेगळं. आता त्या रडण्यामागे राग नव्हता – ओढ होती, उमज होती.
तो धपाटा आता राग नव्हता – तो एक चपराक होती जेव्हा कोणी आपल्यावर प्रेम करतं आणि आपण स्वतःकडे दुर्लक्ष करतो.
त्या दिवसानंतर...
मी बदलायला सुरुवात केली. अभ्यासात लक्ष द्यायला लागलो. एकेक विषय समजून घ्यायला लागलो. गणित माझ्यासाठी अजूनही कठीण होतं, पण आता ते एक युद्ध नव्हतं – एक सवय झालं होतं.
वर्षअखेरीस मी पहिल्यांदा गणितात पूर्ण गुण मिळवले. निनाद सरांना जेव्हा मी उत्तरपत्रिका दाखवली, तेव्हा त्यांच्या डोळ्यांत जे भाव दिसले… ते एखाद्या वडिलांच्या डोळ्यात असतात – जेव्हा त्यांचं मूल प्रथमच चालायला लागतं.
कित्येक वर्षांनंतर...
मी आता शिक्षक झालोय. अगदी निनाद सरांसारखाच. प्रत्येक विद्यार्थ्याच्या चेहऱ्यात मी माझ्या लहानपणीचा सागर शोधतो. आणि हो… कधी कधी राग येतो, पण हात उचलत नाही. कारण एकदा कुणीतरी मला धपाटा देऊन शिकवलंय – रागाचं प्रेमात रुपांतर कसं करायचं.
एक दिवस माझ्या वर्गातला एक विद्यार्थी अभ्यास विसरून आला. राग आला. पण धपाट्याऐवजी मी त्याचं डोकं हलकंच थोपटलं आणि म्हणालो – “मी तुझ्यावर विश्वास ठेवतो.”
त्याच्या डोळ्यांत चमक होती… अगदी माझ्यासारखी.
एक प्रेमळ ठसा...
आजही गालावर कधी कधी हलकंसं चुकचुकतं – पण तो वेदनेचा नाही, तो आठवणीचा स्पर्श असतो.
तो धपाटा माझ्या आयुष्यातला सगळ्यात प्रेमळ वळण होता.
एक अशी आठवण, जी मला स्वतःशी प्रामाणिक ठेवते, आणि इतरांशी प्रेमानं वागायला शिकवते.
🫶 अंतिम भावना…
जर या गोष्टीने तुमच्या मनालाही स्पर्श केला असेल… जर तुमच्या आयुष्यातही असा एखादा शिक्षक होता ज्याचं प्रेम ‘शिस्तीतून’ प्रकट होतं, तर मला खाली प्रतिक्रिया देणं विसरू नका.
कारण एक साधी आठवण, एखाद्या लेखकासाठी जीवनातलं पुढचं पान बनते.
✍️ वाचून झाल्यावर फक्त एक विचार सांगा – तुम्हालाही कधी असा धपाटा मिळाला होता का?
तुम्हालाही त्यामागे प्रेम होतं, हे नंतर उमगलं होतं का? तुमची गोष्ट माझ्याशी शेअर करा… मी वाट पाहतोय. ❤️
📌 Tags (हॅशटॅग):
मराठी:
#शिक्षकांचा_धपाटा #गुरुचे_प्रेम #शाळेच्या_आठवणी #भावनिक_कथा #मराठीब्लॉग #शिस्तीतले_प्रेम
English:
#TeacherSlap #LoveBehindAnger #EmotionalMarathiStory #MarathiWriter #SchoolMemory #BuyMeACoffee
